Στην Κίνα μπορεί να ζήσει κάποιος καθημερινά πολλές σουρεαλιστικές σκηνές, κάτι που συμβαίνει, βέβαια, και σε άλλες χώρες του κόσμου, όπως στην προσφιλή μας Ελλάδα. Αν η ζωή αυτή γινόταν ταινία, θα τη σκηνοθετούσε ο Κινέζος Κουστουρίτσα.
Εδώ (δεν) είναι Βαλκάνια, είναι Ασία. Υπάρχουν όμως πράγματα που ενώνουν αυτά τα δύο και ο σουρεαλισμός είναι μια καταπληκτική συγκολλητική ουσία.
Τρίκυκλα που κουβαλάνε φορτίο πέντε φορές το μέγεθός τους (και τα οδηγάει ένας μικρόσωμος τυπάκος), κτίρια με ευφάνταστες διακοσμήσεις, τεχνητές παραλίες στο πάρκο, απίθανες επιγραφές (και μεταφράσεις), ψάρια που στεγνώνουν στο οδόστρωμα, σουβλάκια με ζωύφια (που σπάνια τρώνε, βέβαια) και χαριτωμένα σκυλάκια-παιδάκια, είναι μόνο μερικά παραδείγματα που προσφέρω στη φαντασία σας. Για τα άλλα, τα πιο σοβαρά (π.χ. το ψεύτικο ρύζι ή τις παραγεμισμένες με σιλικόνη γαρίδες), θα μιλήσω μια άλλη φορά.
Και επειδή κανείς πρέπει να ζει κι αυτά που γράφει, μεταφέρω προσωπικά βιώματα, από αυτά που η ζωή σού προσφέρει με άφθονη ειρωνεία.
Όταν μετακόμισα στο τωρινό μου σπίτι, στην καρδιά του εξωτικού Hongkou, το τελευταίο πράγμα που περίμενα να δω ήταν μια εκκλησία! Κι όμως, τώρα κάθε Κυριακή ακούω τις καμπάνες. Επίσης, στην αρχή άκουγα κάθε βράδυ φωνές, συνθήματα οπαδικού τύπου και αναρωτιόμουν: «Μήπως είμαι στην Τούμπα; Μήπως δεν άφησα ποτέ τη Θεσσαλονίκη;» Λίγο καιρό μετά ανακάλυψα ένα στρατόπεδο νεοσυλλέκτων απέναντι από το σπίτι. Εκκλησία και στρατόπεδο, σημειώσατε χ.
Άλλο ένα μυστήριο που λύθηκε ήταν μια ανατριχιαστική μουσική που ακουγόταν κοντά στα μεσάνυχτα. Σαν ένα παλιό παιδικό τραγούδι που θα έβαζε ο Στήβεν Κινγκ στην πιο διεστραμμένη ταινία του. Ερχόταν από το δρόμο. Μία, δύο, τρεις, άπειρες φορές, το πέτυχα το άτιμο! Ήταν το αμάξι του Δήμου που καθάριζε.
Πολλά ακόμα μπορεί να ζήσει κανείς, άλλωστε η ζωή είναι αγρίως ευφάνταστη.
