Οι λέξεις αιφνιδιάζουν
ο σκοτεινός συνδυασμός του George Shiras και 5 Ελλήνων λογοτεχνώνΟGeorge Shiras (1859-1942) ήταν πρωτοπόρος στην φωτογράφιση της άγριας φύσης. Ήταν αυτός που εφηύρε τις φωτογραφικές “παγίδες” και θεωρείται ο πατέρας του φλας. Οι φωτογραφίες του αιφνιδίασαν την νύχτα και τα πλάσματά της και προσέφεραν ποιητικές απεικονίσεις που μέχρι και σήμερα σε αφήνουν άναυδο με την απόκοσμη ατμόσφαιρά τους. Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι ένα ελάχιστο δείγμα της δουλειάς του και είναι παρμένες ανάμεσα από το 1895 με το 1909.
.
Αδέρφια μου,
ακούστε καλά,
μια μέρα θα φτιάξουμε
τον γυάλινο κήπο που ονειρευόμαστε,
μια μέρα από το γυάλινο πηγάδι του
θα αντλήσουμε
ζεστή σοκολάτα
και λουλούδια εντελβάις,
πολύτιμο δώρο
γι’ αυτούς που παλεύουνε
για να γίνουν παραμυθένιοι,
ίσως για μια γυναίκα,
ίσως, απλά, για την καύλα τού
παραμυθιού,
ίσως, αλλόκοτα,
γιατί αλλιώς δεν θα
μπορούσαν.
Εκδίκηση,
στ’ όνομα καθετί εύθραυστου!
Γιώργος Φιλιππίδης (Γαλάζια Μηχανή, 1999)
Ανάβουν φώτα και προβάλλεις σαν μελάνι. Μου λες: Γιατί δεν φάνηκες; Η μουσική με θειάφι φέρνει τη φωνή σου. Σου λέω: Δεν μπορούσα τότε, ήμουν τρελός. Ψέματα, λες, τρελός ήμουν εγώ, εσύ έπρεπε να ‘ρθεις. Απέναντι σφαδάζουν τ’ αντικείμενα. Άκουσε, λέω, δεν ήρθα· κάτσε να πιούμε ένα ποτό. Δεν πίνω, λες, το έχω κόψει οριστικά. Σπάει το τζάμι κι έχεις φύγει.
Θάνος Σταθόπουλος (Η Ιστορία της Μουσικής, 1994)
Ένα παιδί δεν το βρίσκανε ποτέ στο κρυφτό. Ποτέ του δεν τα ‘χε φυλάξει. Λοιπόν το ζηλεύανε τ’ άλλα παιδιά, κι όταν μια μέρα, επιτέλους, το ξετρυπώσανε και το φτύσανε, βάλαν τα δυνατά τους να του κρυφτούν τόσο τέλεια, που στον αιώνα τον άπαντα να μην τα βρει. Δεν τα βρήκε ποτέ, δεν τα ξανάδαν οι μάνες τους. Είχανε βρει την τέλεια κρυψώνα.
Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου (Του λιναριού τα πάθη. Ο μέγας μυρμηγκοφάγος, 1993)
Γιατί στο κάτω κάτω της κραυγής
εγώ δεν ήρθα εδώ να πτοηθώ
είμαι ο καλπάζων νους
της άλλης γονιμότητας
που ’χει βαθύνει τις ρωγμές
και πιο πολύ
το πείσμα
ν’ αρνείσαι
τον ήλιο
σ’ όλες τις ηλικίες του
—είναι σ’ όλες ανήλικος
Ναι
λέει στη ζωή
Ναι
και στους σύρτες της
Για τέτοιο πείσμα μιλάω
Η μία πνοή είναι μία
οι δύο είναι αμέτρητες
Εκεί που χορταριάζει το χάος
πάμε και χτίζουμε σπίτια.
Γιάννης Στίγκας (Ο Δρόμος μέχρι το περίπτερο, 2012)
Όλα τα αναρριχητικά
που φύτεψες γύρω μου
μεγάλωσαν
σκαρφάλωσαν
και με σκεπάζουν.
Κρίμα που λείπεις
και δεν θα ψάξεις
να με βρεις.
