27.03.24

 

 

Τα υπερβατικά αριστουργήματα του Merab Abramishvili


[Κειμενική συνοδεία: Οβιδίου Μεταμορφώσεις, βιβλίο
VI, στίχοι 571-603 // μτφρ: Θεόδωρος Τσοχαλής]

 

επιμέλεια: Σ.Ρ.

 

Μαύρος πάνθηρας


[…]

λέει ο Κάδμος: «Μην ήταν άγιο το φίδι εκείνο που με το δόρυ
το ‘χα τρυπήσει, τότε που ήρθα απ’ τη Σιδώνα και είχα σπείρει
δρακόντια δόντια στη γη μας μέσα, σπέρματα νέα;
Εάν φροντίδα των θεών τόσο βέβαιη τούτο το εκδικείται
εγώ ικετεύω φίδι να γίνω, αφού η κοιλιά μου μακριά απλώσει»

 

Λεοπάρδαλη


Είπε· κι απλώνει σε επιμήκη κοιλιά, σαν φίδι, κι αφού σκληρύνθη

το δέρμα του όλο, ένοιωσε ότι είχε γεμίσει από φολίδες·
εποικιλόταν το μαύρο σώμα με ποικιλίες γλαυκών στιγμάτων·
στο στήθος πέφτει πρηνής κι οι κνήμες συνενωμένες σε ένα σώμα
αγάλια αγάλια όλο λεπταίνουν και καταλήγουν σε ισχνή άκρη.

 

Παγώνι


Τώρα τα χέρια μονάχα μένουν· αυτά που μένουν τα χέρια απλώνει·

με την ακόμη ανθρώπινη όψη, καθώς ετρέχαν δάκρυα, είπε:
«Έλα κοντά μου, ω συζυγέ μου, έλα κοντά μου, δυστυχισμένη
εφ’ όσον χέρι είναι ακόμη, μια κι όλος φίδι δεν έχω γίνει.»

 

Πτηνόμορφη αγιοσύνη

Ήλθε εκείνος να ειπεί περίσσια, αλλά η γλώσσα ξάφνου εσχίσθη
σε δύο μέρη· κι ενώ ποθούσε να ομιλήσει, τα λόγια λείπουν,
κι όποτε κείνος ετοιμαζόταν για να εκφράσει κάποια δεινά του,
σύριζε μόνο· η φύση αφήκε σ’ εκείνον τούτη τη φωνή μόνο.

 

Κόκκινα λουλούδια


Το γυμνό στήθος με το ‘να χέρι η σύζυγός του χτυπώντας, κράζει:

«Κάδμε μου, μείνε, και συ ο ίδιος, δύστυχε, γδύσου το τέρας τούτο.
Γιατί ετούτο, Κάδμε; Πού πόδια; Πού τα δυο χέρια κι ώμοι υπάρχουν,
μα και το χρώμα και η μορφή σου κι όλα, ενώ λέω; Γιατί κι εμένα,
εσείς ουράνιοι, δεν με έχετε μεταμορφώσει στον ίδιο δράκο;»

 

άγιος Γεώργιος και δράκος

 

Είπε· εκείνος έγλειφε τότε της γυναικός του το πρόσωπό της
και μεσ’ στους κόρφους τούς προσφιλείς του, γνωστοί σαν να ‘ταν, επορευόταν·
αγκαλιαζόταν, κι από συνήθεια τον τράχηλό της αποζητούσε.

 

Πιάνο

Και όποιος ήταν παρών φοβόταν (παρόντες ήσαν οι σύντροφοί του)· όμως
εκείνη ψαύει του λοφιοφόρου δράκου τον τράχηλό του,
και ξάφνου δύο γίνονται δράκοι κι έρπουν με σπείρες συνεστραμμένες,
ώσπου εμπήκαν μεσ’ στους κρυψώνες δάσους που ήταν εκεί κοντά τους.

 

Ηλιοτρόπιο

 

Και τώρα ακόμη δεν αποφεύγουν ανθρώπους, ούτε βλάπτουν με τραύμα,
και όντας πράοι δράκοντες τούτοι πάντα θυμούνται ό,τι πριν ήσαν.

 


 

.

 

 

O Μerab Abramishvili (1957 – 2006) γεννήθηκε στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Εντυπωσιασμένος από τις μεσαιωνικές τοιχογραφίες της εκκλησία Ateni Sioni, υιοθέτησε την τεχνική gesso για να δημιουργήσει την υφή μιας τοιχογραφίας στη ζωγραφική του. Λόγω της μοναδικής του οπτικής γλώσσας και αισθητικής, ο Abramishvili αναδείχτηκε σε έναν από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της Γεωργίας, ο οποίος ξεπέρασε τα στερεότυπα της σοβιετικής εποχής.

.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