«Στο Πέραμα, που μεγάλωσα» μου λέει όταν τον ρωτάω πού θέλει να φωτογραφηθεί. Πρώτη στάση, στο Νέο Ικόνιο. Στα σκαλάκια που οδηγούνε στο πατρικό του σπίτι – το οποίο δεν ανήκει πια στην οικογένεια. Καθώς διασχίζουμε τα χαμόσπιτα πάνω από τα καζάνια, τον ακούω να λέει σα να μονολογεί: «Όλα τα τραγούδια γι` αυτά τα σπίτια γράφτηκαν». Και πείθομαι άλλη μια φορά για τη γνήσια λαϊκή του στόφα, που τον κάνει αυθεντικό και στις δύο τέχνες που δοκιμάζεται: την υποκριτική και το τραγούδι.

Δέκα χρόνια θα κλείσει φέτος ο Χρήστος Γεροντίδης στη Σπείρα – Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη και αφορμή της κουβέντας μας είναι μια παράσταση που ανεβάζουν στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου – για τη Σφίγγα δε χρειάζεται να πούμε πολλά∙ λογικά η ομάδα θα ξεχειμωνιάσει εκεί, σε απαρτία. Στη Φρυνίχου όμως ο συνθέτης μαζί με το Γεροντίδη και τον Μπουγιώτη παρουσιάζει για πρώτη φορά ανέκδοτα τραγούδια του πάνω σε ποίηση Λόρκα, σε απόδοση του πρόωρα χαμένου και αναίτια ξεχασμένου ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη. Τα μελοποιημένα ποιήματα πλαισιώνει ένα δοκιμιακό κείμενο του Λόρκα, το «Duende», που ερμηνεύει επί σκηνής ο ίδιος ο Κραουνάκης, σε ποιητική απόδοση της Ολυμπίας Καράγιωργα.

Το «Duende» είναι το κείμενο μιας διάλεξης που έδωσε ο Λόρκα τον Οκτώβριο του 1934 στο Μπουένος Άιρες, και ως όρος είναι δύσκολο να μεταφραστεί στα ελληνικά. Ο Γεροντίδης προσπαθεί να μου εξηγήσει τι περίπου σημαίνει:

Duende στα ισπανικά είναι το Άγιο Πνεύμα. Τώρα εγώ θα `λεγα ότι έχει να κάνει με το ερμηνευτικό πάθος στην τέχνη. Είναι το πάθος που βγαίνει στον ερμηνευτή, στον ποιητή, στο συνθέτη. Αυτό έχω καταλάβει εγώ. Υπάρχουν όμως πολλές απόψεις για το duende. Άλλοι λένε ότι είναι το ταλέντο. Εγώ δε συμφωνώ.

Το «Duende» είναι ουσιαστικά ένα δοκίμιο, δεν είναι θεατρικό κείμενο. Το παίρνει ο Κραουνάκης όλο πάνω του στην παράσταση;
Ναι, και του ταιριάζει πάρα πολύ, γιατί θεωρώ πως είναι ένας άνθρωπος που έχει duende, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον. Εμείς, εγώ κι ο Κώστας ο Μπουγιώτης, λέμε κάποια ποιήματα του Λόρκα που έχει μελοποιήσει, και στα οποία η μετάφραση είναι του Αγγελάκη. Δεν τον ήξερα, αλλά όταν διάβασα τα ποιήματα μού άρεσε πολύ η απόδοσή του.

Πες μου για τη μελοποίηση του Κραουνάκη. Πώς είναι;
Είναι ένας άλλος Κραουνάκης! Κάποια από αυτά είναι από τα πρώτα του τραγούδια, που έγραψε όσο ήταν φοιτητής, στην Πάντειο. Και ξέρω μια ιστορία να σου πω: η Λίνα γνώρισε το Σταμάτη μέσα απ` αυτά τα τραγούδια. Μας είπε η ίδια ότι μπαίνοντας μια μέρα στη σχολή άκουσε ένα πιάνο να παίζει, άνοιξε την πόρτα και είδε το Σταμάτη. Το τραγούδι που έπαιζε ο Σταμάτης ήταν ένα από αυτά, του Λόρκα. Κι αυτό έγινε το αγαπημένο της Λίνας.

