Το Βερολίνο μέσα στο Βερολίνο

και φάρμακα

 

Τον ουρανό στολίζουν στολισμένοι με φωτάκια γερανοί

Κάτω από τις γέφυρες, μες στα μετρό

κοιμούνται οι άστεγοι

Αν υπάρχουν όντως άγγελοι σ’ αυτήν την πόλη

τότε είναι αυτοί και είναι εκπεσόντες

 

Γυρνώντας βρίσκω μια παμπ που απ’ έξω έχει

το όνομα του Κάρλο Τζουλιάνι

Δεν ξεχνάμε δεν συγχωρούμε

Με σερβίρει ένας πειρατής

Στο ταβάνι οι Stadler & Waldorf σηκώνουν τις γροθιές τους

και πετάνε πέτρες

Το βράδυ θα κάτσουμε με κρασιά

και θα κοιτάμε την πόλη από ψηλά

ένας Γάλλος, ένας Ουρουγουανός, δυο Έλληνες

και θα ακούμε Ρασίντ Ταχά

 

Δεν καταλαβαίνω αυτήν την πόλη

Το άρμα πάνω στην πύλη του Βραδεμβούργου

είναι σε pause εδώ κι αιώνες

Κάποια στιγμή κάποιος θα πατήσει το play

και θα επελάσει ξανά

Στην Ακαδημία των Τεχνών κάνουν παρέμβαση

ενάντια στο φασισμό

Η εκκλησία στο Kreuzberg έχει πάνω της δύο πανό

Ένα ενάντια στον ακροδεξιό λόγο

κι ένα υπέρ της αγάπης

Κάτω στο δρόμο έχει μπουκάλια

Τ’ αφήνουν για να τα μαζεύουν οι άστεγοι

που τ’ ανακυκλώνουν

Γιατί όπως μου’ χε πει ο Ν. κάποτε

“Σε αυτή τη χώρα παίρνεις επίδομα για το φαγητό

αλλά τη μπύρα σου θα πρέπει να την κερδίσεις”.

Το εθνικό τους φαγητό είναι κι εδώ το κεμπάπ

Αλλά υπάρχουν παντού και Βιετναμέζικα

όσων ξέμειναν από όταν ήρθαν επί Χο Τσι Μινχ

Σταματάω στη Gendarmenmarkt

και χαζεύω

ένα ολόχρυσο άγαλμα

να καλεί το φεγγάρι

 

Στο Πανεπιστήμιο παίρνω ένα glühwein

που κρυώνει αμέσως

και συνεχίζω το δρόμο μου

ενώ αναρωτιέμαι

πώς γίνεται εδώ να έχουν δρόμο

με όνομα

Κάτω από τις φλαμουριές

Κι εμείς στην Αθήνα να μην έχουμ’ ακόμα

μια Οδό των νερατζιών

 

ΙΙΙ

Έχει ήλιο σήμερα

Περπατάω κατά μήκος του ποταμού

Στις καφετέριες ο κόσμος κάθεται έξω

βλέπει πώς αλλάζουν γύρω του τα χρώματα

Μου αρέσει που εδώ επιτρέπεται το κάπνισμα

η πόλη γίνεται πιο γήινη

Εδώ πωλούνται τραγιάσκες από σακιά καφέ

και στολές του Μάο Τσε Τουνγκ

Βρίσκομαι στην πόλη που το χίπστερ και το καλτ συναντιούνται

Χαζεύω τα μπαλκόνια

σε άλλα πανό

που θέλουν να προστατεύσουν το ποτάμι

σε άλλα πανό

που λένε ότι το καλύτερο φάρμακο

ήταν και παραμένει

η αγάπη

 

Πέφτω πάνω σε μια τούρκικη αγορά

Μανταρίνια, σπανακόπιτες, λαχματζούν και τζατζίκια

Ένας τύπος πουλά ρολόγια υπέροχα

αλλά ο χρόνος είναι κάτι που δεν με αφορά

Πήγα στο πάρκο για το οποίο έχει τραγουδήσει ο Sivert Høyem

και σε σκεφτόμουνα

Γύρω μου ο κόσμος τρέχει

Κάτω έχει λάσπες

Τύποι με ρωτούν αν θέλω drugs

Μπαμπάς και γιος παίζουν πινγκ- πονγκ σε τσιμεντένιο πάγκο

 

Πάνω σ’ ένα κανάλι έχουν χτιστεί παράγκες

Θυμάμαι μια ταινία για τύπους που ζούσαν σε καλύβες

στον Μισσισσιππή

που είχα δει με τον Ν.

