Τις προάλλες συνάντησα τον Δημήτρη Καννά μέσα στο μετρό να μουτζουρώνει ένα κομμάτι χαρτί με μαρκαδοράκι. Πιάσαμε την κουβέντα.
Τον ενδιαφέρει, λέει, η αποτύπωση του ανθρώπου κατά τις καθημερινές μετακινήσεις στην πόλη και ιδιαίτερα με τον αστικό σιδηρόδρομο. Κάτι θα πρέπει να μένει, όπως το σκέφτεται, ένα ίχνος. Άνθρωποι άγνωστοι που πέφτει το βλέμμα μας πάνω τους για κλάσματα δευτερολέπτου, έπειτα το αποστρέφουμε από ευγένεια ή αμηχανία, τους παρατηρούμε λίγο παραπάνω όταν δεν το προσέχουν. Άνθρωποι που επιβιβάζονται μέσα στο βαγόνι του ηλεκτρικού ή του μετρό, μόλις για μερικές στάσεις. Ίσως να μην τους ξαναδούμε ποτέ. Ίσως τους πετύχουμε πάλι μια άλλη μέρα.
Ο Δημήτρης Καννάς θέλει να αποδώσει κάτι από την ουσία της ανθρώπινης μορφής στο μπλοκάκι με τα σκίτσα του. Το εγώ έρχεται στο προσκήνιο αλλά και χάνεται στο γενικό. Η μοναξιά μέσα στο πλήθος ή και η συντροφικότητα. Κάποιες φορές –όπως εξηγεί ο ίδιος- ξεκινά να ζωγραφίσει μια μορφή που κατεβαίνει στην επόμενη στάση. Στη θέση όπου στεκόταν το «μοντέλο» του σύντομα βρίσκεται ένας άλλος άνθρωπος που συμπληρώνει με τη δική του υπόσταση τη μορφή που σχεδιάζεται. Τούτη η ένωση έχει κάτι ποιητικό και ξεπερνά μια σειρά από διακρίσεις όπως φυλετικές, θρησκευτικές και οικονομικές. Τις περισσότερες φορές δεν γίνεται αντιληπτή σε εμάς πάνω στο σκίτσο. Το πορτρέτο που σχηματίζεται άλλοτε είναι ατομικό και άλλοτε πέρα από το ατομικό, πραγματεύεται τον άνθρωπο της πόλης τσαλακώνοντας την προσωπική ταυτότητα μπροστά στην κοινή εμπειρία που διατρέχει την κοινοτοπία της ρουτίνας μας.
Η αποτύπωση του καθημερινού και φευγαλέου δείχνει μια συνθήκη μονιμότερη πάνω στην οποία ο Καννάς «φιλοσοφεί» με εικόνες αντί λέξεων. Το φόντο των πολιτισμικών αλλαγών φαντάζει να τρέχει με ρυθμούς που δεν προλαβαίνουμε πια να σταθούμε σε αυτό. Τι μένει σταθερό από τον άνθρωπο σε όλες τις εποχές; Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από τον ίδιο «πηλό». Αρκούν μερικές γραμμές -ένα σχέδιο που μιλά στα μάτια- για να καταδειχθεί η ανθρώπινη ουσία;
.
.
Κάποιος κλείνει τα μάτια βουτώντας σε εσωτερικούς λογισμούς, άλλος τα καρφώνει πάνω σε ένα κινητό τηλέφωνο που είναι «παράθυρο» στον κόσμο, τη στιγμή που αρνείται να παρατηρήσει τον φυσικό κόσμο γύρω του.
Ο Καννάς κρατά ένα είδος ημερολογίου του δημόσιου χώρου και καταγράφει συνθήκες αποξένωσης και δυνατότητες απο-αποξένωσης. Τον απασχολούν και άλλα θέματα πέρα από τα σκίτσα στο μετρό. Το ζωγραφικό μικρόβιο τον έχει οδηγήσει σε αναζητήσεις «κλασικές» στην τέχνη του, όπως η απόδοση μνημειακότητας σε καθημερινά αντικείμενα –φερειπείν πλαστικά μπουκάλια- μέσα από την αλλαγή κλίμακας και μια απομάκρυνση από τη συνηθισμένη οπτική τους: τα μεγεθύνει αναζητώντας να προσδώσει μια γλυπτική ποιότητα στην εικόνα στις δυο διαστάσεις του καμβά. Τονίζει επιπλέον την υλική διάσταση του κόσμου, μια σειρά από ερωτήματα που αφορούν τους τρόπους της σύγχρονης παραγωγής αγαθών, καθώς και την παράξενη αισθητική απόλαυση που γεννούν τα αντικείμενα που χάνουν τη χρηστικότητά τους.
.
Μέχρι να αποβιβαστούμε ζητάω μερικά σκίτσα για να συνοδεύσουν το παρόν κείμενο. Όταν ξαναβρισκόμαστε για αυτό το σκοπό στο ζωγραφικό εργαστήρι του, βλέπω ένα παιδικό βιβλίο που σκαρώνει και ίσως κάποια μέρα καταφέρει να εκδώσει. Είναι γεμάτο ζωγραφιές ευφάνταστες με ζωηρά χρώματα και απίθανους ήρωες που επινοεί ο ίδιος. Ξυπνάει μέσα μου μια παιδικότητα. Για την ώρα, όμως, λέει μόνο σκίτσα-μετρό μπορεί να μου δώσει. Με αυτά καταπιάνεται τουλάχιστον μια πενταετία. Επιθυμεί να ετοιμάσει κάτι σχετικά, ίσως μια έκθεση το προσεχές φθινόπωρο.
Αναμένουμε.
.