Θες να μου πεις ένα τραγούδι, να το ηχογραφήσω;
Θα σου πω αυτό που λέω σόλο.


Εσύ λοιπόν στην παράσταση έχεις ρόλο τραγουδιστή, δεν υπάρχουν διαλογικά μέρη.
Όχι, υπάρχουν κάποια σημεία που έχω και πρόζα.

Στη Σφίγγα είσαι και τα δύο, και ηθοποιός και τραγουδιστής;
Ο Σταμάτης επιμένει ότι είμαι και τα δύο εκεί. Εγώ θεωρώ ότι είμαι μόνο τραγουδιστής. Εκείνος θεωρεί ότι αυτό που κάνω είναι ρόλος. Έχει μια θεατρικότητα, σίγουρα, αλλά δεν είναι καθαρό θέατρο.

Στη ζωή σου πώς συστήνεσαι; Ως τι από τα δύο;
Ηθοποιός. Αυτό τελείωσα, αυτό σπούδασα. Έχω τελειώσει βέβαια και τεχνικός υπολογιστών σε ΤΕΕ – δούλεψα ένα χρόνο – μετά πήγα ασφαλιστής και μετά πήγα στη δραματική σχολή, όπου παράλληλα συνέχιζα να δουλεύω ως ασφαλιστής. Το τραγούδι προέκυψε εντελώς τυχαία.

Τώρα μού κάνεις πάσα να σε ρωτήσω τη ζωή σου απ` την αρχή. Πέραμα;
Νέο Ικόνιο Περάματος.

Πώς ήταν;
Γειτονιά. Χωριό. Παίζαμε πάνω στο βουνό. Είχαμε ανοιχτές τις πόρτες, δεν κλειδώναμε. Έμπαινε ο καθένας στο σπίτι του άλλου. Ψήναμε όλοι μαζί τις Κυριακές. Ξυπνούσα με Καζαντζίδη, από το γείτονα που έψηνε. Εκεί έμεινα ως τα 18 μου, που πήγα φαντάρος.

Εκτός από Καζαντζίδη, φαντάζομαι θα άκουγες και hip hop, low bap, αφού μεγάλωσες εκεί.
Εννοείται! Είχαμε τους Active Member και όλοι της γενιάς μου περάσαμε απ` αυτή τη φάση. Οι περισσότεροι είχαμε φτιάξει και ψευτομπάντες. Κι εγώ είχα μία!

Έγραφες ή τραγούδαγες;
Τραγούδαγα. Ουσιαστικά κάναμε remake στα ήδη υπάρχοντα τραγούδια. Εντάξει, είχαμε γράψει και δυο – τρία τραγουδάκια, αλλά δεν ήταν τίποτα σοβαρό. Πιτσιρίκια ήμασταν. Έχω περάσει από διάφορες φάσεις: Rave, hip hop, Χατζιδάκι, Cure, gothic. Αλλά όλα αυτά τα υπηρετούσα κανονικά. Παράδειγμα, όταν άκουγα gothic, είχα όλο το πακέτο: μαλλιά περίεργα κ.λπ.

Μετά, τελειώνοντας το στρατό;
Δε γύρισα στο Ικόνιο, στη μάνα μου, αλλά προτίμησα να πάω να μείνω με τον πατέρα μου στο κέντρο του Πειραιά, στην Καλλίπολη. Και μετά από δύο χρόνια μετακόμισα μόνος μου πια.

