Η χθεσινή δεύτερη «Ασσόδυα Νύχτα» είχε μεγαλύτερες δυσκολίες από την πρώτη, ως προς τη διοργάνωσή της. Τώρα οργανώσαμε μια συναυλία στο χώρο «Χίμαιρες», που στην ουσία ήταν μια συναυλία διπλή: Μελοποιημένα ποιήματα του Νίκου – Αλέξη Ασλάνογλου και απαγγελία της ποίησής του συνοδεία πειραματικής μουσικής.
Στο πρώτο μέρος λοιπόν ακούσαμε τραγούδια. Ο Βασίλης Νούλας έπαιξε στο αρμόνιο τα δύο τραγούδια που είχε ενσωματώσει στην παράστασή του «Ωδές στον Πρίγκιπα» πριν τέσσερα χρόνια και χάρισε στο κοινό του Ασσόδυου και ένα τρίτο, που ακούστηκε για πρώτη φορά δημόσια. Μετά ανέβηκε στη σκηνή η Γιούλα Γιαννάκη (τι ωραία γνωριμία!) η οποία έπαιξε στο πιάνο και τραγούδησε το «Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο». Στη συνέχεια ο Πέτρος Σατραζάνης παρουσίασε το φρέσκο μουσικό του έργο, «Τραγούδια του δύσκολου θανάτου», που μόλις ηχογράφησε και δεν το έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Το πιανιστικό – τραγουδιστικό μέρος έκλεισε με το Χαρίλαο Τρουβά να συνοδεύει την Έρη Μανουρά στην «Υστεροφημία». Μετά από ένα μικρό διάλειμμα για κουβέντα, ποτό και λαχνούς, ξεκινά το δεύτερο μέρος, το πειραματικό. Οι «Ωδές στον Πρίγκιπα». Ο Οδυσσέας Γραμματικάκης (ξέφρενο αερόστατο) παίρνει τη θέση του στη σκηνή, περιστοιχισμένος από όργανα και εργαλεία, αρχίζει η προβολή των video της Δανάης Σύρρου, κι εκεί που αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να παρέμβεις για να γίνει ησυχία, το κοινό από μόνο του μαγνητίζεται, αφοσιώνεται, μυείται στο ηχητικό και εικαστικό σύμπαν που περιβάλλει την ερμηνεία των «Ωδών». Αυτά, ως προς την λυτρωτική, απελευθερωτική θλίψη που πρέσβευε το καλλιτεχνικό μέρος.
Μπορεί η «Ασσόδυα Νύχτα» να είχε ένα καλλιτεχνικό πρόταγμα, τη μουσική στην ποίηση του Νίκου – Αλέξη Ασλάνογλου, έναν οικονομικό σκοπό, τη συγκέντρωση χρημάτων για το άνοιγμα ενός δικού μας χώρου, με λαχειοφόρο αγορά κατά την οποία όλοι κέρδιζαν βιβλία, χορηγία δώδεκα εκδοτικών οίκων, αλλά στη βάση της υπήρξε ένα κοινωνικό γεγονός. Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη – δεν είχαμε κάποιες προσδοκίες λόγω της εξειδικευμένης φύσης της εκδήλωσης, αλλά ο χώρος γέμισε με καθήμενους και όρθιους. Ταχύτατα εξελίχθηκε σε ένα ατέλειωτο πεδίο γνωριμιών που μας ένωνε -σαν υπαρξιακή συνωμοσία- η αθάνατη ποιητική του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου. Όλοι μαζί λειτουργήσαμε σαν ένα κομμάτι της ζωντανής Αθήνας που βρέθηκε εκεί με το θράσος «να μεταμορφώσει έναν χερσότοπο σε πανδαιμόνιο μουσικής». Γιατί έτσι όφειλε, όπως οφείλουν οι άγνωστοι συμμαθητές ενός αυτοκαθοριζόμενου μέλλοντος. Έμοιαζε πράγματι με ένα ριγιούνιον αγωνίας. Με μια αντεπίθεση αλήθειας.
Ίσως γι’ αυτό ήταν πολλοί που μας ρωτούσαν αν βρήκαμε χώρο, πότε θα ανοίξουμε. Πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί φίλοι μας θεωρούν το Ασσόδυο κάτι παραπάνω από έναν ακόμα δικτυακό τόπο, αλλά και ότι πολλές καλλιτεχνικές δυνάμεις της πόλης παραμένουν άστεγες και προσβλέπουν σε μία συνεργασία μαζί μας, που θα τους εξασφαλίσει πιθανό και μία φιλοξενία.
Αλλά πολλά είπαμε. Χάρη σε σας θα ειπωθούν και περισσότερα. Σας ευχαριστούμε.
