.
ΞΟΡΚΙ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ
του Αλέξανδρου Παπαγεωργίου
.
Άσε τον χρόνο να λυθεί
.
Ακυρώστε την Αποκάλυψη. Η ανθεκτικότητα του ανθρώπινου υλικού θριαμβεύει μέσα από τις πιο τρυφερές, αδύναμες, ασθενικές στιγμές της εγγύτητας. Η ίδια η επαφή έγινε παραβατικό ξόρκι. Τι μπορεί να σταθεί απέναντι στη νέα κοινοτοπία του θανάτου;
Ίσως έρθει ένας επανακαθορισμός του μέσα και του έξω, του ξένου και του εαυτού, του φίλου και του εχθρού. Ίσως ανακαλύψουμε μια νέα αντίληψη για το κανείς, για το εδώ, για τον χρόνο. Για αρχή, ψάχνουμε την υπερβατικότητα στις ανθρώπινες χειρονομίες που περιβάλλουν τον θάνατο, φλερτάρουν μαζί του, τον περιπαίζουν. Οι χειρονομίες είναι ακραίες αλλά ευαίσθητες – πένθιμες αλλά εκστατικές.
Από το τύλιγμα και το δέσιμο, θα φτάσουμε στο χρόνο. Από το ζώσιμο, θα φτάσουμε στο ζήσιμο. Επικαλούμαι τους δαίμονες αδερφούς μου και στο όνομά τους καλώ τις μοχθηρές οντότητες να εγκαταλείψουν αυτό το σώμα. Αφήστε αυτό το σώμα πίσω. Δεθείτε πάνω του. Αφήστε το κακό να λυθεί. Κι όταν εγκαταλείψει το σώμα, αυτό θα ξεβραστεί ήρεμο πια στις αμμώδεις ακτές της ευκαιρίας. Μέχρι τότε, οι συνειρμοί με καθοδηγούν τραβώντας την κλωστή κι ανακαλύπτοντας ένα-ένα κάθε τραγούδι, κάθε σελίδα, κάθε πλάνο. Στέλνουμε αυτές τις κλωστές ο ένας στον άλλον και δενόμαστε όλες μαζί για να φτιάξουμε μια μεγάλη σχιζοφρένεια που θα ανήκει στους πάντες και θα αγκαλιάζει τα πάντα, όπως αυτή που ο εντόπιζε ο Deleuze στον αφηγητή του Proust. Ξεκινάει κάπως έτσι.
Κατά μία έννοια, η σταύρωση είναι η πιο οριστική μορφή δεσίματος. Γίνεται να δεθείς περισσότερο με κάτι απ’ το να σταυρωθείς πάνω του; Το σχοινί γίνεται καρφί. Το τρύπημα γίνεται το ανώτατο στάδιο αγκαλιάς. Το 1974 o καλλιτέχνης Chris Burden σταυρώθηκε πάνω σε ένα αυτοκίνητο. Κουβάλησε το βάρος της μοντέρνας ανθρωπότητας κι έτσι δέθηκε μαζί της.
Τρία χρόνια αργότερα, ο David Bowie έψαχνε ήρωες και βρήκε έναν τέτοιο στον άνθρωπο που μαρτύρησε πάνω στο Volkswagen. Δεμένο, μουδιασμένο, ακίνητο πάνω σε μια επιφάνεια, το σταυρωμένο σώμα χάνει τον εαυτό του για να τον βρεις εσύ. Ο Bowie τραγουδάει: “Nail me to my car and I’ll tell you who you are”.
Δεν διαλέγω τυχαία το αυτοκίνητο, όπως δεν το διάλεξαν τυχαία κι αυτοί. Οι κλωστές που μας δένουν είναι μηχανικές, καλώδια, οπτικές ίνες, συρμάτινες φλέβες. Υπάρχει ένας βαθύς ερωτισμός στη μηχανή, ακόμα κι αν είναι σκοτεινός ή τρομακτικός. Πόσο μάλλον στη μηχανή που σταματάει να λειτουργεί. Απολαμβάνουμε πλευρές αυτής της καταστροφής, όχι γιατί τις κάνουμε θέαμα, αλλά γιατί ανοίγουν μέσα μας νέους αισθητηριακούς δρόμους έκφρασης και επιθυμίας. Η συμφοροφιλία ήταν η μηχανική-σάρκινη καρδιά του Ballard στο Crash – κι ο Cronenberg το έκανε αιώνια χρονο-εικόνα.
Σ’ αυτήν την χρονο-εικόνα, ο χρόνος αρχίζει να ξεδένεται. Η κίνηση παραδίνεται ολοσχερώς στον χρόνο. Τα σχοινιά βρίσκονται ακόμα εκεί, πάνω στο σώμα και γύρω από το αυτοκίνητο, αλλά η επιθυμία αρχίζει να λύνει το κακό. Η Charli κι η Christine δένονται μαζί, λυτρώνοντας η μία την άλλη. Επιτέλους, λίγη ελευθερία.
Οι χειρονομίες και τα ξόρκια αποκαλύπτουν την μεγάλη εικόνα της τελετουργίας. Πριν μερικά χρόνια, ένας από τους καλύτερους φίλους μου είχε ένα από τα καλύτερα blogs. Εκεί, στην είσοδο, υπήρχε μια επιγραφή του Νίκου Καρούζου που έλεγε: “εκτείνω το χέρι κι αντί για έκταση χρόνος”. Στην ίδια ποιητική συλλογή, σε ένα άλλο σημείο, ο Καρούζος μίλαγε για “χρωματιστά μαντήλια σφιχτοδεμένα στον Εσταυρωμένο”. Όλα δένουν. Το Πάσχα που ακυρώθηκε, η έκταση των χεριών που δεν αγγίζονται, η σταύρωση, το δέσιμο, ο χρόνος.
Αν στην λέξη tie βάλεις ένα m, γίνεται time.