Το θέατρο πώς σου `ρθε; Ένα παιδί από το Πέραμα τι ονειρευόταν τότε;
Εγώ δεν είχα σχέση μ` όλ` αυτά. Μικρός είχα δει κάποιες παραστάσεις αλλά δεν είχα τρελαθεί, να λέω «θέλω να γίνω ηθοποιός». Θυμάμαι κάποιες περιπτώσεις με παιχνίδια που παίζαμε στη γειτονιά κι ήταν κάπως θεατρικά, αν θέλω να βρω κάτι που να με συνδέει με τα παιδικά μου χρόνια. Το θέατρο προέκυψε, με πήγε η ζωή εκεί. Έκανα παρέα με κάποιους ανθρώπους που ήταν ηθοποιοί, άρχισα να πηγαίνω και στο θέατρο, ανακάλυψα ένα νέο κόσμο, τελείως διαφορετικό από αυτόν που ήξερα, και αποφάσισα να πάω στη σχολή. Έτσι απλά. Χωρίς να έχω την παιδεία, χωρίς τίποτα. Απ` το μηδέν.

Δεν υπήρξε κάποιος άνθρωπος που σου το ενέπνευσε όλο αυτό;
Υπήρξε! Εγώ τότε έκανα παρέα με το Χρήστο Ευθυμίου, τον ηθοποιό, και είχα τη δυνατότητα να πηγαίνω να παρακολουθώ πρόβες. Νομίζω από κει άρχισα να αγαπάω το θέατρο, από τις πρόβες αυτές.

Τι είναι πιο γοητευτικό; Μια παράσταση ή η προετοιμασία της;
Και τα δύο έχουν πολλά θετικά. Δε μπορώ να διαλέξω. Και η πρόβα είναι ωραία: αυτοσχεδιάζεις, μαθαίνεις από το σκηνοθέτη κάποια καινούρια πράγματα, είναι το ταξίδι. Η παράσταση είναι η επαφή με τον κόσμο.

Όταν πήγες στη δραματική το έβλεπες σα χόμπι, σα να πας για παράδειγμα στο γυμναστήριο, ή πίστευες ότι βγάζοντάς τη θα έκανες ένα επάγγελμα για να βιοπορίζεσαι;
Πήγα τελείως φλου! Όπως διαλέγεις να πας γυμναστήριο, έτσι το διάλεξα. Τόσο απλά. Εκεί ανακάλυψα, όπως σου είπα, έναν νέο κόσμο! Άρχισα να διαβάζω βιβλία, να ανακαλύπτω ποιητές – πράγμα που δεν έκανα παλιά!

Μικρός, δε διάβαζες τίποτα;
Γενικά δεν ήμουνα καλός μαθητής. Ήμουν λίγο αλητάκος! Μέχρι ένα σημείο, τη Γ’ Γυμνασίου, ήμουν μαθητής του 18. Μετά κάτι έγινε και παραιτήθηκα.

Οι γονείς σου πώς το πήραν που πήγες σε δραματική σχολή;
Θα σου πω τη φάση με τον πατέρα μου όταν το έμαθε: Δουλεύαμε στην ίδια ασφαλιστική εταιρεία. Ο ίδιος μου `χε πει «έλα να μάθεις τη δουλειά». Πάω λοιπόν εγώ εκεί και η δουλειά που μου `βαλε να κάνω ήταν να βγάζω φωτοτυπίες. Και βαριόμουν πάρα πολύ. «Δε θα μάθω τη δουλειά, τα προϊόντα, να πουλάω;» σκεφτόμουν. Μαθαίνει ο πατέρας μου ότι πάω στη δραματική και μου λέει: «Έφυγες από δω! Πήγαινε γίνε ηθοποιός.» Μ` έδιωξε από τη δουλειά. Κι εγώ από κόντρα, πάω στον πάνω όροφο, σε άλλη ομάδα, και γίνομαι ασφαλιστής και την ίδια χρονιά τον ξεπερνάω σε πωλήσεις! Έπρεπε να δουλεύω για να πληρώνω και τη σχολή!

