Η Medea Electronique είναι μια δημιουργική ομάδα που εδώ και δώδεκα χρόνια δραστηριοποιείται στον ευρύτερο χώρο της σύγχρονης τέχνης (θεατρικές παραστάσεις, πειραματικά οπτικοακουστικά δρώμενα, συνθέσεις ηλεκτροακουστικής μουσικής). Παράλληλα, από το 2009 διοργανώνει το 10ήμερο καλλιτεχνικό residency «Koumaria» στη Σελλασία Σπάρτης, ενώ από το 2012 το διήμερο φεστιβάλ Electric Nights.
Ο Αλέξανδρος Δρυμωνίτης είναι από τους διοργανωτές αυτού του φεστιβάλ, που θα γίνει το ερχόμενο Παρασκευοσάββατο στο Booze.
«Φεστιβάλ ζωντανής ηλεκτρονικής μουσικής» χαρακτηρίζετε τα Electric Eights. Τι σημαίνει «ζωντανής»;
Σημαίνει ότι ο μουσικός, είτε παίζει με υπολογιστή είτε με κάποιο άλλο hardware, είτε ψηφιακό είτε αναλογικό, δεν είναι dj! Επομένως φτιάχνει μουσική αλλάζοντας παραμέτρους καθ` όλη τη διάρκεια του set, αλλάζοντας το ρυθμό, αλλάζοντας τις μελωδίες – αν υπάρχουν μελωδίες, αν υπάρχει ρυθμός. Είναι εκεί για να το δημιουργήσει από την αρχή μέχρι το τέλος.
Σου έκανα την ερώτηση επειδή πολλές συναυλίες ηλεκτρονικής μουσικής είναι βαρετές. Οι μουσικοί παράγουν το υλικό από το σπίτι τους και στη συναυλία απλά χειρίζονται μια κονσόλα. Η πιο συναρπαστική συναυλία που έχω παρακολουθήσει ήταν του Ξέφρενου Αερόστατου: ήταν περικυκλωμένος από ενισχυτές και μηχανήματα, και όποιος ήχος ακουγόταν παραγόταν εκείνη τη στιγμή!
Καλά, δε σημαίνει ότι επειδή μια συναυλία είναι ζωντανή, είναι απαραίτητα και συναρπαστική. Αυτά είναι υποκειμενικά. Επίσης για να είναι ζωντανή δε σημαίνει ότι πρέπει να έχει ο άλλος ένα σωρό πράγματα γύρω του. Πριν τρία χρόνια ένας Ινδός από την Αγγλία είχε φέρει ένα πραγματάκι τοσοδά. Και μόνο μ` αυτό έπαιξε μισή ώρα set!
Το ότι οι καλλιτέχνες θα παίξουν ζωντανά ήταν η προϋπόθεση για να συμμετέχουν;
Ναι, μάλιστα στο open call γράφαμε με μεγάλα γράμματα: «Παρακαλούμε, όχι Dj!».
Απ` ό,τι διάβασα στα βιογραφικά τους, οι περισσότεροι συμμετέχοντες μουσικοί έχουν σπουδές υψηλού πανεπιστημιακού επιπέδου. Τελικά η ηλεκτρονική μουσική είναι κάτι εύκολο, που μπορεί να κάνει στον υπολογιστή του ο κάθε πιτσιρικάς ή είναι κάτι πιο βαθύ; Επικρατεί μια σύγχυση.
Ζούμε σε μια εποχή που όντως υπάρχει πολύ software, και σπασμένο software, και όντως πολύς κόσμος έχει πρόσβαση σ` αυτά τα εργαλεία. Αυτό είναι καλό. Παλιά ήταν πιο δύσκολο να αποκτήσεις πρόσβαση σε μηχανήματα με τα οποία μπορείς να κάνεις ηλεκτρονική μουσική. Βέβαια μαζί με το καλό υπάρχει και η άλλη όψη του. Υπάρχει ένα βιντεάκι, πολύ αστείο, που δείχνει «Έξι βήματα για να κάνεις τέκνο»! Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η μουσική είναι δύσκολο για να δημιουργηθεί – ό,τι είδος μουσικής και να είναι αυτό. Απ` την άλλη δε θεωρώ ότι πρέπει να είναι δύσκολη και η πρόσβαση σ` αυτήν. Δε θέλω να υπάρχει αυτή η παρεξήγηση, ότι πρέπει να `σαι «ψαγμένος» για ν` ακούς μουσική.
Σε ρώτησα για τη δημιουργία, όχι για την ακρόαση της μουσικής.
