Καθώς μεγαλώνουμε, τα είδη της μουσικής που προτιμούμε αλλάζουνε. Ή και σβήνονται για πάντα καθώς γίνεται σαφές πως τα είδη της μουσικής δεν υπήρχαν ποτέ. Μένουνε απλώς στην καρδιά σου κάποια συγκροτήματα που δεν ανήκουν πουθενά. Ή κάποιες μεμονωμένες παρουσίες. Ή κάποιοι συνθέτες. Όλοι τους ενοποιούνται στο κοινό συναίσθημα που σου παράγουν. Θέλω να πω, έστω και ενδεικτικά, πως από τον J. A. Seazer μέχρι τον Μάλερ και τους Exuma, και από τους Tuxedomoon μέχρι τη μουσική του Γκουρτζίεφ και τις ψαλμωδίες του Komitas υπάρχει ένα όμορο συγκινησιακό φορτίο που παράγεται εντός μου και τους επιτρέπει να ανήκουν στο ίδιο και αδιαχώριστο είδος της μουσικής που ακούω.
Δεν έχω ιδέα γιατί χρειαζόμουν αυτόν τον πρόλογο για να πω πως οι TOOL, που μετά από 13 χρόνια μόλις επανήλθαν στη δισκογραφία, είναι ένα συγκρότημα που υπεραγαπώ. Ίσως γιατί οι ειδικοί τούς κατατάσσουν στο λεγόμενο μέταλ, μα διόλου δεν μπορούν να στριμωχτούν εκεί. Γιατί ναι μεν διαθέτουν τα τυπικά και τεχνικά προσόντα λόγω οργάνων για τούτη τη θέση, μα αξιοποιούν τον ήχο με τέτοιο τρόπο που επανεφευρίσκουν αποθεωτικά το νόημά του, εκτρέπουν την ποιότητα της αίσθησής του, απορρυθμίζουν τη συναισθηματική πίεση του ατμοσφαιρικού αέρα με αποτέλεσμα να διαδίδουν κάτι αποκλειστικά φρέσκο, που μπολιάζει την σκληράδα της μεταλλικότητας με την εγκαρδιότητα ενός παράξενου άμπιεντ.
Υπάρχει λοιπόν ένα κομμάτι στον καινούργιο δίσκο, το «Descending», όχι από τα πιο ακουστά, το οποίο από την τρίτη ακρόαση κι έπειτα μου χτυπάει μια αόρατη φλέβα. Αντιδρούν τα αιμοσφαίριά μου. Οπότε, χωρίς να το πολυκαταλάβω άρχισα να κάνω μια πρόχειρη μετάφραση, παρόλη την ελλειπτικότητα των στίχων του James Keenan. Το έκανα κυρίως για δικούς μου λόγους. Για τα δικά μου αιμοσφαίρια. Όμως μετά σκέφτηκα πως μπορεί να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου [stay alive] και ίσως να αφορά και μερικούς ακόμη.
ΚΑΤΑΒΑΣΗ
Ελεύθερη πτώση στα μεσάνυχτά μας
Ο επίλογος του ίδιου μας του μύθου
Αφελείς στο βαθύ μας ύπνο
Επιπλέοντας άγνοια εμείς
Πτώση ελεύθερη μέσα στo ασύνορο
Η παραφροσύνη τούτη
Δικής μας κοπής
Η πτώση δεν έχει πτήση
Η πλεύση έχει τελειωμό
Έλα, τελειωμέ μας, στα ξαφνικά
Άπαντες αγκαλιάζουμε το λήθαργo
Υπέκυψέ μας απρόσμενα
στην ταχεία διάλυση
Προσευχήσου να μετριάσουμε τη συντριβή
Άπαντες καλώντας σ’ επαγρύπνηση
Περιπλανιόμαστε μέσα στο ασύνορο
Η παραφροσύνη τούτη δικής μας κοπής
Ήχησε τη φρικτή μας αποκάλυψη
Όλοι να εξέλθουν απ’ την απάθεια
Από φόβο να μην
Πάψουμε να είμαστε
Βγάλε μας από την
βαθιά μας νάρκη
Μετρίασε τη συντριβή μας
Κάλεσε τους πάντες σ’ επαγρύπνηση
Ήχησε τη σάλπιγγα
Μέσα στο αρχέγονο κορμί μας
Ήχησε την αποκάλυψη
Του να είμαστε ή να μην είμαστε
Ξεσηκωμός
Μένει το τέλος μεγαλοπρεπές
Μένει το μήνυμα
του κύκνειου άσματός μας και ο επίλογος
Ένα το κίνητρο: μείνε ζωντανός
Είναι θεμελιώδες
Συγκρότησε τις δυνάμεις σου
Κινήσου
Μείνε ζωντανός
Βγάλε μας από την
βαθιά μας νάρκη
Μετρίασε τη συντριβή μας
Κάλεσε τους πάντες σ’ επαγρύπνηση
DESCENDING
Free fall through our midnight
This epilogue of our own fable
Heedless in our slumber
Floating nescient we
Free fall through this boundlessness
This madness
Of our own making
Falling isn’t flying
Floating isn’t infinite
Come, our end, suddenly
All hail our lethargy
Concede suddenly
To the quickened dissolution
Pray we mitigate the ruin
Calling all to arms and order
Drifting through this boundlessness
This madness of our own making
Sound our dire reveille
Rouse all from our apathy
Lest we
Cease to be
Stir us from our
Wanton slumber
Mitigate our ruin
Call us all to arms and order
Sound the dread alarm
Through our primal body
Sound the reveille
To be or not to be
Rise
Stay the grand finale
Stay the reading of our
swan song and epilogue
One drive to stay alive
It’s elementary
Muster every fiber
Mobilize
Stay alive
Stir us from our
Wanton slumber
Mitigate our ruin
Call us all to arms and order