Τελειώνοντας λοιπόν τη δραματική τι έκανες; Ψάχτηκες για δουλειά;
Εγώ δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έκανα επάγγελμα. Πήγα απλά για να δω πώς είναι και για να το τελειώσω. Δεν πίστευα πως θα μπορούσα να είμαι πάνω σε μια σκηνή. Σα χαρακτήρας ήμουν ήσυχος, καθόλου κοινωνικός. Δε μπορούσα να με φανταστώ γι` αυτή τη δουλειά. Καθόλου! Προέκυψε όμως στο τρίτο έτος η γνωριμία με το Σταμάτη. Πέρασα οντισιόν για την παράσταση που έκανε στο Ηρώδειο το 2008, «Επί σκηνής – Αυτά που κάψαν το σανίδι». Έτυχε τον γνώρισα και μου είπε «πέρνα απ` την ακρόαση».

Τον γνώρισες κάπου έξω, σε παρέα;
Θες να το πούμε τώρα αυτό; Πήγα να του πουλήσω ασφάλεια πυρός για το σπίτι του! Γνωριζόμαστε, κι εκεί που μιλάμε, μου λέει «εσύ πρέπει να γίνεις ηθοποιός». Εγώ δεν είχα πάει ακόμα στη σχολή αλλά είχα ήδη αποφασίσει να πάω. Δεν του το `πα, αλλά τον ρώτησα από πού το κατάλαβε. «Από τον τρόπο που κάθεσαι», μου λέει. Εγώ το πέρασα λίγο ντούκου. Μετά από δύο χρόνια πάω να δω μια παράστασή του. Πάω μετά στα καμαρίνια να τον χαιρετήσω. «Γεια σας, τι κάνετε; Είμαι ο Χρήστος, που είχα έρθει για την ασφάλεια κ.λπ.» «Α, τι γίνεται;», μου λέει. Του λέω: «Πήγα σχολή και τελειώνω φέτος». «Κάνω μια ακρόαση», μου λέει. «Για πέρνα να σε δω.» Όταν μου το `πε αυτό, μου φάνηκε περίεργο γιατί ηθοποιός ήμουν, δεν τραγούδαγα. Και πώς θα περνούσα ακρόαση από ένα συνθέτη; «Τι να ετοιμάσω;» του λέω. «Μην ετοιμάσεις τίποτα! Θα σας δώσω εκείνη την ώρα.» Φτάνει η μέρα και πάω. Και αποφασίζω εκείνη την ώρα ποιο τραγούδι θα πω: το Χρυσαλιφούρφουρο από τη Λιλιπούπολη. Είχα δει από πριν ότι κάναν και λίγο κίνηση τραγουδώντας, κι έτσι, πριν ξεκινήσω, έκανα κι εγώ μια στροφή. Κι ο Σταμάτης αρχίζει και γελάει! Κι εγώ κομπλάρω. Και μου λέει «για ξανακάν` το!». Το ξανακάνω, ξαναγελάει κι αρχίζω το τραγούδι. Τέλος πάντων, τελειώνω την οντισιόν και περνάει ένας μήνας χωρίς να έχω πάρει απάντηση, και λέω δε με θέλει. Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η υπεύθυνη παραγωγής, και μου λέει «θα είστε μαζί μας». Κι έτσι ήρθε η πρώτη μου δουλειά. Στο Ηρώδειο. Φυσικά εγώ δεν περίμενα, γιατί δε με είχα σκεφτεί ποτέ να τραγουδάω.

Πάντως το Χρυσαλιφούρφουρο πρέπει να το είπες πολύ καλά.
Το `πα σούπερ! Εκείνο τον καιρό το τραγουδούσα συνέχεια σπίτι μου. Αλλά δεν είχα δοκιμαστεί ποτέ στο τραγούδι. Ό,τι έλεγα στο σπίτι μου και λίγο στη σχολή. Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μου με τη Σπείρα. Κι από τότε είμαι εκεί. Εννιά χρόνια.