Καλώς ή κακώς, για να φτιάξεις κάτι που να στέκει, που να έχει μια υπόσταση ως έργο, θέλει να μπορείς εσύ ο ίδιος να το υποστηρίξεις. Εάν δεν έχεις υπόβαθρο γνώσεων, είτε με σπουδές είτε κάνοντας εσύ μια έρευνα μόνος σου, δε μπορείς να υποστηρίξεις καλλιτεχνικά αυτό που θα κάνεις. Μπορείς να το κάνεις, μπορείς να το κυκλοφορήσεις, να το επικοινωνήσεις, αλλά για να είναι πραγματικά καλό – ακόμα και pop να είναι, ακόμα και σκυλάδικο να είναι – πρέπει κάποιες γνώσεις να τις έχεις.
Εσύ είσαι μουσικός του ωδείου;
Είμαι του ωδείου, κονσερβατόριο κλπ., αλλά από ένα σημείο και μετά το γύρισα στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Δεν το `μαθα από πουθενά. Το ότι έχει σπουδάσει κανείς δε σημαίνει ότι κάνει αυτό για πάντα ή κάνει μόνο αυτό.
Θα `λεγες ότι η ηλεκτρονική μουσική είναι ένα βήμα παραπέρα από τις ωδειακές σπουδές;
Θα` λεγα ότι θα `πρεπε να μπει στις ωδειακές σπουδές. Επειδή τα ωδεία στην Ελλάδα είναι ένα μπάχαλο, ας μιλήσω καλύτερα για τα πανεπιστήμια που προσφέρουν μουσικές σπουδές – όχι μουσικολογία, μουσικές σπουδές. Το Τμήμα στην Κέρκυρα έχει στα μαθήματα ηλεκτρονική μουσική. Αλλά μέσα στα ωδεία μιλάνε για μουσική τεχνολογία – για ένα πρόγραμμα editing: πώς να ηχογραφήσεις και πώς θα κάνεις copy paste την κυματομορφή. Εγώ δε θεωρώ την ηλεκτρονική μουσική ένα βήμα παραπάνω. Τη θεωρώ ένα κομμάτι της μουσικής γενικότερα.
Η ηλεκτρονική μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα ή έχει διαφορές από τόπο σε τόπο; Είδα στο πρόγραμμα των Electric Nights, μιλάτε για σκηνή της Ζυρίχης, σκηνή του Λονδίνου – σκηνή της Αθήνας, δεν ξέρω, υπάρχει;
Υπάρχει, αλλά είμαστε άστεγοι γιατί οι χώροι που φιλοξενούσαν τέτοιες συναυλίες έκλεισαν το `13 – `14 . Ήταν η Knot, μετά οι Frown Tails πήραν λίγο τη σκυτάλη, αλλά κλείσαν κι αυτές. Τώρα εξαρτώμαστε από πρωτοβουλίες του καθενός, βλ.Electric Nights, για να υπάρχει κάτι σ` αυτή την πόλη.
Μιας και πρόκειται για αστική, urban μουσική, θεωρείς πως υπάρχει ομοιομορφία στην ηλεκτρονική μουσική σκηνή μιας πόλης;
Φαντάζομαι πως προκύπτει μια ομοιομορφία. Όταν υπήρχε η συνθήκη της Knot ας πούμε, εγώ είχε τύχει να πάω σε έξι συναυλίες μέσα σε μια βδομάδα! Όταν λοιπόν πας σ` ένα χώρο τόσο συχνά και βλέπεις πράγματα είτε από ντόπιους καλλιτέχνες είτε από ξένους, αλλά συναναστρέφεσαι με τους ίδιους ανθρώπους στο κοινό, αρχίζει να αναπτύσσεται μια διάδραση μαζί τους, αρχίζεις να συνεργάζεσαι με έναν, αυτός με κάποιον άλλον, κι ο άλλος με σένα, και δημιουργείται ένα δίκτυο όπου υπάρχει μια ανταλλαγή ερεθισμάτων. Αυτό πιστεύω ότι συμβάλλει στο να δημιουργηθεί μια σκηνή.
Στην οποία βέβαια δεν υπάρχουν στοιχεία ντόπιας μουσικής – εθνικής, folk ή όπως αλλιώς θες να την πούμε.