πριν από χίλια καλοκαίρια

Διαβάζω μια ξύλινη ταμπέλα

“Εδώ το κολύμπι επιτρέπεται”

 

Περπατάω περπατάω περπατάω

και φτάνω σ’ ένα σημείο της κοίτης

που βλέπω το άγαλμα The Molecule Man

και από πίσω το Fernsehturm

που πάντα κοιτάζει την πόλη από ψηλά

Μια φουτουριστική κατασκευή

που δεν ξέρεις αν φέρνει σε παρελθόν ή σε δυστοπία

ίσως να είναι εκεί για να υπενθυμίζει

της πόλης το κομμουνιστικό παρελθόν

στο οποίο αυτή κάποια στιγμή θα επιστρέψει

Στο δρόμο μια τεράστια αφίσα προειδοποιεί

πως η γειτονιά αυτή

“έχει παράδοση στην κουλτούρα και τη μουσική

και άρα στη φασαρία”

ζητά να το λάβουν υπόψη όλοι οι επίδοξοι νέοι κάτοικοι

 

Ο ήλιος αρχίζει και κατεβαίνει

πορτοκαλής, ίσα που φαίνεται ανάμεσα από τα γυάλινα κτήρια

Φτάνω στο Τείχος και δεν το πιστεύω

όλος αυτός ο χαμός για αυτό εδώ το πράγμα;

αδιάφορα γκράφιτι κοσμούν τα απομεινάρια του

διανθισμένα με φράσεις για την ελευθερία

που θυμίζουν Χόρχε Μπουκάι

βλέπω τύπους ντυμένους Ανατολικογερμανοί στρατιώτες

και μου ‘ρχονται στο νου οι Λεωνίδες του Καλλιμάρμαρου

Ανεβαίνω σκαλιά για να πάρω μετρό

Warschauer Straße

Γύρω μου 6 γέφυρες

κόσμος να πηγαινοέρχεται

κόσμος κόσμος κόσμος

πίσω μου ένας τύπος παίζει handpan

ο ουρανός είναι ροζ

κι ένα σμήνος με πουλιά ταξιδεύει

σαν ν’ ακολουθεί το ρυθμό από κάποιο κομμάτι

του Venetian Snares

στροβιλίζομαι στροβιλίζομαι στροβιλίζομαι

Έπρεπε να το’ ξεραν στο ανατολικό Βερολίνο τότε

και στις διαφημίσεις της Κόκα- Κόλα 

να αντιτάξουν τους άστεγους της Δύσης

 

ΙV

Στα clubs εδώ δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες

Εκεί μέσα δεν ισχύει η κοινωνία του θεάματος

Για να μπεις όμως μέσα

έχει αναμονή

έλεγχο

τεστάκι

και μπορεί να φας πόρτα.

Ο Γ. μου είπε

Το κόλπο είναι

να μάθεις  απ’ έξω το πρόγραμμα

Έτσι έκανε η κοπέλα του Α.

η γιατρίνα

τα είπε όλα

τα ονόματα

των djs

και την άφησαν

Διάολε, τα φυτά μας κερδίζουν κι εδώ

Free από θέαμα ζώνη για λίγους κι εκλεκτούς

Μέσα, ο κόσμος κουνιέται κάνοντας κύματα

Κάποιοι θα κάτσουν εδώ μέχρι τη Δευτέρα

και θα βγουν έξω χορεύοντας

Οι djs αγκαλιάζονται όταν ο ένας αλλάζει τον άλλο

στις τουαλέτες πετάνε χαρτοπόλεμο

και κάποιοι μαζεύουν άδεια μπουκάλια

για να πάρουν φθηνότερο ποτό

Στο σπίτι ο Ουρουγουανός διαβάζει για κάτι εξετάσεις

και ο Γάλλος μετά τη δουλειά είναι στην παράνοια

Ich glaube ich geh heut nicht mehr tanzen

που λένε και οι AnnenMayKantereit

“You look very sophisticated with the glasses” του λέω

“Well, I´m not” μου απαντά

 

