Η πιο έγκυρη μονάδα μέτρησης της αξίας ενός βιβλίου είναι φυσικά ο αριθμός ποσταρισμάτων που κάνει γι’ αυτό ο συγγραφέας του στο facebook. Εάν μπείτε στο timeline του συγγραφέα και δείτε να ποστάρει και την παραμικρή αναφορά που υπάρχει για το βιβλίο του σε διάφορα άγνωστα μπλογκς, στιλ diavazontastosouroupo.blogspot.com ή να διαφημίζουν την συνέντευξη που θα δώσουν σε κάποιο webradio (των 3,5 ακροατών) με αυτόν τον χαριτωμένο τρόπο: “σήμερα το απόγευμα συζητάμε με τον [όνομα εντελώς άγνωστου ραδιοφωνικού παραγωγού] πίνοντας λικέρ που έφτιαξε [κάποιο συγγενικό πρόσωπο] για το [τίτλος του βιβλίου]” τότε μην μπείτε ποτέ στον κόπο να το διαβάσετε.

Για να μην πούμε το άλλο καταπληκτικό που κάνουν διάφοροι ποιητές (sic) να ανεβάζουν ως status στίχους τους και από κάτω να βάζουν τα αρχικά τους. Αγαπημένοι, ό,τι δεν έχει εισαγωγικά, το έχουμε γράψει εμείς. Ό,τι έχει εισαγωγικά το έχει γράψει κάποιος άλλος. Ό,τι δεν έχει εισαγωγικά και δεν είναι δικό μας, είναι απλά κλοπή.

Αλλά τι ωραία που το είπε ο Κοροπούλης μιλώντας για κάποια κείμενα που είχαν δημοσιευτεί στις Υποτυπώσεις της Αυγής: “Οι ποιητές αποκλείεται να τα διαβάσουν, γιατί γράφουν – και στο facebook η παραγωγή πρέπει να είναι αδιάλειπτη, αλλιώς ο δάφνινος στέφανος των like θα φυλλορροήσει ακαριαία.”

Κοιτώντας το έργο του Γκρέγκορ Σνάιντερ στην Ομόνοια, αυτό το τεράστιο πλέγμα που καλύπτει όλη την πλατεία (όπου μπορεί να δει κάποιος μόνο εάν έχει drone ή είναι κολλητός του ο Καμμένος και τον πάει βόλτα με ελικόπτερο από πάνω) και έχει αποτυπωμένη μια ακτή της Κω όπου φτάνουν πρόσφυγες από την Τουρκία, σκέφτηκα δύο πράγματα: α) μήπως η σύνδεση του έργου με το μεταναστευτικό είναι η σκιά που προκαλεί και προστατεύει εν τέλει τους πρόσφυγες που κυκλοφορούν στην πλατεία, και β) μήπως τελικά είναι από μόνη της τέχνη, το να έχεις την χειρότερη ιδέα για να κάνεις ένα έργο τέχνης.

τα λέμε την επόμενη εβδομάδα <3