Τόσο που κοίταξα τον ήλιο έκαψα τα μάτια μου

Ο Μιγκέου Τόργκα (1907-1995) υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Πορτογάλους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Για πολλά χρόνια, θεωρείτο σίγουρο ότι θα ήταν ο πρώτος Πορτογάλος που θα βραβευόταν με το βραβείο Νόμπελ, που τελικά κέρδισε ο Ζοζέ Σαραμάγκου το 1998. Ήταν βασικός εκπρόσωπος του δεύτερου κύματος του πορτογαλικού μοντερνισμού (presencismo) όπου τα συναισθήματα και η ψυχολογία είχαν κεντρική θέση. Ασχολήθηκε καλλιτεχνικά με την ποίηση, το διήγημα, τα απομνημονεύματα, το θέατρο, το δοκίμιο και την παραλογή, ενώ υπήρξε πολυγραφότατος, αφήνοντας περισσότερα από 50 βιβλία.

Σήμερα, παρουσιάζουμε τρία ποιήματά του μεταφρασμένα στα ελληνικά.

 

Ναταλί Φύτρου

 

Τόσο που κοίταξα τον ήλιο

Τόσο που κοίταξα τον ήλιο
Τα μάτια έκαψα
Τόσο τη ζωή αγάπησα, που τρελάθηκα
Είμαι τώρα στον κόσμο αυτό το μαύρο
ώσπου να ‘βρω
Το φως και την κρίση που στερήθηκα.

Τόσο που κοίταξα τον ήλιο

.

.

Έκκληση

Γιατί
Δεν έρχεσαι τώρα, που σε θέλω
Κι αναβάλεις τούτη την αναγκαιότητα
Μου τάζεις το μέλλον κι εγώ καταρρέω
Το μέλλον είναι μεταμφίεση γι’ ανικανότητα

Σήμερα, εδώ, ήδη, τη στιγμή αυτή
ή ποτέ ξανά, ακούς;
Η σκιά απ’ την πνοή και την εκπνοή,
Ο πόθος μιμείται τους θνητούς

Λυρική

Στον δικό μου
Κήπο ανοιχτό στο φως της ζωής,
Έλειπες εσύ, ανθρώπινο άνθος της παιδικής ηλικίας
που ποτέ δεν είχα δει
Κι αυτός που τώρα ξαναζεί
Γύρω απ’ τη λευκότητα
Του προσώπου σου!
Ο ράθυμος
O Αύγουστος
Στον οποίο γεννήθηκα
Μοιάζει με ξανάρχισμα
Άλλου προορισμού:
Εκείνον του παιδιού
στα πόδια σου..