V & VIII

Kürfürsterdam

Αν το Alexanderplatz ήταν ο ναός της κατανάλωσης

for the maases

Αυτό εδώ είναι για την ελίτ

Δεν είπαν ψέματα οι άνθρωποι

Περισσότερες επιλογές στην αγορά έταξαν

και θεό

Στολίδι της περιοχής μια εκκλησία

βομβαρδισμένη στον Β’ΠΠ

που έχει μείνει συντρίμμια

για να θυμίζει αυτό που κάποτε συνέβη

Το βράδυ είναι ολόφωτη

αλλά τα βλέμματα τραβάει

το σήμα της Mercedes λίγο πιο πίσω

που δείχνει πραγματικά τι απέμεινε

από τη μνήμη

Περπατάω ως την Walter Benjamin Platz

Εκτός από ένα κιόσκι που τέτοια ώρα είναι κλειστό

είναι παντελώς άδεια

Δεξιά αριστερά ένα πεντάστερο ξενοδοχείο

Μα υπάρχει κι ένα δέντρο

το μόνο που μου φαίνεται οικείο στο χώρο

το πλησιάζω και του κάνω μια αγκαλιά

Το μεσημέρι πάμε με τον Ι. στο Κόκκινο Βιβλιοπωλείο

γυρνάω σπίτι με τις νέες μου αγορές

τραγουδώντας εμβατήρια απ’ τον ισπανικό εμφύλιο

Τη νύχτα θα περάσω από το σπίτι που έμενε ο Bowie

και θα τραγουδάω το Days

θα βρω ένα μπαρ καπνιστών που θα παίζει ροκάκια

και θα σπάσω σε δισεκατομμύρια μικρά χρωματιστά κομμάτια

Ξημερώματα θ’ αφήσω τον Κ. στο σταθμό

και στο δρόμο θα βρω μια πρωινή εφημερίδα

που έπεσε από κάποιο αγουροξυπνημένο διανομέα

IX & VIII

Το Hamburger Bahnhof είναι πανέμορφο

έχει μια έκθεση με τίτλο

How to talk with birds, trees, fish, shells, snakes, lions and bulls

Με ιστορίες για τύπους που διέσχισαν ποταμούς,

κεντημένες δολοφονίες στο Μεξικό,

we need to plant wilderness again,

ιθαγενή παιδιά στον Αμαζόνιο που πάνε για παραδοσιακό κυνήγι

μιμούμενα τους ήχους πουλιών

όμως δεν βρίσκουν τίποτα

white men don´t like trees

that´s why there are no animals here

φοράνε αντρικά εσώρουχα με λάστιχο, ανοιχτά από κάτω

σαν ινδιάνικες φούστες

με logo

μια προσπάθεια συνύπαρξης σε δύο κόσμους

όπως και οι τάφοι στο Εβραϊκό Νεκροταφείο

που καταγράφουν τη μέρα και το μήνα των χριστιανών

και το έτος των Εβραίων

μια μισοδιαλυμένη νεκρόπολη του κισσού

ξεχασμένη
.

Χ

Τις τελευταίες μου ώρες

τις περνάω από μπαρ σε μπαρ

για να φύγω για το σπίτι τρέχοντας

με πρωινό μετρό

να φτιάξω βαλίτσα

αγχώνομαι

αλλά σκέφτομαι

δύο μότο από το Bauhaus

“τα πάρτι ήταν εξίσου σημαντικά με τα μαθήματα”

και “we live faster and therefore longer”

Στο λεωφορείο ένα τύπος κοιμάται

οι υπόλοιποι πάμε στο σταθμό

Χιονίζει

Auf Wiedersehen Berlin.