Όταν γυρίσω,
θα γυρίσω με τα ρούχα και τ` όνομα ενός άλλου.
Κανείς δε θα με περιμένει.
Κι αν δε με γνωρίσεις και πεις
«Δεν είσαι εσύ»,
θα σου δώσω σημάδια, να πιστέψεις.
Τη λεμονιά στον κήπο σου.
Το ακρινό παράθυρο που μπάζει το φεγγάρι.
Κι ακόμα σημάδια του κορμιού και της αγάπης.
Κι όταν ανέβουμε τρέμοντας στο παλιό δωμάτιο,
ανάμεσα σ` ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο,
ανάμεσα σ` ένα κάλεσμα κι ένα άλλο,
θα σου διηγούμαι το «ταξίδι» όλη νύχτα
κι όλες τις νύχτες που θα `ρθουν.
Ανάμεσα σ` ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο,
ανάμεσα σ` ένα κάλεσμα κι ένα άλλο,
όλη την ανθρώπινη περιπέτεια,
την περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει…

Θόδωρος Αγγελόπουλος, «Το βλέμμα του Οδυσσέα»

 

Σκηνή πρώτη. Μάρτιος του `20. Ο κόσμος σε καραντίνα. Κλεισμένα σπίτια, ανοιχτά παράθυρα. Ιταλία. Οι κλεισμένοι άνθρωποι βγαίνουν στα μπαλκόνια και τραγουδούν. Ο ένας συνεχίζει το τραγούδι του άλλου. Μια μουσική γειτονία.

«Μια αιωνιότητα και μια μέρα»: Δύο ένοικοι σε γειτονικά διαμερίσματα επικοινωνούν συνθηματικά, παίζοντας στο στερεοφωνικό τους το ίδιο μουσικό θέμα τής Καραΐνδρου.

Σκηνή δεύτερη. Νοέμβριος του `20. Η Ελένη Καραΐνδρου δίνει συναυλία στη Λυρική. Live streaming, μέσα από το άδειο θέατρο. Η ορχήστρα παίζει κι ένα θέμα από το «Βλέμμα του Οδυσσέα»: τη μελωδία που ακούγεται στο εμπόλεμο Σαράγεβο. Οι μουσικοί φοράνε μάσκες. Κατάσταση εξαίρεσης, κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, κατάσταση πολιορκίας. Κατάσταση Αγγελόπουλου.

(Στο τέλος της συναυλίας, η συνθέτις υποκλίνεται στο ψηφιακό κοινό. Δεν τη χειροκροτεί κανείς.)

Σκηνή τρίτη – και επαναλαμβανόμενη. `20, `21. Μήνες εγκλεισμού. (Αντί να μισήσω το σπίτι, μίσησα το ίντερνετ. Ο ιός θα φύγει, ο ψηφιακός ολοκληρωτισμός θα μείνει.) Η μουσική τού «Θιάσου» ακούγεται συχνά απ` τα ηχεία. Το νοσταλγικό ακορντεόν με γυρνάει στον κόσμο που έχασα. Το μπουλούκι εισβάλλει φασαριόζικο στο ακοινώνητο διαμέρισμα. Μουζικάντες και θεατρίνοι μ` αρπάζουν και με παρασέρνουν σε κάποια ελληνική ανοιχτωσιά, σε κάποια «Άλλη θάλασσα» – την για πάντα οφειλόμενη, πια.

https://youtu.be/8flkuqCe5h4

Ο κόσμος κυλάει αργά τώρα. Σαν πλάνο του Αγγελόπουλου. Αλλά χωρίς ομορφιά και σοφία. Χωρίς τη ματιά του.

Μέρες του `20 και του `21. Οι μέρες του.

 

εικόνα εξωφύλλου: www.theoangelopoulos.gr

.

_______________________________