Καλό ή κακό;
Είναι και τα δύο. Καλό είναι γιατί έχω μάθει πάρα πολλά. Ο Σταμάτης πέρα από συνθέτης έχει να κάνει πολύ με το θέατρο, είχε και φοβερούς δασκάλους, και θεωρώ πως πολλές από τις γνώσεις του τις έχει μεταδώσει και σε μας. Το κακό είναι γενικώς τα κακά που υπάρχουν όταν είσαι για πολύ καιρό σε μία δουλειά. Δε δοκιμάζεις κάτι άλλο, δε σε γνωρίζουν άνθρωποι, σκηνοθέτες, γιατί δεν έχεις συνεργαστεί, είσαι μόνο σε έναν. Ίσως να σε γνωρίσουν μόνο όταν έρθουν να δουν κάποια παράσταση. Μέχρι εκεί. Εμένα πλέον μου λείπει μια νέα συνεργασία, δε σου το κρύβω.

Μία νέα συνεργασία δεν αποκλείει και τη συνέχιση της συνεργασίας με τη Σπείρα.
Εννοείται. Κοίταξε να δεις, όλοι εμείς που είμαστε εκεί είμαστε σαν εταιρεία, είμαστε βασικοί παράγοντες της ομάδας. Είναι δύσκολο να φύγεις. Από πολλές απόψεις. Είμαστε και σαν οικογένεια, για να στο πω έτσι. Συμβαίνουνε πολλά. Και χαρές, και τσακωμοί, αλλά δε φεύγεις εύκολα. Σε δένουν πολλά πράγματα: κόπος, κούραση, πολλή δουλειά, ώρες πολλές, αφιέρωση, αντοχή με λίγα χρήματα, πίστη για το καλύτερο – που πάντα γίνεται καλύτερο. Είναι μια μηχανή που συνεχώς σου δίνει κάτι καινούριο. Παρ` όλ` αυτά, εμένα μου λείπει το θέατρο.

Εγώ πάντως, βλέποντάς σας απ` έξω, δε θεωρώ πως ο Κραουνάκης σας έχει μαντρωμένους.
Όχι, σε καμία περίπτωση.

Είδαμε το Μπουγιώτη που πήγε σε ένα talent show.
Ο Σταμάτης ήταν ανοιχτός σ` αυτό.

Εσύ έχεις δοκιμάσει να πας κάπου αλλού;
Έχω πάει, ελάχιστες φορές – ούτε στα πέντε δάχτυλα δε μετριούνται. Έχω κάνει και λίγο τηλεόραση, έπαιξα σ` ένα σίριαλ.

Τι αντιμετώπιση βρίσκεις παραέξω;
Για αρκετούς, εμείς είμαστε τα παιδιά του Κραουνάκη. Δε με βλέπουν ως Γεροντίδη. Αλλά με τον ίδιο τρόπο φάγανε και τα παιδιά του Χατζιδάκι. Κάτσε ρε φίλε! Γιατί; Δηλαδή τι πας να συγκρίνεις; Είναι δυνατόν τα παιδιά του Χατζιδάκι να ξεπεράσουν το Χατζιδάκι; Όχι! Ούτε κι εμείς θα ξεπεράσουμε ποτέ το Σταμάτη. Με ποιο κριτήριο μας κρίνουν;

Μα δε γράφετε κιόλας, για να τον ξεπεράσετε!
Δεν είναι αυτό. Ο κόσμος κρίνει διαφορετικά. Είναι πολύ αυστηρός με την αυλή ενός ισχυρού ανθρώπου της τέχνης. Πιο αυστηρός είναι μαζί μας, παρά με τον ίδιο.