Μυρσίνη Γκανά (Τα Πέρα Μέρη, 2017)
Οι λέξεις αιφνιδιάζουν
ο σκοτεινός συνδυασμός του George ShirasΟGeorge Shiras (1859-1942) ήταν πρωτοπόρος στην φωτογράφιση της άγριας φύσης. Ήταν αυτός που εφηύρε τις φωτογραφικές “παγίδες” και θεωρείται ο πατέρας του φλας. Οι φωτογραφίες του αιφνιδίασαν την νύχτα και τα πλάσματά της και προσέφεραν ποιητικές απεικονίσεις που μέχρι και σήμερα σε αφήνουν άναυδο με την απόκοσμη ατμόσφαιρά τους. Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι ένα ελάχιστο δείγμα της δουλειάς του και είναι παρμένες ανάμεσα από το 1895 με το 1909.
.
Αδέρφια μου,
ακούστε καλά,
μια μέρα θα φτιάξουμε
τον γυάλινο κήπο που ονειρευόμαστε,
μια μέρα από το γυάλινο πηγάδι του
θα αντλήσουμε
ζεστή σοκολάτα
και λουλούδια εντελβάις,
πολύτιμο δώρο
γι’ αυτούς που παλεύουνε
για να γίνουν παραμυθένιοι,
ίσως για μια γυναίκα,
ίσως, απλά, για την καύλα τού
παραμυθιού,
ίσως, αλλόκοτα,
γιατί αλλιώς δεν θα
μπορούσαν.
Εκδίκηση,
στ’ όνομα καθετί εύθραυστου!
Γιώργος Φιλιππίδης (Γαλάζια Μηχανή, 1999)
Ανάβουν φώτα και προβάλλεις σαν μελάνι. Μου λες: Γιατί δεν φάνηκες; Η μουσική με θειάφι φέρνει τη φωνή σου. Σου λέω: Δεν μπορούσα τότε, ήμουν τρελός. Ψέματα, λες, τρελός ήμουν εγώ, εσύ έπρεπε να ‘ρθεις. Απέναντι σφαδάζουν τ’ αντικείμενα. Άκουσε, λέω, δεν ήρθα· κάτσε να πιούμε ένα ποτό. Δεν πίνω, λες, το έχω κόψει οριστικά. Σπάει το τζάμι κι έχεις φύγει.
Θάνος Σταθόπουλος (Η Ιστορία της Μουσικής, 1994)
Ένα παιδί δεν το βρίσκανε ποτέ στο κρυφτό. Ποτέ του δεν τα ‘χε φυλάξει. Λοιπόν το ζηλεύανε τ’ άλλα παιδιά, κι όταν μια μέρα, επιτέλους, το ξετρυπώσανε και το φτύσανε, βάλαν τα δυνατά τους να του κρυφτούν τόσο τέλεια, που στον αιώνα τον άπαντα να μην τα βρει. Δεν τα βρήκε ποτέ, δεν τα ξανάδαν οι μάνες τους. Είχανε βρει την τέλεια κρυψώνα.
Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου (Του λιναριού τα πάθη. Ο μέγας μυρμηγκοφάγος, 1993)
Γιατί στο κάτω κάτω της κραυγής
εγώ δεν ήρθα εδώ να πτοηθώ
είμαι ο καλπάζων νους
της άλλης γονιμότητας
που ’χει βαθύνει τις ρωγμές
και πιο πολύ
το πείσμα
ν’ αρνείσαι
τον ήλιο
σ’ όλες τις ηλικίες του
—είναι σ’ όλες ανήλικος
Ναι
λέει στη ζωή
Ναι
και στους σύρτες της
Για τέτοιο πείσμα μιλάω
Η μία πνοή είναι μία
οι δύο είναι αμέτρητες
Εκεί που χορταριάζει το χάος
πάμε και χτίζουμε σπίτια.
Γιάννης Στίγκας (Ο Δρόμος μέχρι το περίπτερο, 2012)
Όλα τα αναρριχητικά
που φύτεψες γύρω μου
μεγάλωσαν
σκαρφάλωσαν
και με σκεπάζουν.
Κρίμα που λείπεις
και δεν θα ψάξεις
να με βρεις.
Μυρσίνη Γκανά (Τα Πέρα Μέρη, 2017)
