Τι μαρτυρά το χέρι που αφήνει ένα ερωτηματικό πάνω στον τοίχο;
Περπατώντας εδώ κι εκεί, όπως στα Σεπόλια, στα Κάτω Πατήσια, στη Βικτώρια, στους Αμπελόκηπους και αλλού, έπεσα πάνω σε ερωτήματα που φωνάζουν σε τοίχους με ή χωρίς αυτιά.
Ποιος διέγραψε το αίτημα εξέγερσης;
Τα ερωτήματα απευθύνονται σε μάτια, αλλά μιλούν. Όποια στιγμή και αν γράφτηκαν, λειτουργούν ως ένα είδος ημερολογίου πόλης, ανοίγουν ένα διάλογο σε χρόνο παροντικό με τους περαστικούς.
Υπάρχει κάποτε ένα μοίρασμα πόνου και απορίας. Φτάνει μια στιγμή στη ζωή που αναρωτιέσαι: Γιατί μου το έκανες αυτό;
Αν διοργάνωνα ξεναγήσεις τουριστικές, θα τραβούσα μια διαδρομή από ντουβάρι σε ντουβάρι, ακολουθώντας ερωτηματικά και ερωτήματα, για να ξετυλιχθεί η ιστορία των τελευταίων χρόνων της πόλης, οι ιστορίες των ψυχών της. Υπάρχει μια διαφορετική ομορφιά που περιμένει να αγκαλιαστεί ώστε να βγάλει το πέπλο που κρύβει το πρόσωπό της.
Γενικά, επιζητούν απαντήσεις, ορισμένες δικαιώσεις, χτύποι καρδιάς αγωνιούν, αφήνουν σημάδια αφηρημένων και συγκεκριμένων προσμονών.
Σχηματίζουν προσωπικές και συλλογικές καταθέσεις, από ένα χέρι στην επιδίωξη ενός αισθήματος κοινότητας, συνοχή και συνενοχή, δημόσιες αντιπαραθέσεις.
Παρότι μπορεί να συνδέονται με την επιφάνεια πάνω στην οποία εγείρονται, κάποια ερωτήματα ανασκαλεύουν παράλληλα στιγμές υπαρξιακές. Ίσως ανοίγουν πύλες μεταφυσικές. Όπως μια μυστηριώδης πόρτα στην οδό Σούτσου.
Πράγματι. Γιατί όλα αυτά; Σας καταλάβαμε.
Κάποιος προσπαθεί να δώσει απαντήσεις κάνοντας πράξεις αριθμητικές πάνω από ένα ερωτηματικό φτιαγμένο από τσίχλα.
Το χρώμα που λείπει από τη μουντάδα των καιρών, από τις σκληρές επιφάνειες των εξωτερικών όψεων οικοδομημάτων και τις πολιτικές καταστολής, μπορεί άραγε μέσα από ερωτήματα να επιστρέψει πρώτα στη σκέψη, κι έπειτα να γίνει υλικότητα απελευθερωτική;
Και, επιτέλους, μήπως να απαντούσε κανείς στο τηλέφωνο που δεν χτυπά στο ΚΤΕΛ Λιοσίων;
♦
Δεν έχω κλειστές απαντήσεις. Μόνο υπαίθριες ερωτήσεις. .
Εντόπισες ερώτημα στην πόλη σου;
talk@1-2.gr