Ήµουν φίλος με την Όλια Λαζαρίδου πριν καλά-καλά αρχίσει καριέρα ηθοποιού και μπορώ να πω ότι μου υπέβαλε αυτή την ταινία. Όταν την πρωτοσκέφτηκα δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει, αλλά στα χρόνια που πέρασαν ζούσε επίμονα μέσα μου. Όλες οι ταινίες, πιστεύω, ξεκινάνε από μια εικόνα. Η δική μου ήταν αυτή με την Όλια να περπατά στο δρόμο με το όπλο κρυµµένο στη θήκη της κιθάρας.
Χρήστος Βακαλόπουλος, Περιοδικό Ένα, 28-3-90
Το 1988 ήταν η χρονιά που ο Χρήστος Βακαλόπουλος έγραψε τις Νέες Αθηναικές Ιστορίες. Την ίδια χρονιά, έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του. Την τολμηρή Όλγα Ρόμπαρντς. Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και απέσπασε το βραβείο καλύτερης φωτογραφίας. Την επόμενη χρονιά παίχτηκε στις αίθουσες και από τότε συνεχίζει μέχρι σήμερα να αναζητείται από ένα κοινό προωθημένο. Από την στιγμή της πρώτης προβολής της ταινίας το όνομα της Όλιας Λαζαρίδου (που έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο) έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της μυθολογίας που μέχρι και σήμερα ακολουθεί το έργο του Βακαλόπουλου. Στο πρόσωπο της Όλιας πολύς κόσμος βλέπει την Όλγα Ρόμπαρντς, την Ρέα Φραντζή αλλά και άλλες ηρωίδες του. Εμείς στο πρόσωπό της βλέπουμε μία αδιόρατη γέφυρα που κατά κάποιο τρόπο ενώνει τις διαφορετικές γενιές που έχει επιδράσει (και συνεχίζει να επιδρά) το έργο του Βακαλόπουλου.
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ένα μικρό σημείωμα που έγραψε η κ. Λαζαρίδου αποκλειστικά για το ΑΣΣΟΔΥΟ καταθέτοντας μια μικρή μαρτυρία από την εποχή των γυρισμάτων της Όλγας Ρόμπαρντς, ενώ στο video που ακολουθεί θα δείτε σκηνές της ταινίας και θα την ακούσετε να μας μιλά για την σχέση της με τον Χρήστο Βακαλόπουλο:
“Ήταν η εποχή που συζητούσαμε για την Όλγα Ρόμπαρντς. Δηλαδή τι συζητούσαμε, με τον αφαιρετικό τρόπο του Χρήστου, που την εποχή που εγώ είχα τα Άκτορς στούντιο εικόνισμα, αυτός έρρεπε προς Ταρκόφσκυ μεριά. Δεν αξιώθηκε ποτέ να πει στην ηθοποιό του, εμένα δηλαδή, ούτε καν το τέλος του σεναρίου που θα έπαιζε. Κατι μισόλογα, κάτι στίχους από τραγούδια, ε αυτά. Δεν ξέρω πώς έγινε, και θα ταξιδεύαμε για Σέρρες με το τρένο. Στη διαδρομή θα συζητούσαμε υποτίθεται επιτέλους και το σενάριο. Εκείνη την εποχή πάθαινα κρίσεις πανικού, και το ταξίδι με τρένο για βόρεια Ελλάδα μέσα στα χιόνια μού φαινόταν βουνό. Πήγα όμως την ώρα της αναχώρησης, με τη πιτζάμα μου σχεδόν από το άγχος του ταξιδιού, για να είμαι άνετα σε ώρα ανάγκης, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και μια κουβέρτα παραμάσχαλα, δε θυμάμαι. Το ύφος του Χρήστου μόλις με αντίκρισε ήταν τόσο απαξιωτικό που έκανα στροφή, ξαναπήγα σπίτι μου και εμφανίστηκα ξανά με καπέλο, παλτό, γάντια, μια αντάξια της Όλγα Ρόμπαρντς τέλος πάντων. Τίποτε δε συζητήσαμε βέβαια σ’ όλο το ταξίδι, ο Χρήστος όλο αστειευόταν κι εγώ κοιτούσα το χιόνι απ’ έξω με ταχυπαλμία ανάμικτη με ιλίγγους. Εμφανισιακά όμως κυρία. Άρχισαν τα γυρίσματα, τελειώσανε, και ποτέ δεν είπαμε τίποτα περισσότερο γι΄ αυτήν την ταινία, που ακόμα την αποκρυπτογραφώ, και που τελικά έχω καταλήξει πως το πρόσωπο που υποδύθηκα ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χρήστος. Γι’ αυτό δεν είχε τίποτε να μου πει. Τι να πει για τον εαυτό του; Μάλλον από μένα ή καλύτερα απ΄ την ταινία του, περίμενε κι αυτός να μάθει… Να μάθει κάτι περισσότερο”
.
bonus video
