ΠΑΡΑ ΘΙΝ’ ΑΛΟΣ
Μια πικρά, βαλσαμική οσμή άλατος εισώρμησεν εις τους πνεύμονας και μας εβούρτσισε τα στήθη από την αθηναϊκήν σκόνην. Θα έλεγε κανείς, ότι τα κυανά επίπεδα, τα οποία εξεδίπλωνε προς όλας τας διευθύνσεις η θάλασσα και ο ουρανός, ήσαν κουβάδες παγωμένου νερού τονώνοντος τα νεύρα και παρορμώντος εις τρέξιμον. Ακατασχέτως επέπιπτεν η επιθυμία να στεφανωθεί κανείς με τα φύκια της αμμουδιάς. Το διαλυμένον κρύσταλλον, ο αττικός αέρας, ο οποίος αιωρείτο υπέρ την φαληρικήν ακτήν, ολοένα καθιστάμενος χλιαρώτερος από τον φθινοπωρινόν ήλιον, εσυντόμευε τας αποστάσεις και ετραβούσεν επάνω από τας λεπτομέρειας, ισχυράς γραμμάς αργύρου. Η ζωή είχε φουντώσει από όλας τας διευθύνσεις και εις τα μάτια ενός γυαλιστερού κάβουρα, ο οποίος ενεθρονίσθη εις ένα βότσαλο δια να περιβληθεί την πορφύραν του αιωνίου άστρου, όλος ο Σαρωνικός ήτο το βασίλειον της παντοδυναμίας του, της εκδηλούμενος εις μικροσκοπικάς φυσαλίδας, θραυομένας εις το στόμα του. Ασκοί υγείας εκροτούσαν σπαζόμενοι εις την ατμόσφαιραν. Δεν έβγαιναν βεβαίως από τα κύματα, τα φουσκωμένα μάγουλα κάποιου Τρίτωνος δια να βουίξει με την στρυφτήν κόγχην εις τα χείλη, ούτε πουθενά εθεάθη να καμπυλούται η ουρά της νεραΐδας με τα κυανοπράσινα λέπια. Εξακολουθούσαν όμως τα δελφίνια να χορεύουν τον χορόν των αφρών, όπως και κατά την εποχή, που οι πειραταί της Φοινίκης εκαιροφυλαχτούσαν οπίσω από την Σαλαμίνα. Λευκά πανάκια καραβιών, όμοια με πέταλα τριαντάφυλλων λευκών, φαίνονται ως να έχουν στήσει χορόν γύρω από το μενεξεδένιο όραμα της Αιγίνης. Και υπέρ όλα, κυρίαρχος δύναμις, το ζωογόνον εκείνο ανάσασμα των φυκιών και της εξατμιζομένης αμμουδιάς, η πικρά, η βαλσαμική οσμή του άλατος, που και εις το στόμα ακόμη έφερε τη γεύσιν του αυγοτάραχου. Καθισμένοι εις την παραλίαν, είχομεν εντελώς αποψαρωθεί και ο καθείς θα ήρχισε να αισθάνεται εις την σπονδυλικήν του στήλην τον ηδονικόν κνισμόν, ο οποίος προηγήται εις τα μεγάλα κήτη, της βλαστήσεως του σπαθωτού πτερυγίου της ράχης. Ποιος άνθρωπος επερπάτησε ποτέ με την ρευστήν χάριν, με την οποίαν η αθερίνα σύρει τους ασημένιους μαιάνδρους της; Και ποιος Μαχαραγιάς των Ινδιών κατοίκησε ποτέ εις ονειρωδέστερον παλάτι από το καβούκι του στρειδιού, που είναι όλο στρωμένο με αναλυτό μαργαριτάρι;
Πλ. Ροδοκανάκης
(Έθνος, 7 Νοεμβρίου 1915)
.
