Προπερασμένο Σάββατο βράδυ, εγώ παίζω το «Λουκούμι» στο bijoux de kant hood και στο καπάκι έχω κανονίσει συνέντευξη με τον Πέτρο Σατραζάνη. Δέκα και μισή Μοναστηράκι, του έχω πει. Τον συναντώ και καθόμαστε σ` ένα ήσυχο μαγαζί, στη Νonna, όπου μπορούμε να μιλήσουμε. Κατά τις έντεκα φτάνει και η Βικτώρια, με τη φωτογραφική της μηχανή. Κάθεται μαζί μας, φωτογραφίζει τον Πέτρο όσο μιλάμε, μετά τον βγάζει και στο δρόμο. Τελειώνουμε, η ώρα έχει περάσει από δώδεκα, εγώ και η Βικτώρια φεύγουμε για Αμπελόκηπους. Περπατάμε χαζεύοντας ως το Σύνταγμα. Αυτή δεν έχει κάρτα για το μετρό και επιμένει να γυρίσει με το νυχτερινό Χ14, που την αφήνει κι έξω απ` την πόρτα της. Χωριζόμαστε εκεί.

Την άλλη μέρα βλέπω να έχει αναρτήσει μια φωτογραφία στο facebook, σχολιάζοντας: «Οι επιβάτες των μεταμεσονύχτιων λεωφορείων της Αθήνας μπορεί να είναι γεννημένοι τον Ιούνιο του 1921, να παίρνουν χάπι για την κολπική μαρμαρυγή, να μένουν στους Αμπελόκηπους, να διαβάζουν πολύ, να μην αναγνωρίζουν τα κτήρια της β. Σοφίας, να έχουν μια γάτα που το βλέμμα της είναι ίδιο με το δικό τους. Εγώ σε έναν επιβάτη του Χ14 υποσχέθηκα πως θα του αφήσω την φωτογραφία του στο ταχυδρομικό κουτί.» Είναι μια φωτογραφία πολύ δυνατή, είναι ίσως κι η καλύτερή της. Ενθουσιασμός στο facebook! «Αν είχα έρθει μαζί σου με το μετρό, δε θα την είχα βγάλει!» μου τη λέει.

Τη φωτογραφία την αποδέχτηκε και η ιταλική Vogue στην ηλεκτρονική της πλατφόρμα, την πήραν είδηση και τα ντόπια μέσα και την περιέφεραν σαν εθνική νίκη – σίγουρα θα την πετύχατε κάπου και σεις. Μα το σημαντικό είναι πως την περιέφεραν κάνοντας λόγο για τη μεγάλη επιτυχία μιας ερασιτέχνιδος φωτογράφου.

Ας μιλήσουμε για ερασιτεχνισμό λοιπόν. Τι διαχωρίζει τον επαγγελματία από τον ερασιτέχνη; Τα λεφτά! Αυτή είναι η παγιωμένη αντίληψη. Αν η Βικτώρια έβγαζε φωτογραφίες ταυτότητας στην Ομόνοια, θα ήταν επαγγελματίας. Αν δούλευε σε ένα site που θα την πληρώνανε, θα ήταν επαγγελματίας. Τώρα που δουλεύει – και επιμένω στο ρήμα «δουλεύει» – στο ΑΣΣΟΔΥΟ, όπου κανείς δεν πληρώνεται και κανείς δεν πληρώνει, είναι ερασιτέχνις. Άρα το ΑΣΣΟΔΥΟ είναι ερασιτεχνικό site κι εμείς, οι πρωτεργάτες του και οι λοιποί συνεργάτες, ερασιτέχνες!

