[…] Υπήρχαν κάποτε –πότε; πότε; πότε; θυμήσου- υπήρχαν πάντα –εκείνες οι μούμιες στους πάγους, εκείνες οι μούμιες ήταν δεμένες με σχοινιά, φασκιωμένες σφιχτά, τα σχοινιά ξόρκιζαν και περιείχαν, οι νεκροί περιείχαν, ήταν ακόμα η αρχή, αργότερα άρχισαν να κυκλώνουν ναούς και αφιερώματα, μετά τα νεκρόσημα έγιναν καθημερινές υπενθυμίσεις, άρχισε να αναπαράγονται τα τοτέμ, να παράγονται και να αναπαράγονται, μετά, μετά- το πάντα κράτησε λίγο αφού εμφανίστηκε –ο άνθρωπος- μέχρι πριν από λίγο –το πάντα τελείωσε πριν από οχτώ μήνες- υπήρχαν –πόσες;- πολλές, πολλές –υπήρχαν δύο –ναι- δύο συγκεκριμένα -θα μπορούσες να πεις- τελετουργικές καταφυγές –αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να γίνονται συχνά αλλιώς χάνουν την επενέργειά τους, πρέπει να έχεις φτάσει εκεί που –νομίζεις- τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει –πρέπει, πρέπει, πρέπει, πρέπει–δύο λοιπόν- ο περισχοινισμός και η εγκοίμηση –η ζωή και ο θάνατος-γελάς- σπάνιες –η σπανιότητα προσδίδει αξία- αναπαραστάσεις αυτού που είσαι κάθε μέρα –δέσμιος και νεκρός- και κύκλωνες –κυκλώνεις- τον οίκο ή την εικόνα του παρακλητικά –κάνε να γίνει χωρίς να φταίω εγώ- ενώ στην πραγματικότητα του λες –αν είσαι εκεί μέσα, αν αυτός είναι ο οίκος και εκείνη η εικόνα σου, μπες στη θέση μου –ο ανίατος, ω ανίατε- μπες στη θέση μου –δεμένος- και κοιμήσου τον ύπνο μου –ενώ κοιμάσαι μέσα του αφού έχεις μελετήσει μέρες ολόκληρες τη δυστυχία σου και περιμένεις την απάντηση –χρησμός- ότι αυτό που νόμιζες –αυτό που ήξερες από την αρχή- αυτό είναι το σωστό –τελικά- και εδώ και –οχτώ μήνες είπες; περισσεύουνε τα σχοινιά και ολοκληρώθηκε ο κύκλος της αρρώστιας και οι εκκλησιές από τότε που χτίστηκαν έχουν πάψει να υπάρχουν –και συνέβη –συμβαίνει- κάτι που δεν θα έπρεπε να σου κάνει καμία εντύπωση –αλλά σου έκανε την ισχυρότερη των εντυπώσεων- όπως –για παράδειγμα- ακουμπάς στο τραπέζι το φλιτζάνι με τον καφέ και αυτό κάνει ένα κρακ και ραγίζει –μόνο- κι ενώ τίποτα δεν προμήνυε –διασαλεύονται όλες οι βεβαιότητες –ότι πρώτα οι άνθρωποι μετά τα ζώα και μετά η φύση δεν υφίσταται –δεν υφίσταται σειρά- και σου ‘ρχεται –ούτε το θέλησες ούτε υποχρεούσαι- σου ‘ρχεται να κυκλώσεις όλα τα δημόσια κτήρια –όλα τα κτήρια- και τις βουλές –όλα τα μνήματα- με τα μολυσμένα από τους ανίατους σχοινιά –ώστε οι θεραπευμένοι να φοβούνται να τα αγγίξουν και να μη βρίσκουν πόρτα να μπουν –πουθενά- και να είσαι πάλι εκείνο το γυμνό ζώο που θέλει να ζήσει –ένα ζώο σε χιλιάδες σώματα- και –κρακ- θα μάθεις να φτιάχνεις η ίδια το φυτίλι σου. […]

.

Στον απόηχο του κειμένου της Γεωργίας Οικονομοπούλου που φανερώνεται εδώ (απόσπασμα από κάτι μεγαλύτερο που τώρα γράφεται) βρίσκονται σύμβολα της Φαρμακολύτριας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, στο μοναδικό διήγημα του οποίου κεντρικό θέμα κατέχει ο περισχοινισμός ενός παρεκκλησίου. Διαβάζεται εδώ.