Λίγες ώρες μετά την προβολή του Game of Thrones ανεβαίνουν διάφορα βίντεο στο youtube με τις αντιδράσεις των θεατών στις πιο έντονες σκηνές του εκάστοτε επεισοδίου. Ένα από αυτά τα σίκουελ βίντεο έχει γίνει το αγαπημένο μου και το παρακολουθώ ανελλιπώς κάθε Δευτέρα. Είναι από ένα μπαρ στο Σικάγο, το Burlington. Σε κάθε βίντεο του Burlington οι όρθιοι είναι δεκάδες που παίζουν το ρόλο των κομπάρσων, ενώ στην μπάρα υπάρχουν κάποιες θέσεις πιασμένες από τους ίδιους ανθρώπους εν είδει πρωταγωνιστών. Το πρόσωπο που με ενδιαφέρει είναι ένα κορίτσι που το λένε Sam, (@kindacoolsometimes) στο οποίο έχω εστιάσει, η πρωταγωνίστρια όλων των reaction κατά τη γνώμη μου, κι αυτό γιατί με έχει βοηθήσει, περισσότερο και από την ίδια τη σειρά, στο να κατανοήσω γιατί το GOT προκαλεί υστερικές αντιδράσεις στα προηγμένα καπιταλιστικά μέρη του πλανήτη. Γιατί πολύ απλά: είμαστε απελπισμένοι.
Στα εκφραστικά μάτια της, που εκλιπαρούν για λίγη τεχνητή ένταση, κοιτώ την αφυδάτωση του κόσμου που με περιβάλλει αλλά και με περιλαμβάνει. Κάθε σύσπαση του προσώπου της αποτελεί μια διαμαρτυρία προς στον πολιτισμό που έχασε τους τελευταίους αιώνες τη μυθολογία του, που παραδόθηκε στον θετικισμό και τώρα έφτασε η ώρα του απολογισμού και της αμφιβολίας: γίναμε ευτυχισμένοι με τη νέα γνώση; με το νέο αφήγημα του εμπειρισμού; μήπως την πατήσαμε λίγο; μήπως ο Μπλέηκ είχε τελικά δίκιο όταν έλεγε πως μόνο στον κόσμο της φαντασίας και της ενόρασης μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος; Δύσκολα ερωτήματα για έναν Αύγουστο που ο Jude Law παραθερίζει στην Κέρκυρα.
Φαίνεται πάντως πως τα σαρκώδη χείλια της Sam δηλώνουν ρητά πως η επιστήμη απομάγευσε τη ζωή, πειθάρχησε κάθε σπιθαμή του νου, και μην αφήνοντας τίποτα ανερμήνευτο ακρωτηρίασε την δυνατότητα της φαντασίας. Η υποτιθέμενη γνώση χαμήλωσε την ποίηση τριγύρω. Τίποτα βιωμένο δεν μας σαστίζει όσο θα θέλαμε. Όλες μας οι ελπίδες στηρίζονται στο θέαμα. Και το πιο ωραίο θέαμα είναι αυτό που κατέχει κάποια σπαράγματα από τις δοξασίες του παρελθόντος. Να γιατί τώρα τρεις φλόγες ενός δράκου σείουν τα μπαρ της Δύσης. Να γιατί ο αναστημένος στρατός των White Walkers γίνεται θέμα συζήτησης τριών νεαρών στα κόφι άιλαντ της Φιλολάου στις 07:20 ένα πρωινό Αυγούστου. Διότι η τάση για παγκοσμιοποίηση σφραγίζεται πάνω στο σύνταγμα της χαμένης μας ενοποίησης. Γιατί πολύ απλά: δεν έχουμε αφήγημα.
Το συλλογικό όραμα πια προτείνεται στο Αθηνόραμα. Από το παιχνίδι των θρόνων στο παιχνίδι των πολυθρόνων. Η μυστική ουσία αφανίστηκε. Ο πόλεμος παζαρεύεται σε ένα Golf Club στο Νιου Τζέρσεϊ αντί ενός Dragonstone. Κι εμείς γίναμε τα δισέγγονα των μουλαράδων που προσπαθούμε πώς και πώς να το ξεχάσουμε πληρώνοντας αδρά στις Σαντορίνες των καλοκαιριών για λίγο ίνσταγκραμ επάνω στο μουλάρι.
Είναι ο χαμένος παγανισμός, η χαμένη αθωότητα που μας κάνει να διψάμε για έπος. Ακόμη κι αν αυτή η αθωότητα πλευρίζεται από ίντριγκα, ραδιουργία και μίση. Τόσο το καλύτερο. Η εποποιία μάς μοιάζει. Την κατανοούμε. Υπάρχει ελπίδα να τη φτάσουμε. Πώς όμως να διαφύγουμε από την πεζότητα του αστικού ορθολογισμού; Πώς να λυτρωθούμε από τη φιλοδοξία της ανέλιξης; Την αρρώστια της συσσώρευσης; Το ψεύδος της επικαιρότητας; Την πειθαρχία του τουρισμού; Την ακαδημαϊκή πλήξη;
-Καμιά ιδέα, Sam;
-Σσσσ… όχι τώρα, όχι τώρα.