Εσύ τώρα ζεις μόνο από τη Σπείρα; Τις ασφάλειες τις έχεις σταματήσει;
Κάποια στιγμή τις σταμάτησα, γιατί δεν προλάβαινα. Από το 2008 μέχρι και πριν τρία χρόνια, έπαιζα πάντα σε τρεις παραγωγές του Σταμάτη μαζί. Δεν υπήρχε καθόλου ελεύθερος χρόνος. Ήμουνα από το πρωί μέχρι το βράδυ στο θέατρο. Έχει τύχει να κοιμάμαι στο θέατρο. Έκλεινα δωδεκάωρα και δεκαπεντάωρα. Στην Αθηναΐδα κοιμόμουν εκεί κάποιες μέρες, γιατί είχα το πρωί παιδικό και τότε έμενα στον Πειραιά. Και τις άφησα τις ασφάλειες, δεν προλάβαινα.

Άρα έγινε η τέχνη επάγγελμα.
Καθαρά επάγγελμα! Τώρα έχουν αλλάξει όμως τα πράγματα πολύ. Οι παραγωγές έχουν μειωθεί, τα μεροκάματα είναι πιο μικρά, σε όλους τους κλάδους, και πρέπει να κάνεις και κάτι άλλο. Οπότε ξαναδοκιμάζω μήπως ξαναγυρίσω στις ασφάλειες. Τώρα όμως, αυτό το διάστημα, δεν υπάρχει πολύς χρόνος, γιατί έχω τη Σφίγγα και το Λόρκα.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια θεατρική έκρηξη στην Αθήνα. Ομάδες, παραστάσεις…
Εννοείς ότι είναι πολλές; Μα πάντα ήταν, απ` όσο θυμάμαι. Νομίζω πως όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης. Οι ομάδες δεν κρατάνε πολύ. Το ότι η Σπείρα κρατάει τόσα χρόνια κάτι δείχνει. Όμως δεν το `χουν εκτιμήσει εδώ. Κι εγώ έχω ένα παράπονο, ως μέλος της ομάδας. Έχουμε κάνει σπουδαία πράγματα. Έχουμε παίξει στη Rada, μια από τις μεγαλύτερες δραματικές σχολές σ` όλο τον κόσμο, που είναι στο Λονδίνο. Άγγλοι δημοσιογράφοι γράψανε εξαιρετικές κριτικές για την παράσταση κι εδώ οι Έλληνες δεν αναφέρανε τίποτα! Είναι μεγάλο παράπονο αυτό που έχω, που δεν εκτιμούν τον κόπο και τη δουλειά που κάνουμε. Υπάρχουν κι άλλοι βέβαια που μας εκτιμούν και μας ακολουθούν. Γι` αυτό και μείναμε μέσα στο χρόνο.

Είστε όμως και μια προσωποκεντρική ομάδα.
Κακά τα ψέματα, ο Σταμάτης είναι η βάση. Μια φορά μόνο δεν έπαιξε μαζί μας, στο «Σιγά τα αίματα», και παρά το ότι ήταν πολύ καλή δουλειά, εισπρακτικά δεν πήγε καλά. Αλλά φέτος η κίνηση που έκανε στη Σφίγγα, όπου εμείς κρατάμε τα 2 / 3 της παράστασης κι εκείνος βγαίνει στο τέλος, βλέπουμε ότι αρέσει. Βέβαια είμαστε πιο ώριμοι και πιο έμπειροι πια.

Πιστεύεις ότι υπάρχει εκμετάλλευση στο χώρο του θεάτρου;
Υπάρχουν παιδιά που έχουν φουσκωμένα μυαλά, που δέχονται να παίζουν τζάμπα και χαλάνε την πιάτσα. Πιστεύουν σε μια καριέρα και δίνουν τα πάντα γι` αυτό το ψεύτικο όνειρο. Ποια καριέρα στην Ελλάδα του 2018; Είμαστε σοβαροί; Πολύ πεσιμιστικό αυτό που λέω, αλλά είναι αλήθεια. Λυπάμαι, γιατί δε σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό.

