Λέγεται πως ο Διόνυσος στις περιπλανήσεις του
είχε έναν αγαπημένο σύντροφο, που ονομαζόταν Άμπελος.
Έπαιζαν και πάλευαν μαζί στις όχθες του ποταμού Πακτωλού της Λυδίας.
Είχαν οικειότητα με τα άγρια θηρία, κυνηγούσαν και έπαιζαν φλάουτο.
Όμως κάποια φορά που ο Άμπελος ήταν μόνος του,
ανέβηκε πάνω σε ένα ταύρο και δοκίμασε να τον ιππεύσει.
Ο ταύρος μετά από λίγο, ίσως σπρωγμένος από κάποιο θεό,
άρχισε να καλπάζει χωρίς ο νεαρός αναβάτης να μπορεί να τον ελέγξει.
Στο τέλος τον έριξε καταγής και τον σκότωσε.
Όταν ο Διόνυσος βρήκε τον αγαπημένο του φίλο νεκρό,
λυπήθηκε πολύ και ο πόνος του ήταν τεράστιος.
Γιατριά καμιά δεν έβρισκε.
Τότε ο Έρως τον πλησίασε και με τη μορφή του Σειληνού τον παρηγόρησε.
Και του είπε πως από το σώμα του Άμπελου θα γεννιόνταν ένα φυτό.
Αυτό το φυτό θα θεράπευε κάθε λύπη και πόνο.
Έτσι ο Διόνυσος είδε από το σώμα του φίλου του
να γεννιέται το κλήμα του αμπελιού.
Έμαθε τα μυστικά της καλλιέργειάς του και γυρίζοντας τον κόσμο όλο,
δίδαξε στους ανθρώπους το καινούργιο φυτό.
Τους έμαθε πώς παράγεται το κρασί.
Από τότε η ζωή του Διονύσου ήταν αφιερωμένη στη διάδοση του αμπελιού.
Με τη συνοδεία Σατύρων, Σειληνών και Μαινάδων,
χτυπούσαν τύμπανα και παίζανε τα φλάουτα.
Ξοπίσω υπήρχαν άνδρες και γυναίκες που κρατούσαν κληματόβεργες.
Άλλοι κρατούσαν ραβδιά στολισμένα με κισσό.
Καθισμένος πάνω σε άρμα
και στεφανωμένος με γιρλάντες από κληματόφυλλα,
γυρνούσε όλο τον κόσμο
φτάνοντας μέχρι την Ινδία…
Ακόμη και μέχρι τον Κεραμεικό των Αθηνών…
Φωτογραφική ανταπόκριση από το 9ο Καρναβάλι Μεταξουργείου στις 11.2.18
