Ο κατακερματισμός του εαυτού εκφράζεται στην υλικότητα του κόσμου, ή αλλιώς, μια προσέγγιση της ατομικής έκθεσης Εxtreme singularities της Άννας Λάσκαρη. Ο κατακερματισμός αυτός, την ίδια στιγμή, προκύπτει από την υλικότητα που βασίζεται στους άξονες καπιταλισμός και σχιζοφρένεια – οι επιθυμίες μοιάζουν να απελευθερώνουν, να σκλαβώνουν, να απορρυθμίζονται, ώστε με κάποιο τρόπο ο εαυτός αποζητά μια μορφή ισορρόπησης, ίασης και επανασύστασης εφόσον πρώτα αυτοαναλυθεί. Σημείο αναφοράς της υλικότητας αποτελεί το χτίζειν και το κατοικείν, αντικατοπτρισμοί παραγωγικών σχέσεων, οικονομικών και κοινωνικών σφαιρών.
Τι βλέπουμε σε αυτή την έκθεση; Μια σειρά έργων μετουσιώνουν γνώριμα δομικά υλικά και κατασκευές που προτείνονται αποσπασμένα από το οικείο τους πλαίσιο, όπως: μια σιδερένια σκάλα, συνθετικό πλαστικό, περσίδες – υλικά που με την απόσπαση τίθενται έξω από τη συνήθη αρχιτεκτονική τους ενότητα, εντάσσονται σε ένα χώρο τέχνης για να συνομιλήσουν ανιμιστικά, συνδυάζονται με γλυπτική χροιά σε μορφικές επαναπλαισιώσεις ως μοναδικά αντικείμενα. Συνάμα, συναρθρώνονται ρυθμικά σε ένα είδος ψυχικού πορτρέτου εν κινήσει και ηχοτοπίου νέας ποιητικής ενότητας.
Ο εαυτός που χάνει την αίσθηση της ολότητας, διαμελισμένος υπό το βάρος του πολύπαθου αντιθετικού διπόλου άτομο-κοινωνία, έχει την ανάγκη με τη λειτουργία της προβολής να δείξει αυτό που συμβαίνει, αυτό που νιώθει, φτιάχνοντας μια ιστορία με ό,τι βρίσκει στον οικείο περίγυρο. Η εσωτερική διάσπαση του εαυτού εξωτερικοποιείται με το να κατακερματίζεται σε μια σειρά υλικών της περιβάλλουσας καθημερινότητας (περσίδες, πλαστικά, μέταλλο, δέρμα), και αμέσως μετά, μέσα από την αυτοκατανόηση αυτής της «αναλυτικής» σε μέρη που διασπάστηκαν προβολικά, επιχειρείται η δημιουργία ενός εαυτού εκ νέου –ένα χτίσιμο, μια δόμηση–, εαυτός συμφιλιωμένος με την πολλαπλότητα και την ευθραυστότητα των διασπασμένων μερών του. Τα έργα της έκθεσης παίζουν με τίτλους που σχετίζονται λόγου χάρη με τη φωνή και την επιθυμία που προβάλλονται πάνω στα υλικά. Και τι βλέπεις; Ορίστε, μια μικρή ιδέα: βλέπεις λωρίδες πλαστικού να σχηματίζουν μια διάφανη κουρτίνα μπάνιου καθώς γίνονται το ηδονοβλεπτικό πορτρέτο μιας βεντάλιας επιθυμιών. Βλέπεις ένα χωνί πάνω σε φαλλική στήλη να γίνεται το πορτρέτο μιας φωνής που θέλει να κραυγάσει πέρα από την πατριαρχία και τον επιστημονικό λόγο, ο οποίος σφίγγει το χωνί σαν μέγκενη, η φωνή θαρρείς αδυνατεί να απελευθερωθεί και να βρει τη φύση της. Μια φύση που δειλά ξεπροβάλλει σε μερικά πράσινα φύλλα (παιχνίδι με το φύλο) στη βάση της κατασκευής.
Μέσα στη βουβαμάρα, τα έργα από ιδιότυπα πορτρέτα ψυχικών εκφράσεων του ατόμου συναρθρώνουν ένα είδος τοπίου που ενορχηστρώνει νοερά μια μουσική αρχιτεκτονική σύνθεση νέου εαυτού, σύνθεση η οποία καταπιεζόταν στην ολότητα πριν τη διάσπαση σε «μοναδικότητες». Ακολουθεί μια επαναδιαπραγμάτευση, τα διαφορετικά μέρη δοκιμάζουν να γράψουν μια πειραματική παρτιτούρα, από τη φωνή του χωνιού μέχρι ένα γέλιο, επιθυμίες και αφηγήσεις που φτάνουν να ηχήσουν άηχα και σωματικά στο χώρο, σε διάσταση βιωματική.
Παρότι τα αντικείμενα της έκθεσης προσδοκούν το καθένα να αποτελέσει μια ξεχωριστή οντότητα, μια μοναδικότητα, γίνονται αντικείμενα χειραγώγησης του ανθρώπινου υποκειμένου και των προβολών του – οι ίδιοι οι τίτλοι των έργων το μαρτυρούν. Ακόμη, δεν παύουν να θέλουν να διατρανώσουν τη μοναδικότητά τους μέσα από το διάλογο στο χώρο με άλλες μοναδικότητες, ένας ναρκισσισμός με κάποιο άγχος επιβεβαίωσης. Στο ομότιτλο με την έκθεση έργο, βλέπεις σε μια οθόνη ένα πουλί, φαίνεται να σκύβει το ράμφος για τροφή. Δίπλα του έρχεται ένα άλλο. Και μετά ένα άλλο. Και μετά ένα άλλο. Μπορεί να εκληφθεί σαν ένα σχόλιο πάνω στις υλικές ανάγκες οι οποίες φέρνουν τους ανθρώπους κοντά: η κάθε «μοναδικότητα» έρχεται αντιμέτωπη με τον «κοινωνικό άλλο». Όμως, φτάνει η στιγμή που τούτη η επαφή γίνεται ο καταπιεστικός άλλος. Και η φωνή, η επιθυμία δεν βρίσκει μια αυτόνομη στιγμή. Ίσως να είναι και το ίδιο πουλί αυτό που βλέπουμε.
Εντέλει, αξίζει να σημειωθεί πως τα έργα που απαρτίζουν την έκθεση Extreme singularities, δείχνουν να πηγάζουν από θεωρητικές διαδρομές γύρω από το «αντικείμενο», κινώντας χορδές πιθανών αποδράσεων. Τα αντικείμενα δεν είναι τόσο «αυτόνομα» όσο θα τα ήθελε κάποια ερμηνεία, ούτε τόσο παράδοξα. Υπό αυτή την έννοια ενσωματώνουν αντιφάσεις. Η λαλιά που θέλει να βγει, ή η νοερή ηχητική σύνθεση, φιμώνεται από κυριαρχικούς λόγους που θα ήθελαν να είναι απελευθερωτικοί αλλά αξιώνουν νέες κυριαρχικότητες – με άλλα λόγια, ο σαρκασμός της σύγχρονης τέχνης. Ακριβώς αυτό το περιβάλλον που δημιουργείται ενσωματώνει μια όψη της ανθρώπινης κατάστασης στο κοινωνικό όλον.
.
Extreme Singularities
Ατομική έκθεση της Άννας Λάσκαρη στην A.Antonopoulou.Art.
Ώρες επίσκεψης: Τετ. – Παρ. 14:00 – 20:00 και Σάββατο 12:00 – 16:00.
Έως 1-12-2018
