The little boy lost in the lonely fen,
Led by the wandering light,
Began to cry, but God, ever nigh,
Appeared like his father, in white.
He kissed the child, and by the hand led,
And to his mother brought,
Who in sorrow pale, through the lonely dale,
The little boy weeping sought.
William Blake
Η πανσέληνος του χιονιού έχει καρφωμένη μια λέξη στα πόδια. Ορίζει το νευρικό της σύστημα, διατρέχει στήλη σπονδυλική, στήλη άλατος μένει Αυτή μετά, άρρητο σχήμα. Σαν περνά η ώρα και δεν κάνει βήμα, φωνάζει στο Θεό της. Καταλαβαίνει σε σύντομο χρόνο πως ο μόνος που ακούει και αντιδρά είναι η λέξη της η αξεστόμητη, η σωσμένη από το προπατορικό αμάρτημα. Μακρόστενη λέξη μοιάζει με σπίτι. Τα δόντια της τα πήρε ο καιρός και τα μαλλιά η αγάπη. Πώς να μιλήσει τώρα – ίδια σύννεφο – να σηκωθεί το δέρμα, αιώνες αγγιγμάτων να ξεχάσει; Λέει μάνα μόνο μάνα λέει και δείχνει πλευρό. Βλέπει, γιατί έχει μάτια, που είναι διάφανες γαίες [καρτα ταρώ: δύο κούπα]. Τη νύχτα, τη νύχτα, αλισίβες. Βλέπει, το παιδί είναι μάτια. Βλέπει, βλέπεις, βλέπουμε όσοι επιβιώσαμε απ΄το θάνατο του θεού ότι όλα επιτρέπονται αλλά όλα δεν οικοδομούν. Εκεί που η λέξη εξοστρακίζεται από την πολιτεία της αλήθειας οι φωστήρες μας λένε εκείνο που δεν ξέρουμε να πούμε: Ο πάγος θα αναστηθεί, προτού η ώρα ολοκληρωθεί. Σταλαγμίτης σε υπόγεια πρωτεύουσα ο άνθρωπος της στάχτης. Πάγος, Εδέμ – η ίδια μητέρα-αίσθηση: μεταστροφή της καλλιτεχνικής βούλησης – «πρέπει ν΄αλλάξεις τη ζωή σου» – κοιτώντας πια κατάματα τον ήλιο που (μόλις) χωράει στις φωτογραφίες. Πρώτα κεφάλι, μετά αφαλός. Μόνο αυτό. Παίξε τη μουσική σου, τα δόντια στον κόσμο σπάσε και μη φοβάσαι για την ομορφιά. Ποιότητα είναι η αλήθεια που δεν απαντάει ∴
.
Θραύσματα γραφής: Μαίρη Κλιγκάτση [:Πλευρικά], Ειρήνη Μαργαρίτη [:φλοῦ], Νίκος Παναγιωτόπουλος [: Σύσσημον], Paul Celan [: Πάγος, Εδεμ – μτφρ.: Ιωάννα Αβραμίδου]
Κωδικός μύησης: