Τι συνέβη στον Sin Boy μετά από τα εκατομμύρια views του «mama» και θέλησε να αποκηρύξει το παρελθόν του, που υμνούσε ρυθμικά τα φράγκα και τις χλιδάτες γκόμενες; Μήπως σιχάθηκε τον εαυτό του; Σε μια κρίσιμη καμπή, η «σκοτεινή νύχτα της ψυχής» αποκαλύπτει τη λάσπη του θεάματος και ξεβράζει έναν νέο εαυτό στοχοπροσηλωμένο σε μια τραμπάλα «πολιτικής-απολίτικης ριζοσπαστικότητας»: ο Sin Boy αλλάζει το όνομά του σε Lil Jesus για να υπογράψει τη νέα του σύνθεση. Μια απόπειρα άλματος από τη θνητότητα σε «θεάνθρωπο» λειτουργεί μεταφορικά. Έρχεται ως νέος Μεσσίας που θέλει να αποκαλύψει το δυσοίωνο σύγχρονο κουλτουροβάχατο και α-νοηματικό. Εμφανίζεται ξαφνικά ως μια ψιλοqueer φιγούρα που ζητάει ποιητική δικαιοσύνη (POETIC JUSTICE) και απηχεί σε μια υπαρξιακή μικροκλίμακα τα βήματα του Kurt Cobain. Στο καινούριο του τραγούδι «DESOLE», που βγήκε στο youtube πριν μερικά 24ωρα, τα βάζει με όλους και όλα. «Αυτοί δεν νοιάζονται για μας» θα πει λίγο πριν περάσει η φιγούρα του νυν Πρωθυπουργού από μπροστά του. Πλάνα από πυρκαγιές, καμένες εκτάσεις και σπίτια γίνονται καύσιμα τηλεοπτικής προπαγάνδας. «Γαμιέται ο ΑΝΤ1» θα συνεχίσει αργότερα δείχνοντας τον Αρναούτογλου, στον οποίο είχε δώσει συνέντευξή του που ένα μέρος της λογοκρίθηκε. Στηρίζω το «Desole» του. Στηρίζω τη «συγγνώμη» του στα γαλλικά. Στηρίζω την αγωνία του να βρει το υπαρξιακό του στίγμα. Κι ο ίδιος έχει τεράστιο κοινό που τον αγαπά. Και «τα έχει 400» λένε όσοι τον ξέρουν. Δεν το έχει χάσει, κινείται μεταξύ τρολαρίσματος και «τρέλας» που είναι μια έκλαμψη πολιτισμικής κριτικής, αντιστέκεται στο συστημικό παράδεισο που έπεσε πάνω του για να τον μεταχειριστεί ως ένα προϊόν κερδοσκοπίας. Έστω και άγαρμπα, ας παραδεχτούμε πως έκανε το αντίθετο από άλλα «παιδιά θαύματα» που είπαν ναι σε όλα και έκλεισαν συμβόλαια big money ως «success story» της διαπολιτισμικότητας. Από την άλλη, αν θέλει να είναι αληθινός, η ρήξη είναι η μόνη δικαίωση στο είδος μουσικής που κάνει, εγγενής σε μια καλλιτεχνική φύση μη εφησυχαστική. Κι αυτή ίσως θα πρέπει να λογιστεί ως μια εκκίνηση ρήξης.
