Εκνευριστικοί αυτοί που σηκώνουν το δαχτυλάκι τους και μας αραδιάζουν κανόνες ανεβασμένοι στα σύγχρονα βήματα των social media. Με έναν λόγο ακαδημαϊκό και σοβαροφανή, σαν λοχίες των ειδικών δυνάμεων λογοτεχνίας, μας λένε τι θα κάνουμε, τι δεν θα κάνουμε, τι είναι ποίηση, τι δεν είναι ποίηση και άλλες τέτοιες ιδεοληψίες. Βέβαια μέσα στον παροξυσμό τους πολλές φορές (γιατί αρκετοί, είναι και ευφυείς) μας προσφέρουν κάποιες αλήθειες. Ας πούμε ο κ. Κώστας Κουτσουρέλης. Στις 11 Ιουνίου έγραψε ένα από τα συνήθη manual ποίησης στο facebook μα είπε πικρές αλήθειες:

“Η σημερινή ποίηση είναι στα αζήτητα επειδή απλούστατα είναι φτωχή κατά το περιεχόμενο και πληκτική κατά τη μορφή της. Φτωχή κατά το περιεχόμενο, διότι από τους τρεις λυρισμούς για τους οποίους μας μίλησε ο Παλαμάς, τον λυρισμό του εγώ, τον λυρισμό του εμείς και τον λυρισμό των όλων, εκείνη είναι εγκλωβισμένη στον πρώτο, αδυνατεί δηλαδή να εκφράσει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης περιπέτειας”

και συνέχισε ακόμη πιο σκληρά και αληθινά:

“Γνώρισμα του ερασιτέχνη είναι άλλωστε ότι δεν καταφέρνει να συγκινήσει παρά τον εαυτό του. Για την ακρίβεια, ότι δεν πασχίζει καν να συγκινήσει κάποιον άλλο ούτε και τον νοιάζει. Είναι μακάρια αυτάρεσκος και αυτάρκης. Ο πραγματικός καλλιτέχνης όμως κάνει ακριβώς το αντίθετο. Νοιάζεται.”


Βέβαια αν δεν ήταν ο λόγος του τόσο ακαδημαϊκός θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πληκτρολογήσει:

“μην μιλάς για τον εαυτό σου, παρά μόνο εάν σε ρωτήσουν”

Συνεχίστε έτσι κ. Κώστα.

Ε, και αφού ψαρεύουμε από το facebook δεν γίνεται να μην ασχοληθούμε με τον κ. Σπύρο Γιανναρά. Ο κ. Γιανναράς, ο οποίος έχει τσακωθεί με το μισό ελληνικό facebook, πέρα από τα status εκνευρισμού που πολλές φορές προσφέρει, στις 9 Ιουνίου έγραψε το παρακάτω:

“Αν δεν έχεις καταλάβει ότι η βελτίωση του γραπτού σου είναι πάντα συνάρτηση και του γενικότερου επιπέδου της λογοτεχνίας της εποχής σου, ότι όλοι μαζί οι συγγραφείς και οι ποιητές μιας εποχής θέτουν τον πήχη της λογοτεχνίας του καιρού τους, τότε μάλλον δεν έχεις στοχαστεί αρκετά πάνω στο τι και στο πώς της λογοτεχνίας.”

Και εδώ μας σηκώνει το δαχτυλάκι ο κ. Γιανναράς, αλλά όταν το δαχτυλάκι σηκώνεται για να βάλει μερικά πράγματα στη θέση τους, καλά κάνει και σηκώνεται.

Ένας από τους λόγους που καθυστέρησα αυτή την εβδομάδα την ανάρτησή μου ήταν πως δεν ήθελα να συμπέσει με το αφιέρωμα για τα 23 χρόνια χωρίς Χατζιδάκι.

Η στήλη “post mortem” (τα παιδιά εδώ την είπαν έτσι για να μην την πούνε “αφιερώματα”. Εμένα μου κάνει δήθεν, αλλά ωραίο είναι το δήθεν εάν ξέρεις ότι είναι δήθεν) σε ένα από τα 6 άρθρα για τον Χατζιδάκι έχει και παρουσίαση ενός youtube καναλιού το οποίο ενσωματώνει σπάνια βίντεο από το έργο του κ. Μάνου. Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα πως μετά από 16 ώρες και 44 λεπτά το νούμερο1σεαναγνωσιμότηταελληνικόsiteκαιτέταρτοπιοισχυρόmediabrand (έτσι το λένε, δεν ειρωνεύομαι ) εμφάνισε ένα παρόμοιο θέμα. Ναι, ναι, χαρά. Γιατί χαρά είναι σε 15 μέρες ζωής να σε αντιγράφουνε. Στον ένα χρόνο τι θα γίνει δηλαδή; Αλλά παιδιά, καλύτερα θα ήταν να σας εμπνέαμε σκέτο. Μην παίρνετε και τις λέξεις που χαρακτήρισαν το αφιέρωμα του 1-2.gr

Με μεγάλη μου έκπληξη, διαπίστωσα μία οργή για το πρόσωπό μου μετά την προηγούμενη ανάρτηση στην στήλη. Κάποιοι αναγνώρισαν τους εαυτούς τους μέσα στις παραγράφους μου. Κι ενώ εγώ, είχα προειδοποιήσει πως “Όταν κάνω μία γενική αναφορά, δεν υπονοώ συγκεκριμένους ανθρώπους. Αν κάποιος νιώσει έτσι, θα το αποδώσω στον ναρκισσισμό του χώρου” δεν κατάλαβαν τίποτα. Άσε που μέσα στον παραλογισμό τους νόμισαν πως συμπλήρωσα την παραπάνω φράση κατόπιν εορτής. Αγαπημένοι, δεν είστε το κέντρο του πλανήτη μας. Ευτυχώς.

得到一个人生 που έλεγε και ο Κομφούκιος.

<3 που λέω κι εγώ

 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Η Βάνα Βακαλοπούλου γεννήθηκε στη Σύρο το 1981. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο πανεπιστήμιο του Cambridge. Έχει εκδώσει 2 βιβλία (με ψευδώνυμο) στις εκδόσεις Ψυχογιός. Μένει μόνιμα στην Αθήνα. Επίσης ξέρει που μένεις εσύ.