Σ’αυτόν τον πλανήτη υπάρχει έλλειψη φαγητού. Το κράτος ελέγχει τα αποθέματα τροφής στα πλαίσια ενός παιχνιδιού που παίζεται στους δρόμους, έτσι η αναζήτηση τροφής είναι η μοναδική ασχολία όλων μας.


Εμείς οι δυο όμως έχουμε βρει ένα υπόγειο μ’ένα μακρύ τραπέζι όπως στις ταινίες εποχής με βουνά από λαχταριστά φαγητά. Όταν γυρίζουμε απ’τη βόλτα μας βρίσκουμε στο υπόγειο μια συμμορία που έχει κάνει κατάληψη και καταβροχθίζει τα πάντα. Ένας απ’αυτούς σε πυροβολεί αλλά κάπως καταφέρνουμε να το σκάσουμε και να κρυφτούμε σ’ένα μπαρ που το’χει ένας κινέζος ντυμένος με αποκριάτικη στολή κινέζου για 80’s παιδικό πάρτυ. Εσύ, αν και χτυπημένος, φαίνεσαι εντάξει και ο κινέζος σε κερνάει ένα ποτό. Σου λέω να μην το πιεις καλύτερα όμως δε μ’ακούς και μόλις το καταπίνεις καταλαβαίνεις πως είναι δηλητήριο. Ο κινέζος εξαφανίζεται σ’ένα σύννεφο σχεδόν αστείας χαιρεκακίας κι εγώ πρέπει να ψάξω το αντίδοτο. Έχω πια μεταμορφωθεί σε κοριτσάκι και κολυμπάω μες στη μέση μιας βαθιάς θάλασσας μαζί μ’ένα τσούρμο άλλα παιδάκια και μια κυρία που λέει ότι είναι η μαμά μας. Τα παιδάκια αρχίζουν να τσιρίζουν, ένα απ’αυτά μου πετάει μια μαλακή κίτρινη μπάλα που μοιάζει με μεταλλαγμένη τσούχτρα. Το αγγίζω μόνο για μια στιγμή μα ξέρω πως έχω δηλητηριαστεί και θα πεθάνω. Βγαίνουμε στη στεριά και πηγαίνουμε σ’ένα μεγάλο σπίτι στην ακτή. Στο υπόγειο βρίσκω τη γυναίκα που είναι η μάνα μου. Αυτή είναι η σκηνοθέτης όλων αυτών, αυτή έχει και το αντίδοτο κρυμμένο στο υπόγειο. Τριγύρω έχει παντού βάζα με βότανα αριθμημένα και κρατάει ένα τετράδιο με συνταγές. Το αντίδοτο που ψάχνω έχει για όνομα ένα συνδυασμό αριθμών και γραμμάτων και καταλαβαίνω πως είναι ο συνδυασμός για ένα χρηματοκιβώτιο που πρέπει να βρω. Βγαίνω στο στριφογυριστό διάδρομο με τις αντικρυστές πόρτες κι έχω χαθεί γιατί όπου κι αν πάω όλα είναι ίδια. Ώσπου φτάνω έξω σε μια κλειστή αυλή και βλέπω ουρές από παιδάκια στην ηλικία μου που τα βάζουν φρουροί στη σειρά για να τα εκτελέσουν. Προσπαθώ να κρυφτώ μα ένα κοριτσάκι με βλέπει και μου λέει έκπληκτο πως δεν το περίμενε να είμαι ακόμα ζωντανή. Της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο και τη βάζω να μου υποσχεθεί ότι δε θα πει σε κανέναν πως με είδε. Κρύβομαι πίσω από έναν τοίχο. Ξέρω πως η μάνα μου είναι η σκηνοθέτης, πως έχει το αντίδοτο, πως αν προσπαθήσω λίγο ακόμα ίσως καταφέρω να σωθώ. Μα προτιμώ να κρυφτώ πίσω απ’τον τοίχο και να περιμένω να πεθάνω εδώ ήσυχη αρκεί να μη με βρουν ποτέ. Κουλουριάζομαι όσο μπορώ, σφίγγοντας πάνω μου το μικρό εδώ μου.
.

 

 

Για περισσότερη ονειρική αλλουτέρα η Αντριάννα Μίνου θα βρίσκεται στις 2 Ιουνίου στο ATOPOS CVC (Σαλαμίνος 72, Μεταξουργείο), εκεί όπου θα παρουσιάσει με έναν μοναδικό τρόπο το βιβλίο της «Ονειρωρυχείο». Για περισσότερα εδώ.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Η Αντριάνα Μίνου είναι (και) μουσικός και ζει στο Λονδίνο. Έχει γράψει δύο βιβλία που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Το γάτο της τον λένε Μπάτμαν γιατί όταν δεν τον κοιτάζουν ντύνεται Μπρους Γουέιν.