Την ίδια στιγμή, η μουσική του είναι το νέο λαϊκό, απευθύνεται σε μαζικό κοινό και μέσα από μια επιφανειακά μόνο «φτηνή» λούπα από κάτω δείχνει τον πολιτικό του εαυτό. Την όποια βιομηχανία την πολεμάς με τα ίδια της τα μέσα. Έχει μια τιμιότητα όταν εκφράζεται διατυπώνοντας «Μην τους αφήσετε να κάνουν τη χώρα που γεννήθηκε ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ και η ΙΑΤΡΙΚΗ / ίδια με την χώρα που γεννήθηκε η Kim Kardashian / ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΝ». Μπορεί η φράση να φαίνεται αστεία εκ πρώτης όψεως και σίγουρα κάποιος λόγιος θα την έλεγε ορθότερα, θα τη διατύπωνε πολύ καλύτερα και διαλεκτικά. Αλλά o L.J. δεν αστειεύεται, είναι συνεπής στο να μιλάει τη γλώσσα του καθημερινού, τη γλώσσα που ξέρει χωρίς να προσπαθεί να δείξει ότι είναι κάτι άλλο. Οι πολιτικές του δηλώσεις έξω από τα τραγούδια του «κόβονται» στο μοντάζ ώστε να αντιμετωπιστεί ως μια μαριονέτα που τραγουδάει και χορεύει. Αυτό τον θυμώνει. Τα βάζει με δημοσιογράφους. Αποφασίζει η πολιτικοποίησή του να γίνει έκδηλη με τη μεταστροφή του σε Lil Jesus, ένας Μικρός Χριστός. Η πολιτικοποίηση έχει μια θρησκευτικότητα. Αλβανικής καταγωγής, γεννημένος στη Νέα Ιωνία Αττικής, ο εικοσιπεντάχρονος καλλιτέχνης πέρασε δύσκολα στα παιδικά του χρόνια και η οικονομική του αυτονόμηση μέσω της μουσικής του τού έδωσε την ικανοποίηση να στηρίξει το οικείο περιβάλλον του. Όμως, πρέπει να κάνει μια συμφωνία με το διάβολο. Η χειραψία μετεωρίζεται πάνω από ζητήματα ταξικά. Βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι το οποίο οπτικοποιείται στο «DESOLE», σε μια στιγμή που λοιδορήθηκε από πολλούς και θέλησαν να τον «τελειώσουν» (όπως φέρεται να ισχυρίζεται ο ίδιος) επειδή δεν συμβιβάστηκε με τους όρους της show biz και της πολιτικής κυριαρχίας.
Στο «DESOLE» αναζητά τη θέση του σε μια γενεαλογία του λαϊκού και της «ελληνικότητας» που προέρχεται από τα κάτω και όχι αυτή των υψηλών ιδεολογημάτων. Αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως έναν νέο, υστερομεταμοντέρνο Καζαντζίδη και δεν διστάζει να συνομιλήσει μαζί του, ομοίως και με τον αδικοχαμένο Παντελίδη, όπως φαίνεται στο βιντεοκλίπ (κυρίως στην πρώτη του εκδοχή του 2019). Στηρίζω. Στηρίζω την αγωνία του να βρει το υπαρξιακό του στίγμα.
Ρίχνει φλέμα στα ΜΜΕ και τα social media που εκμεταλλεύτηκαν την επιτυχία του και όταν προκάλεσε τους πάντες σχεδόν τον έβγαλαν «τρελό». Είναι τα ίδια κανάλια επικοινωνίας που χειραγωγούν και καθοδηγούν την πολιτική βούληση με αποτέλεσμα να την εκμηδενίζουν. «Άσε λίγο το κινητό και ζήσε έξω από αυτό», λέει. Και στην αρχή τού βιντεοκλίπ περπατάει με ένα κασετόφωνο –μια «ρετρό ανάσα» στον κόσμο της διαρκούς τεχνολογικής προόδου- περπατάει έξω από την πόλη αναζητώντας επαναπροσδιορισμούς εντός μιας οικολογικής αγωνίας. Έχει να πάρει τις αποφάσεις του και να διαλέξει μονοπάτια «κόλασης» ή «ευλογίας». Οπτικά χρησιμοποιεί προφανείς αναφορές στην πολιτική συγχρονία και σύμβολα. Πίσω, όμως, από το προφανές και επειδή εκφράζει κάτι ειλικρινές και βιωματικό υπάρχει μια πολύ συμπυκνωμένη κριτική και σε άλλα επίπεδα που διαφεύγει και από τις ίδιες τις προθέσεις του καλλιτέχνη, όπως συμβαίνει με κάθε έργο που γίνεται με ψυχή. Θα τις βρει όμως σύντομα. Στηρίζω. Στηρίζω την αγωνία του να βρει το υπαρξιακό του στίγμα. Μια αγωνία του που γίνεται ξεκάθαρη στο «DESOLE» όταν ακούμε το ιδιοφυές επαναλαμβανόμενο συνθηματικό ΕΛΛΗΝΑΣ – ΕΜΙΓΚΡΑΣ – ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ
Ας τελειώνουμε με τα χαζά. Ο Sin Boy σφύζει από υγεία σε έναν τόσο κλινικό κόσμο που μας επιφύλασσε ο 21ος αιώνας.
Update: το βίντεο αυτό ανανεώθηκε με αφορμή τον πύρινο όλεθρο τον Αύγουστο του 2021 και ανέβηκε στο Youtube ξανά στις 9.8.2021