Στην ηλεκτρονική μουσική δεν υπάρχει το παραδοσιακό στοιχείο. Δεν είναι κάτι παραδοσιακό – ακόμα τουλάχιστον. Κι η αλήθεια είναι ότι όταν συνδυάζονται…
Η αθηναϊκή σκηνή τι ιδιαίτερο έχει σε σχέση με σκηνές άλλων ευρωπαϊκών πόλεων;
Το χαρακτηριστικό είναι ότι στην Αθήνα αυτό που επικρατεί είναι κάτι πιο drone, κάτι πιο στατικό, πιο αργό στην εναλλαγή του, ενώ για παράδειγμα, άκουσα δυο – τρεις Γάλλους που είχαν πολλές εναλλαγές. Παίζαν μισή ώρα και άκουγες χίλιους ήχους, και υπέθεσα πως η γαλλική σκηνή είναι έτσι. Ενώ η αθηναϊκή σκηνή έχει κάτι πιο βαρύ και «καθισμένο».
Πες λίγα πράγματα για το φεστιβάλ: τι αξίζει να παρακολουθήσει κανείς;
Εμείς αυτό που προβάλλουμε στο Electric Nights είναι ο χαρακτήρας του φεστιβάλ γενικότερα. Δεν προβάλλουμε κάποιον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Προβάλλουμε μια συνθήκη που επικρατεί κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, που είναι μια γιορτή της ηλεκτρονικής μουσικής όπου το κοινό θα γνωρίσει τις τελευταίες εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ηλεκτρονική μουσική. Το πρώτο live act θα ξεκινήσει στις 9 το βράδυ της Παρασκευής και στις 8 το βράδυ του Σαββάτου και το τελευταίο στις 3 τα ξημερώματα – και τις δύο μέρες. Ανάμεσα στα επτά live της κάθε βραδιάς θα υπάρχει διάλειμμα ενός τετάρτου περίπου.
Τα εργαστήρια που θα γίνουν στα πλαίσια του φεστιβάλ απευθύνονται σε γνώστες;
Και σε γνώστες και σε μη γνώστες. Για να λειτουργήσει ένα εργαστήριο πρέπει να στοχεύει και στους μεν και στους δε. Το ένα απευθύνεται σε ενήλικες και ο τίτλος του είναι Context: Advanced Sequencing with Pure Data. Ο εισηγητής έχει φτιάξει ένα sequencer γι` αυτό το περιβάλλον, που είναι πολύ ισχυρό και ευέλικτο. Το άλλο είναι για παιδιά 10 – 14 ετών, που θα φτιάξουν «τερατάκια» που θα κάνουν ήχους και θα μπουν έτσι σε πολύ βασικές έννοιες του προγραμματισμού και θα περάσουν ωραία.
Το εισιτήριο των Electric Nights, 5 ευρώ τη βραδιά και 8 ευρώ το διήμερο, μου φαίνεται πολύ φτηνό. Βγαίνουν τα έξοδα;
Βγαίνουν ίσα ίσα. Άλλες φορές μπήκαμε μέσα. Αλλά δεν το κάνουμε για να βγάλουμε χρήματα. Αν σταματήσει και το Electric Nights, τι άλλο θα μείνει στην πόλη για την ηλεκτρονική μουσική; Δε λέω ότι το κάνουμε σα μάρτυρες. Είναι ωραίο να υπάρχει!
«Οι θόρυβοι μιας κοινωνίας έρχονται πολύ πριν από τις υλικές συγκρούσεις της.» Ωραίο το μότο του φεστιβάλ. Τίνος είναι;
Είναι του Jacques Attali, Γάλλου οικονομολόγου και λόγιου, που στο έργο του «Θόρυβοι: Η πολιτική οικονομία της μουσικής» υποστήριξε τη στενή σχέση που συνδέει τη μουσική, ως μορφή κουλτούρας, με τον τρόπο παραγωγής κάθε κοινωνίας, θεωρώντας ότι τον επικαθορίζει. Μας άρεσε η προσέγγισή του ότι η μουσική τού σήμερα λειτουργεί τόσο ως υπόσχεση ενός νέου, απελευθερωτικού τρόπου παραγωγής, όσο και ως απειλή για μια δυστοπική δυνατότητα. Στο Electric Nights νιώθουμε ότι εξερευνούμε ακριβώς αυτό: τη μουσική και τους πειραματισμούς τού τώρα – που πιθανόν κάτι έχουν να πουν για τα μονοπάτια της παραγωγής τόσο συνολικά της κοινωνίας όσο και της τέχνης, και της ταυτότητας αυτού που έρχεται ή που θα μπορούσε να έρθει.
(ευχαριστούμε τον Κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ για την φιλοξενία)
Διαβάστε επίσης: