-Πάρτε από την αρχή τη Βασιλέως Κωνσταντίνου:
ο γέρος του Μοριά πά’ σ’ ένα άλογο·
εγώ το λέω “Πάρκο του Αλόγου”,
διότι ο μεν την είχε σίγουρη την προβολή.
Το δε προέκυψ’ απ’ το πουθενά αθάνατο·
νά’ ναι καλά και ο τεχνίτης, μερακλής.
Παρένθεση: Να πάτε και στη φυλακή απάνω, αλλά με πούλμαν·
το νέο παραμύθι είναι πως είν’ ασκητισμός η κόπωση.
Πονάνε λίγο τα πόδια τους και τη βλέπουν όλοι οσιομάρτυρες.
Θ’ ακούσετε εκεί τα κλασικά: “Ε πάντοτ’ έτσι δεν ήταν οι Έλληνες;”,
“Αυτό ήταν το ευχαριστώ μας” και “Καλά πώς χώραγε εδώ μέσα;”·
τα επικροτώ όλα. Παρακάτω στη Βασιλέως, από τα δεξιά τώρα·
με τη σειρά: Αντιστράτηγος, Λοχαγός, Ν.Δ. Καρούζος
και μια κομμένη προτομή της Μαυρογένους·
σύγχυση προεφηβική, σα να σας λέω για τη θανατική ποινή
στο μάθημα της Κοινωνικοπολιτικής Αγωγής.
Αν ήσουνα γυναίκα θά’ γραφες κάτι ωραίο γι’ αυτό.
Το πιο σπουδαίο είναι η μόνιμη έκθεση για το ’21:
όχι τόσο για τους πίνακες, περισσότερο για τα όπλα·
κάτι εμπροσθογεμή καριοφίλια, κάτι αρβανίτικα τουφέκια·
υπήρχε Λόγος να σκοτώσεις, και τό’ κανες με αρχοντιά και πόνο,
και θεριακλίδικα. Κάτι κουμούτσες μ’ ορειχάλκινα κοσμήματα
και παραστάσεις· τα βλέπεις τώρα και τα νομίζεις λείψανα.
Ας είν’ ευλογημένα τα ονόματα, το μόνο που λειτουργεί.
