Ανακαλώ στη μνήμη μου συχνά ένα συμμαθητή που είχα στο δημοτικό παρόλο που έχω να τον δω από τότε. Και τον ανακαλώ γιατί έχω μάθει εδώ και χρόνια πως βρίσκεται στη φυλακή, εκτίοντας ποινή φυλάκισης για ένα φόνο συνδυασμένο με διακίνηση ναρκωτικών. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει συμβεί. Και λίγο με ενδιαφέρει. Πάντως ήταν ένα παιδί που όλοι το θαύμαζαν. Με διαφορά ο πιο δημοφιλής μαθητής. Και στα αθλήματα και στα μαθήματα. Λέγανε θυμάμαι πως μπορούσε να διαβάσει εφημερίδα από τα τρία του. Δεν θα πω τι στράβωσε στη ζωή του. Άλλωστε όλα σε μια κλωστή κρέμονται. Και κανείς δεν μπορεί να πάρει πίσω το δευτερόλεπτο της μετάνοιας. Εκείνο το δευτερόλεπτο που δεν μοιάζει με τα προηγούμενα, γιατί το δευτερόλεπτο αυτό είναι μια αψυχολόγητη ψαλιδιά που σε αναγκάζει βίαια να ακολουθήσεις τώρα μια νέα κλωστή. Τα ξέρετε κι εσείς. Τέλος πάντων, αυτό που με απασχολεί είναι πως ανέσυρα από τη μνήμη μου μια διαυγή ανάμνηση πριν λίγο καιρό που με τρόμαξε λίγο. Γράφαμε ένα τεστ ορθογραφίας στην έκτη δημοτικού. Καθόμουν δεξιά του θρανίου. Δίπλα μου μεσολαβούσε ο διάδρομος και στη διπλανή σειρά θρανίων καθόταν ο Νίκος. Υπήρχε λοιπόν μια ύπουλη λέξη στο τεστ που με δυσκόλευε. Την είχα γράψει με δύο σίγμα αλλά δεν ήμουν καθόλου σίγουρος. Οπότε λίγο πριν παραδώσουμε τα γραπτά γύρισα προς το μέρος του ακολουθώντας την αόρατη κλωστή που μας είχε ορίσει σε ευθεία. Νίκο, του λέω ψιθυριστά, πώς γράφεται ρε η λέξη ισσοροπία; με δύο «ρο» μου λέει αμέσως. Το είπε με σιγουριά και τον εμπιστεύτηκα. Τη διόρθωσα αμέσως κι από τότε δεν ξέχασα ποτέ πώς γράφεται. Πού να το φανταζόμουνα κι εγώ; Γιατί αν το ‘ξερα πως του την έκλεβα θα έδινα λευκή κόλλα.
η «ισσοροπία» έτσι γράφεται;
στον Νίκο