Τζούλιο Καϊμη: ο λησμονημένος διανοούμενος της αυτοεγκατάλειψης

Ταγμένος στην υπέρβαση του εθνικού δίχως την άρνηση του τοπικού


,

Τζούλιο Καΐμη
(1897 – 1982)

,

Εβραίος της Κέρκυρας με μητρική την Ιταλική, ενεργός στις Δελφικές Εορτές του Σικελιανού, δυναμικό παρών στο Άσυλο Τέχνης του Βέλμου, περιπλανώμενος στοχαστής στην Παλαιστίνη, μοναχικός μελετητής της τέχνης του Καραγκιόζη (όταν δεν υπήρχε βιβλιογραφία), αδιάφορος για τα πρακτικά ζητήματα της ζωής, ένας μαιτρ της αυτοεγκατάλειψης που γύρναγε με μια τσάντα έμβλημα, σκισμένη και στερεωμένη με πινέζες, που δεν την αποχωριζότανε ποτέ (δώρο του Στέρη – την έκαψαν στο «Αγία Όλγα» όταν πέθανε), σχεδόν κουφός από νεαρή ηλικία, αντάλλαζε πίνακες για ένα πιάτο φαΐ, μια γενιά του ’30 μέσα στη γενιά του ’30, δυσεξιχνίαστος και μυθολογικός, ταγμένος στην υπέρβαση του εθνικού δίχως την άρνηση του τοπικού, είναι μόνο κάποια από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του διανοούμενου Τζούλιο Καϊμη.

Ήταν τόσο ανεξάρτητος. Είχε ξεπεράσει τόσο τις ανθρώπινες ανάγκες, που το να τον βοηθήσεις ήταν σαν να τον προσβάλλεις.

Γιάννης Τσαρούχης για τον Καΐμη

 

Μια συνολικότερη εικόνα για τη ζωή και το έργο του μπορείτε να σχηματίσετε διαβάζοντας το πρόσφατο διδακτορικό της Αικατερίνης Τριανταφυλλοπούλου, που, αν και 450 σελίδες, λειτουργεί άψογα σαν μια πρώτη γνωριμία με έναν λησμονημένο πραγματευτή του άφατου μυστηρίου της ζωής.

 

Διαβάστε το εδώ

 

Νέο Ηράκλειο 1979. Συλλογή Εβραϊκού Μουσείου της Ελλάδος.

 

Αυτοπροσωπογραφία | σχέδιο σε μολύβι, συλλογή Γιώργου Ζέριγγα

 

στην Πινακοθήκη Ζέριγγα (1976)

.