Αν αγαπάω το τραγούδι και το θέατρο είναι γιατί και τα δύο είναι μιλημένος λόγος. Κι ακριβώς επειδή είναι λόγος που μιλιέται, θέλω να μου μιλάει σήμερα, να μιλάει στο σήμερα.
Τέτοια σκεφτόμουν βλέποντας κι ακούγοντας το «Θάλαμο Νο 6». Θα μπορούσα να πω την παράσταση μιούζικαλ, μα δεν έπαιζε ούτε ένα μουσικό όργανο, ούτε επί σκηνής ούτε ηχογραφημένο. Είχε όμως πολύ λόγο, πολλή μελωδία, πολύ ρυθμό, πολλή κίνηση, πολλή ζωή. Ας την πω λοιπόν τραγουδοθέατρο.
Τρία κορίτσια ανεβάζουν ένα έργο βασισμένο στο «Θάλαμο Νο 6» του Τσέχωφ. Η Νατάσα έγραψε τα λόγια και ραπάρει ακαταπαύστως. Η Έρη μελοποίησε τα πιο λυρικά κομμάτια τού κειμένου και τα μοιράζεται τραγουδιστικά με την Ηλέκτρα. Κι όλες μαζί, σε μια διαρκή κίνηση, γίνονται ένα σώμα, γίνονται εμείς – αυτά μόνο στο θέατρο γίνονται, και στο τραγούδι.
Η υπόθεση αφορά τη ζωή ενός εσώκλειστου σε ψυχιατρείο. Από τι τρελάθηκε; Απ` τους θανάτους του καιρού του – του καιρού μας. Οι νεκροί που τον τρελάναν έχουν όνομα: είναι ο Γρηγορόπουλος, είναι ο Φύσσας, είναι ο Γιακουμάκης, είναι ο Ζακ. Κι αν ο θάνατος δεν έχει και πολλή λογική, ο τρόπος αυτών των θανάτων – και τέτοιων θανάτων – είναι η απόλυτη τρέλα.
Τα κορίτσια καταφέρνουν να μιλήσουν για το θάνατο της εποχής μας με έναν τρόπο σοβαρό, πολιτικό μαζί και καλλιτεχνικό, δρασκελώντας τις παγίδες της γραφικότητας, της καπηλείας, της ρητορείας, της εύκολης συγκίνησης. Το δάκρυ είναι πηγαίο και δε ντρέπεται να κυλήσει στο πρόσωπό τους και στο πρόσωπο των θεατών – δε λέω «πρόσωπα» γιατί την ώρα της παράστασης ένιωθα ότι φορούσαμε όλοι το ίδιο, ένα πρόσωπο.
Tο κείμενο της Νατάσας είναι τόσο δουλεμένο, που ακούγεται φυσικό. Οι τέλειες ρίμες της την κατατάσσουν αυτόματα στη σχολή Γκάτσου – Νικολακοπούλου. Είναι στίχοι γραμμένοι με σχεδόν κοριτσίστικη αθωότητα και ευαισθησία, που πάρα πολύ απέχει από τη «γυναικεία» λογοτεχνία του συρμού. Και, να πω την αλήθεια, με ξάφνιασε ευχάριστα αυτό το κοριτσίστικο χιπ χοπ. Αυτός ο χώρος της μουσικής είναι εντελώς αντροκρατούμενος – τόση αντρίλα, ούτε στο καψιμί να ήμασταν.
Η παράσταση αυτή καλύπτει απόλυτα τις πολιτικές και αισθητικές μου ανάγκες. Απ` τη μια φτύνει στα μούτρα τού θεατή τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα κι απ` την άλλη αναδεικνύει την ανθρώπινη φωνή ως το κορυφαίο μουσικό όργανο.
Τα τρία κορίτσια γνωρίστηκαν σ` ένα σεμινάριο του Κώστα Γάκη. Εγώ τα γελάω αυτά, τα λέω φροντιστήρια, μα να που καμιά φορά συναντιούνται εκεί άνθρωποι που ταιριάζουν και μπορούν να συνεργάζονται. Και είναι προς τιμήν του Γάκη που στήριξε την παράσταση υπογράφοντας τη σκηνοθετική επιμέλεια.
Εύχομαι η Νατάσα να συνεχίσει να ασκεί την τέχνη της μαζί με τις συνεργάτιδές της ή και με άλλους συνεργάτες και να μην παραδοθεί ποτέ στα Ιδρύματα Πολιτισμού και τη γεράσουν. Να μείνει μια ζωή στο περιθώριο, μια ωραία νεκρή της εποχής μας.
Το βράδι που πήγα, καθόταν πίσω μου η μάνα Φύσσα και την άκουγα.
♦
Θάλαμος Νο 6-Μια χιπ χοπ συνομιλία του Τσέχωφ με το σήμερα
Σκηνοθεσία, διασκευή: Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου
Επιμέλεια σκηνοθεσίας: Κώστας Γάκης
Επιμέλεια κίνησης: Ηλέκτρα Αρσενίδου
Επιμέλεια μουσικής: Έρη Μανουρά
Παίζουν: Ηλέκτρα Αρσενίδου, Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, Έρη Μανουρά
Από το Σάββατο 1/2/2020 και κάθε Σάββατο στις 9.30 μ.μ.
και κάθε Κυριακή στις 9.00 μ.μ., για 10 παραστάσεις.Τεχνοχώρος Φάμπρικα, Μεγάλου Αλεξάνδρου 125, Κεραμεικός