Γιατί έχουμε κερδίσει λοιπόν τόσους αναγνώστες μέσα σε μόλις δέκα μήνες λειτουργίας, χωρίς καμία έξωθεν στήριξη; Γιατί οι σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουν γυρίσει την πλάτη στα παραδοσιακά επαγγελματικά μέσα; Γιατί οι εφημερίδες πουλάνε σε ένα κοινό που ηλικιακά βρίσκεται πάνω από τα εξήντα;

Κι ακόμα, γιατί τόσοι επιθυμούν να συνεργασθούν μαζί μας; Γιατί τόσοι επιθυμούν να προβληθεί η δουλειά τους μέσα από το ΑΣΣΟΔΥΟ; Γιατί έφτασε πρόσφατα στα χέρια μας ένα σημαντικό για την νεοελληνική ιστορία αρχείο, το οποίο θα παρουσιάσουμε αφού πρώτα αξιολογήσουμε και μελετήσουμε;

Γιατί τόση εμπιστοσύνη σε μια ερασιτεχνική κομπανία;

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε λίγο και για μας. Αρχίζω απ` τη Βικτώρια, που η φωτογραφία της στάθηκε η αφορμή γι` αυτό το σημείωμα. Λοιπόν: δεν την θεωρώ καθόλου ερασιτέχνιδα. Έχουμε κάνει πολλά θέματα μαζί – συνεντεύξεις και ρεπορτάζ. Θαυμάζω τη ματιά της και τη δουλειά της. Δε θα την άλλαζα με καμία επαγγελματία.

Ο Σαμσών, εμπνευστής και ψυχή του site, είναι ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους ποιητές. Ο «Ούτις» του, που εκδόθηκε πριν τρεις μήνες, θεωρώ πως είναι από τα πιο μεγαλόπνοα κείμενα που έχουν γραφτεί από την αρχή του αιώνα μας.

Ο δομιανός είναι υπεύθυνος για το στήσιμο του site και το έχει αναδείξει ως ένα από τα πιο καλαίσθητα στο ελληνικό ίντερνετ. Και η ποίησή του τον καθιστά μια φωνή ιδιαιτέρως αξιόλογη και υπολογίσιμη – το μαρτυρούν και οι πωλήσεις αυτό, δεν το βγάζω απ` το μυαλό μου.

Ας πω και για μένα. Μια ζωή γράφω κείμενα και μουσική – χωρίς να έχω βγάλει φράγκο. Εσχάτως μπλέχτηκα και με το θέατρο – συγκεκριμένα, με τη bijoux de kant.

Μα και οι υπόλοιποι συνεργάτες μας έχουν να επιδείξουν έργο: οι πεζογράφοι Αθηνά Τσάκαλου, Κίμων Θεοδώρου και Αντριάνα Μίνου, οι ποιητές Πάνος Κουτούλιας και Βασίλης Κουντζάκης, οι ποιήτριες Ειρήνη Καραγιαννίδου και Ειρήνη Γιαννάκη, ο ποιητής – μεταφραστής Ζ.Δ. Αϊναλής, η μεταφράστρια Ναταλί Φύτρου, η εκδότρια Σοφία Σούπαρη, η εικαστική – φωτογράφος Κλεοπάτρα Χαρίτου, η αρχιτεκτόνισσα Ελένη Παπαδημητρίου, ο πνευματώδης και οραματικός Μάριος Σοφοκλέους – κι άλλοι τόσοι, με πιο αραιή συνεργασία.

Όλοι εμείς λοιπόν είμαστε ερασιτέχνες;

Ξεφυλλίστε μια μέρα όλες τις εφημερίδες, κάντε μια βόλτα κι απ` τα υπόλοιπα site, κι αν μας βρείτε λιγότερο επαγγελματίες από τους άλλους, μην ξαναμπείτε δωμέσα!

Οι υπόλοιποι, όσοι είστε πεπεισμένοι για τη σοβαρότητα, την αξία και το επίπεδο της δουλειάς μας, μπορείτε να μας γνωρίσετε κι από κοντά, μ` ένα ποτό στο φουαγιέ του σινεμά ΑΝΔΟΡΑ, το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας, αφού πρώτα δούμε τη σπουδαία ταινία της Ελπίδας (Χα! Ερασιτεχνική θα `ναι κι αυτή, αφού δε βρήκε διανομή στα Village!).