Το Μάνο Χατζιδάκι τον γνώρισα το `73, ο «Κοινός Βίος» πρέπει να `ναι έργο του `76 – `77. Δεν ξέρω πώς του μπήκε η ιδέα να κάνουμε αυτό το διπλό δίσκο. Έχει πολλά μουσικά και θεατρικά μέρη. Το έβλεπε σαν το «West Side Story» στο Σταθμό Λαρίσης. Ήθελε να παίζει η μπάντα της αστυνομίας, να είναι το έργο κάπως «κλέφτες κι αστυνόμοι». Τότε ο Σταθμός Λαρίσης δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό Σταθμό – όχι αρχιτεκτονικά, αλλά από την άποψη του κόσμου. Όπως τώρα είναι άνθρωποι από το εξωτερικό, Αλβανοί και λοιποί, τότε ήταν Έλληνες που ερχόντουσαν από χωριά και μέναν εκεί ή στα γύρω μέρη, επειδή περιμένανε να βρουν παρέα, επειδή ήταν φτηνά ενοίκια.

Τον τίτλο «Κοινός Βίος» εκείνος τον έδωσε. Μοιάζει δηλαδή να είναι απλή ζωή, αλλά και ταυτόχρονα ιδιαίτερη. Σημαίνει και το «μαζί». Έχει πολλά σημαινόμενα.

Του άρεσε λοιπόν αυτή η ιδέα και τη συζητούσαμε τα βράδια που βρισκόμασταν στα cafe, και προχωρούσαμε. Δε μπορούσε όμως να βρει τραγουδιστή. Επειδή ήταν έρωτας μεταξύ ανδρών ή έτσι εφαίνετο να είναι, ιδίως στο τραγούδι – φινάλε, δε δεχόταν να το κάνει κανείς. Γι` αυτό, όταν στο τέλος του 1999 ο γιος του Γιώργος κυκλοφόρησε το «2.000 μ.Χ.», τραγουδάει ο ίδιος τέσσερα τραγούδια, χωρίς να γνωρίζουμε πού τα ηχογράφησε, ποιοι μουσικοί έπαιξαν και πότε. Κι εγώ δεν τα είχα ξανακούσει. Τα άκουσα όταν βγήκε το cd.

Το «Έπρεπε να `ρχόσουνα» είναι ένα τραγούδι – ποταμός, όπου δεν επαναλαμβάνεται κανένας στίχος. Είναι κατά τη γαλλική μορφή του τραγουδιού. Τέσσερες ή πέντε στροφές, που κάθε φορά συμπυκνώνουν την ίδια ιδέα.

Aπό το 1990 που εγκαινίασα το βιβλιοπωλείο και δεν ήρθε στα εγκαίνια ο Χατζιδάκις, διέκοψα κάθε σχέση μαζί του. Μάλιστα μου έστελνε κάρτες, αλλά εγώ συνέχιζα την πορεία μόνος μου. Ήταν μία κακή στάση, το αναγνωρίζω τώρα. Όχι επειδή αυτός ήταν ο Χατζιδάκις κι εγώ ήμουν αυτός που ήμουν, αλλά επειδή ο Χατζιδάκις το ίδιο βράδυ δεν πήγε ούτε στο Ηρώδειο, όπου έπαιζε ο Μπεζάρ. Μάλιστα επρόκειτο να μιλήσουν για μια συνεργασία – το έργο το έκανε τελικά ο Μπεζάρ μετά το θάνατο του Χατζιδάκι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ήρθανε όμως όλοι οι φίλοι του Χατζιδάκι μετά το Ηρώδειο, με πρώτο τον Κουτσίνα.

Δεν πήγαινε πουθενά ο Χατζιδάκις. Είχε αγοραφοβία. Μόνο εκεί δίπλα στο σπίτι του στο Παγκράτι ή κάποια μοναχική βόλτα στο Κολωνάκι, ή με αμάξια, που μου είπε ο γιος του ότι του ζητούσε να πηγαίνουν τα βράδια στον Κολωνό, σε τέτοια μέρη, και να βλέπει στο βάθος φωτισμένες αυλές σε ισόγεια σπίτια, την οικογένεια και τους συγγενείς να κάθονται – εικόνες προφανώς από το `40, το `50, το `60.

Το 2018 θα εκδώσω ένα βιβλίο με όλα τα ποιήματά μου που έχουν μελοποιηθεί και θα τελειώνει με τα τραγούδια του «Κοινού Βίου». Το βιβλίο θα λέγεται «Κάτι χαλασμένα τζουκ μποξ», στίχος μου που τραγούδησε η μνημειώδης Μαρία Δημητριάδη σε μουσική Μιχάλη Τρανουδάκη ενώ τη διηύθυνε ο Μάνος Χατζιδάκις στο στούντιο του Σμυρναίου στην οδό Σκαραμαγκά το 1984. Εκεί θα δημοσιεύσω ολόκληρο τον «Κοινό Βίο», κι ας το κάνει όποιος θέλει, εις μνήμην Χατζιδάκι. Όποιος θέλει είναι ελεύθερος πια να κάνει τα υπόλοιπα. Υπάρχει όλο το έργο. Το είχα βάλει στην έκδοση του βιβλίου μου «Τα αρχαία βρέφη» όταν εκδότης ήταν ο Άκμων. Τελείωνε με τον «Κοινό Βίο». Κι όταν μετά ξαναέκανα τα «Αρχαία Βρέφη» στην Οδό Πανός και δεν έβαλα τον «Κοινό Βίο», ο Χατζιδάκις πειράχτηκε. Και του είπα ότι διατήρησα μόνο τα ποιήματά μου.

Πριν απ` αυτό όμως είχε συμβεί ένα άλλο επεισόδιο μεταξύ μας. Τον είχε πειράξει που είχα ανακοινώσει το έργο εγώ και όχι αυτός σε συνέντευξή μου στο Γιώργο Λιάνη, στα ΝΕΑ. Το βράδυ που πήγα να τον συναντήσω σε ένα cafe, τον είδα πολύ οργισμένο. Ούρλιαζε, γιατί το ανακοίνωσα εγώ, ενώ έπρεπε να το ανακοινώσει ο συνθέτης. Εγώ άρχισα να κλαίω κι εκείνος έπαθε σοκ. Να μη δεις το Χατζιδάκι θυμωμένο! Αλλά κι ο Χατζιδάκις να μη σε δει να κλαις!

Όταν πήγε από το Λονδίνο, όπου έκανε εγχείριση καρδιάς, στη Νέα Υόρκη, όπου ξεκουραζόταν, έλεγε στο γιο του ότι θεωρούσε τον «Κοινό Βίο» έργο της ζωής του.