28.03.24
Joseph Mallord William Turner | «Light and Colour (Goethe’s Theory) – the Morning after the Deluge – Moses Writing the Book of Genesis» | 1843 | Tate Britain, London

 

.

ΞΟΡΚΙ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ
του Δημήτρη Λεοντζάκου

 

 


 

 

Κάθε πρωί τα χρώματα περιφράσσουν τον άνθρωπο

 

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου αρέσει αυτή η σύζευξη της επιδημίας με μια κλωστή. Του ερχόμενου, κατακλυσμικού κακού με μία πλέξη  ‒ μία ιδιότυπη πλέξη ‒ μια αδύνατη λέξη, με μία ραφή.

Αλλά και την προστατευτική λειτουργία ενός νήματος ή μιας κλωστούλας. Τη βρίσκω βαθιά ανθρώπινη και αρχαϊκά αληθινή. Πάλι, όμως, δεν γνωρίζω ακριβώς γιατί…

Θα μπορούσα, παρόλα αυτά, να δώσω μερικούς οδοδείκτες για να διευκρινίσω μία τέτοια σύνδεση ή και για να εξηγήσω πώς σκέφτομαι αυτόν τον περισχοινισμό ‒ αλλά μάλλον δεν θα το πράξω τώρα, ούτε εδώ. Ας πω μόνο, σχεδόν συνθηματικά, ότι έχω στο μυαλό τα κορδόνια από τα έρημα εκείνα παπούτσια, στον ομώνυμο πίνακα του Van Gogh. Ή τους κόμπους, τους κόμβους, τις κλωστές από την ύστατη τοπολογία του Lacan. Και αρκετά ποιήματα…

Μου ήρθαν και κάποιοι στίχοι. Θα τους μοιραστώ εδώ ‒ παρατακτικά, κάπως βίαια είναι η αλήθεια και ίσως ασύνδετα  ‒ μαζί σας. Ποιήματα που έρχονται βέβαια ‒ όπως όλα τα ποιήματα, άλλωστε ‒ από αλλού, αλλά που, ίσως, κάτι μπορεί να φωτίσουν σήμερα, εδώ.

Τι είναι ένα κορδόνι, ένας κόμπος, μία κλωστή; Χωρίζει ή ενώνει; Και ποιόν από τι; Τι περιβάλλει ακριβώς; Να πω μόνο, ότι, σε ένα επίπεδο, το νήμα είναι ακριβώς το ανάποδο ενός τείχους. Και μοιάζει μάλλον με σκιά, με ένα στίγμα, μία παραμόρφωση ή έναν λεκέ.

Παίζοντας κάπως ‒ σαν τα παιδιά με έναν σπάγκο στα δάχτυλα ‒ θα έλεγα ότι ούτε χωρίζει, ούτε ενώνει: ένα κορδόνι μάλλον λερώνει. Έχει δε, ενδεχομένως, να κάνει με τα χρώματα και με μία μετέωρη αφή ‒σχεδόν φασματική.

Όπως  − ίσως − χαρίζει παρηγοριά ένα καρφί ή μια σημαία που χτυπιέται και κυματίζει στο πιο ψηλό σημείο ενός λόφου [] ή ένα κερί που τρεμοσβήνει και καλύπτει με ένα υπόλευκο πέπλο φωτός τις μεγάλες εικόνες, τους τοίχους στην νύχτα της ποίησης.

Σε μία σιωπηρή, επίμονη, επαναληπτική ας πούμε, παράθεση με το πραγματικό. Την λέξη  ‒ αυτήν την ιερή κραυγή  ‒  και το απάνθρωπο.

 


Κάθε άγγελος είναι φρικτός

/απόσπασμα/

.

1.
Πολλές φορές στην θέση ενός χάσματος ή μιας ρωγμής βάζουμε μία κλωστούλα…

 

2.
Ποίημα είναι η επινόηση μιας ανείπωτης αυγής στην ανύποπτη χλόη πάντα μιας νύχτας.

/εδώ, στην θέση του ποιήματος μπορείτε να βάλετε ένα νήμα/


3.
Ποίηση είναι η εμπειρία του ακόμα χειρότερου.

 

4.
Είναι ένα άγνωστο φάσμα, ένα απλό τίποτα, φτιαγμένο από ανάστροφο μέλλον, κλάσμα ήττας λευκής, αδύνατη θεολογία μιας απλής ρωγμής.  / ή μιας λευκής κλωστής /

.

Ξημερώνει

 

1.
Κάθε πρωί
τα χρώματα περιφράσσουν
τον άνθρωπο.

 

2.
Του Έκτορα η κραυγή στα τείχη
δεν είναι του γράμματος το εναρκτήριο
έπος

και η πιο βάναυση αρχή;

 

3.
Η ζωγραφική του απόκρημνου ζώου
στου άφατου πράγματος την πλάτη;

 

4.
Μηδενισμός δεν υπάρχει:
κορνάροντας βγες στου γραπτού γκρεμού
την απάτη.

 

5.
Περιστελλόμενος εν εαυτώ…

 

6.
Στην ζωγραφική, στην γραφή και στον θάνατο.

.

Δ.Λ
Θεσσαλονίκη 2020

 

 

 

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