ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΙ ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ ή ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
Οι φίλοι παίρνουν πτυχία και αποκαθίστανται…
Θυμάσαι τα καλοκαίρια με την νυχτερινή υγρασία, τις ιταλικές κωμωδίες και την πολλή ανάλυση;
Τα τραγούδια πού άρχισαν να λιγοστεύουν κ εμάς που στριμωχτήκαμε σε σχέσεις μίζερες και με το ζόρι;
Γενεαί δύο-προφητών και διευθυντών αφ’ ενός και δολοφονημένων τροβαδούρων άφ’ ετέρου – άμβλυναν προοδευτικά τις κληροδοτημένες ενοχές της εφηβείας μας.
To Imagine του Λένον – τότε πού δεν καταλαβαίναμε τα λογία του και το Rain and Tears των Aphrodite’s child – οι Santana kai η «Κυρά- Γιώργαινα».
Το τραίνο για την Κατερίνη και το Είμαστε δυο που τ΄’ ακούγαμε κρυφά στις κασέτες- μέχρι το βράδυ της παραμονής των πρώτων εκλογών το πολύ που κολλάγαμε κρυφά τις αφίσες της Ενωμένης Αριστεράς.
Κατόπιν ειδικώς αυτά τα τελευταία τα θεωρήσαμε – άσχετα με την άξια τους – σαν κλειδιά που φέραν στο φως όλο το επαναστατικό μας μπρίο κυρίως μετά τη μεταπολίτευση
«Παντρεμένοι κι οι δυο- γυρνά σε παρακαλώ»
‘Η Γοητεία της Περιφέρειας.
«Δεν είναι ώρα για τέτοια
Είναι ώρα για κέφια»
Εννιά χρόνια μετά η μάζα συσπειρώνεται και άπαντα μέσα από χώρους που της είναι πιο οικείοι και σαφώς πιο ερωτικοί εμείς τους ονομάσαμε σκυλάδικα και τη βρίσκει με ασματία – χυδαία, τα είπαμε εμείς – πλην όμως εύστοχα, χαριτωμένα και εκτονωτικά. Πληγωμένοι εγωισμοί και μουσικοί πράκτορες περιοδεύουν επί του γούστου μας.
«Η ζωή ξαναρχίζει για μας πιο χαρούμενη τώρα» Εμπρός για μια νέα ζωή, όλοι σύσσωμοι με Μπαχ, Χριστοδουλόπουλου και PINK FLOYD. Δεν μπορείς ούτε ένα τσιφτετέλι της προκοπής να χορέψεις, πως θα εκτεθείς σε δημόσιο στρηπ-τηζ;
«Όχι δεν πρέπει – να συναντηθούμε»
Ποίηση Χρονά, νυχτερινή εκπομπή.
Ο Μαρκόπουλος που απώλεσε την αγιότητα του, επειδή το τραγούδησε και δείχνει να μην το εκτιμά.
Τραγουδισταράδες, παγιδευμένοι σε ένα στιλάκι
«New wave tsamikos ke s’ alla me igia». Τι θέλει ο λαός – τι γουστάρει η διανόηση; Οι δυο πόλοι της πολιτιστικής μας ζωής – Ηρώδειο και αναψυκτήρια – σε παρακμή τα Λαϊκά του Γαβαλά στο Κολωνάκι.
«Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί»
Το λείψανο της Όσιας Γκόλφως και το πιανάκι του κυρίου Κλέωνος Τριαντάφυλλου πλειστηριάζονται.
Οι νοσταλγικές μπαντίνες του Νίνο Ρότα, σανιδά σωτηρίας.
Ο Χατζιδάκις δεν έχει την ανάγκη μας.
Αφού μας ανέθρεψε με μωβ ροζ και χρυσαφί ήχους με περισσή ευγένεια κάποιο πρωί μας εκδικήθηκε φεύγοντας… έτσι… επειδή όλως ανοήτως, εμείς, μετά είκοσι έτη, μετά λυσσώδους επιμονής, τραγουδούσαμε εντελώς γλυκανάλατα το «Χάρτινο το φεγγαράκι» ως επιμνημόσυνον καντάδα της δικτατορηθείσης εφηβείας μας.
Τον ίδιο ακριβώς καιρό, που ανακαλύπταμε το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» τους Simon και Garfunkel, τους POLL, τον Πασχάλη και την Χρονοπούλου με πορτοκάλι Τσεκλένης στο λευκό Μύκονος, και Μαρινέλλα Τσεπεροφορούσα στο «Άνοιξε πετρά».
Μπήκε στη ζωή μας ο Σαββόπουλος και νιώσαμε εκφρασμένοι. Γενικά είχαμε τον άνθρωπο μας.
Τον μεγάλο αδελφό που ήταν άταχτος και «τι ωραία που τα έλεγε». Κοιμήθηκες ήσυχος. Τα μωρά κλαίνε κι ο γείτονας φέρνει το εκατό όταν παίζω πιάνο αργά «Αλήτη θα σου καταστρέψω την καριέρα»
Ο γείτονας ξυπνάει στις έξη…
«Τι ν’ αυτό που το λένε αγάπη»
‘Ο Γούναρης κι η Βέμπο, βρικολάκιασαν.
«Μην το ρωτάς στον ουρανό»
Ξανά, ρούμπες, σάμπες και φοξ τροτ.
Ροκ όπερες και American dream.
«Κάθε κορίτσι θέλει να ‘χει φίλο τον όμορφο Τέλη»
Η Λίτσα Διαμαντή – θεά – του disco.
Ο Πάριος, μοναχικός –τροβαδούρος μικροαστικών καημών και απολεσθέντων σχέσεων ιδιοκτησίας- υπόδειγμα αυτοθυσίας
Carmina, Take Five, Μαντουβάλα…
«Δυο-δυο στη μπανιέρα» Με αγάπη…
Δεν θέλεις άποψη, θέλεις δελφινάριο
Παρ’ όλα αυτά παίρνεις σβάρνα τα μπαρ της Αθηνάς, με την ελπίδα ότι θα συναντηθούμε πουθενά με τα τραγούδια που δεν μπορέσαμε να δανειστούμε και που χάσαμε για πάντα απ’ τη Ζωή μας.
Τι να σου κάνει κι η Αθήνα ως τις δυο το πολύ – ως τις τρεις;
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό “η λέξη” τον Ιούνιο του 1982