Κι αν θέλουν να εκφραστούν; Κι αν δε μπορούν να μην κάνουν τίποτα;
Δεν είναι έτσι. Ας βγουν να παλέψουνε. Όταν πας τζάμπα, ξεπουλιέσαι. Η δουλειά είναι δουλειά. Ρίχνεις ιδρώτα. Είναι επάγγελμα. Αλλιώς, είσαι ερασιτέχνης.

Θεωρείς ότι κάνουν κάτι προδοτικό;
Ως προς τον εαυτό τους. Δε με νοιάζει αν θα χάσω εγώ τη δουλειά. Αλλά αν το δεις σε προσωπικό επίπεδο, πουλάνε τον ίδιο τον εαυτό τους. Ή, μάλλον, τον χαρίζουν. Γίνεται πάλι θέμα για την άδεια άσκησης επαγγέλματος. Κατηγορούν τη Μελίνα, που άνοιξε το επάγγελμα. Έχουν βέβαια ένα δίκιο. Δε μπορεί να δουλέψει ως ηθοποιός ο οποιοσδήποτε. Πρέπει να δώσεις εξετάσεις, να περάσεις από μια σχολή.

Μιας κι είσαι λαϊκής φτιαξιάς άνθρωπος, το σκέφτεσαι να ασχοληθείς με το λαϊκό τραγούδι – αυτό που σήμερα ορίζεται ως λαϊκό;
Μ` αρέσει πολύ το λαϊκό τραγούδι κι έχω τεράστια αδυναμία στο Μητροπάνο. Αλλά δε μπορώ να με φανταστώ να τραγουδάω λαϊκό όπως είναι αυτή τη στιγμή στις πίστες. Μ` αρέσει να τραγουδάω παλιό λαϊκό τραγούδι.

Ποιο τραγούδι του Κραουνάκη αγαπάς πιο πολύ;
Πολύ δύσκολη ερώτηση! Έχω αναρωτηθεί κι εγώ πολλές φορές. Νομίζω, το «Μαρόκο». Αλλά πέρα από τα πολύ γνωστά, σπουδαία τραγούδια, ο Σταμάτης έχει γράψει κάποια άλλα που δεν τα ξέρει ο πολύς κόσμος. Παράδειγμα, έχει γράψει μουσική για τον «Κοριό» του Μαγιακόφσκι. Εξαιρετικό cd! Εμένα αυτός ο Κραουνάκης μ` αρέσει!

Το κοντινό μέλλον πώς το βλέπεις; Μετά τη Σφίγγα και το Τέχνης.
Ξέρεις, έχει παγώσει το πράγμα. Κάνουμε όνειρα αλλά είναι λίγο παγωμένα αυτά τα όνειρα. Δεν υπάρχει αισιοδοξία. Το βλέπω και γύρω μου.

Θεωρώ ότι εσύ πρόλαβες στα τελειώματα μια κατάσταση στην οποία μπορούσε κάποιος να βιοπορίζεται απ` την τέχνη. Έχεις ένα μέτρο σύγκρισης, κι αυτό είναι που σε κάνει απαισιόδοξο.
Ναι, άρχισα λίγο πριν την κρίση. Δεν έχω μετανιώσει όμως. Οι περισσότεροι παιδικοί μου φίλοι γίνανε εργάτες στη Ζώνη. Κι εγώ πάντα πίστευα πως θα κατέληγα εκεί – και δεν το λέω μειονεκτικά: εγώ αυτούς τους ανθρώπους τους θαυμάζω. Νιώθω λίγο τυχερός όμως που με πήγε κάπου αλλού η ζωή.

Φοβάσαι μήπως σε πάει κι εσένα εκεί κάποια στιγμή;
Όχι, δε φοβάμαι τίποτα. Θα το αντιμετωπίσω, δεν έχω θέμα.

 

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα σε απόδοση του ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη

Πληροφορίες για την παράσταση

Για τη φωτογράφιση, το Χρήστο Γεροντίδη έντυσε το L’A Pro atelier, απ` όπου και τα κοστούμια της παράστασης.