«κάτω από κάθε τι λογικό επωάζεται το ντελίριο, και είναι από αυτό ακριβώς που πηγάζει.
Τα πάντα είναι λογικά στον καπιταλισμό, εκτός από το ίδιο το κεφάλαιο ή τον καπιταλισμό […]
το λογικό είναι πάντοτε η ορθολογικότητα ενός παράλογου […]
το χρήμα, το κεφάλαιο, βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο τρέλας
που αντίστοιχό του στην ψυχιατρική δεν είναι παρά το τελικό της στάδιο» G.Deleuze
Πέρα μακριά, εκεί που η ίδια η βιομηχανική παραγωγή και το κράτος της έχτιζαν πόλεις ολόκληρες, η αξία τώρα και το μαγικό της χέρι σπέρνουν τον όλεθρο στις καταπονημένες μηχανές. Ο παραλογισμός γίνεται ορατός και κοινωνικό-γεωγραφικά: slums, προάστια στις μεγαλουπόλεις, και έρημα Ουράλια. Εδώ θα δείξουμε το τελευταίο. Τα Ουράλια, το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο της Ρωσίας και της ΕΣΣΔ, υπήρξε ένας τόπος μυστηριακός ακόμα και για τους περισσότερους κατοίκους της χώρας. Τόπος ψυχρός, επίπεδος και ορεινός ταυτόχρονα, με λαούς και φυλές με περίεργα ονόματα και γλώσσες. Τόπος εργασιακής εξορίας όταν η ανοικοδόμηση του κρατικού καπιταλισμού και του σπουδαίου κράτους του, απαιτούσε μια μηχανή σε διαρκή λειτουργία, να παράγει το μεγαλείο του κράτους και των παραγωγικών δυνάμεων. Οι παραγωγικές δυνάμεις ήταν η θρησκεία της ΕΣΣΔ, η εργασία ήταν η βασική κοινωνική σταθερά. Όπως γράφει και ο φωτογράφος «εδώ ολόκληρες κλειστές πόλεις δημιουργούνταν από το πουθενά, στη μέση του πουθενά μόνο για τις ανάγκες της παραγωγής γύρω από ένα εργοστάσιο. Τώρα πλέον κλείνει ένα εργοστάσιο, κλείνει και η πόλη, εξαφανίζεται, αυτά είναι τα θλιβερά μνημεία τού κάποτε βιομηχανικού κέντρου μιας χώρας […] πολλά εργοστάσια έκλεισαν, άλλα μείωσαν τη παραγωγή, και μερικά-τα λιγότερα, ανανεώθηκαν τεχνολογικά και ακολούθησαν το δρόμο της σύγχρονης ζωής». Νόρμες, αξία, περιφερειοποίηση και καταπονημένες μηχανές. Τα Ουράλια είναι εκεί και αγκομαχάνε να θρέψουν το ρωσικό έθνος.
Ο Φεντόρ Τελκόφ, o οποίος τράβηξε τις φωτογραφίες που ακολουθούν, είναι ντόπιος κάτοικος των Ουραλίων.