Η λέξη “φιλότιμο” υπάρχει μόνο στην ελληνική γλώσσα.

Όπως μόνο στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν οι λέξεις “πτωχαλαζών”, “οσφυοκάμπτης” και “φτωχοσυμπέθερος”.

Η λέξη “τσίπα”, πάλι, είναι σλαβικής καταγωγής, σύμφωνα με τα ετυμολογικά λεξικά. Πράγμα μάλλον λογικό για όρο αγροτοποιμενικό, δηλωτικό αρχικώς της κρούστας που σχηματίζεται στην επιφάνεια του γάλακτος.

Ο Παναγιώτης Ποταγός, όμως, ισχυρίζεται ότι πρόκειται περί πελασγικής λέξεως. Και θα πρέπει να δώσουμε μεγάλη προσοχή σε οτιδήποτε έχει πεί ο ιατροφιλόσοφος της Βυτίνας ο οποίος κατάφερε να διασχίσει την μισή Ασία με τα πενιχρά μέσα του 19ου αιώνα, φθάνοντας μέχρι την Μογγολία και κατόπιν εξερεύνησε την Αφρική, σχεδόν ταυτόχρονα με τον Στάνλεϊ και τον Λίβινγκστον.

Ο Ποταγός (απόγονος κάποιου Πότη-αγά, που εξευγένισε το επώνυμό του), σταμάτησε, με το κύρος του, τον εμφύλιο πόλεμο στο Αφγανιστάν (1875), ανακάλυψε μεταξύ άλλων τον μεγάλο ποταμό Μπόμου της Κεντρικής Αφρικής (1877) και τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση, τη Γεωγραφική Εταιρία της Γαλλίας και τον βασιλιά του Βελγίου Λεοπόλδο Β΄, ως πρόεδρο της Παγκόσμιας Γεωγραφικής Εταιρίας. Πρόκειται βεβαίως για τον ίδιο Λεοπόλδο που προέστη της γενοκτονίας δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων στο προσωπικό του τιμάριο του Κογκό.

Αναπόφευκτα οπωσδήποτε τα κόστη του εκπολιτιστικού έργου που ο Κίπλινγκ αποκάλεσε “φορτίο του λευκού ανθρώπου”…

Στο scramble for Africa των μεγάλων δυνάμεων δεν είχε βέβαια θέση η πτωχή πλην τιμία Ελλάς. Είχε όμως ο Ελληνισμός, με τη μορφή του “μικρού λευκού” που ελίσσεται ανάμεσα στον μεγάλο bwana της αποικιοκρατίας και τους ιθαγενείς, πρόθυμους πάντα να ανταποκριθούν στην πρόταση πολιτισμού που ονομαζόταν “ελληνικό μπακάλικο”.

Έστω και έτσι, όμως, ο Έλληνας “μικρός λευκός” μετείχε πολλών διαφορετικών κόσμων. Γνώριζε ποιο καθήκον, αδύνατο να εκπληρωθεί, του έθετε η αναμέτρηση με το είδωλο του που είχε φιλοτεχνήσει η Εσπερία. Διέθετε ακόμη και το περιθώριο να ριχτεί με μιαν ορισμένη ανιδιοτέλεια στην περιπέτεια της γνώσης, σαν τον Ποταγό. Διότι είχε τσίπα.

Στις μέρες μας, από την άλλη, καμία κρούστα δεν χρειάζεται να συγκαλύψει την αναίσχυντη οσφυοκαμψία που περνιέται για μετοχή στην υπεράσπιση του δυτικού πολιτισμού. Η εσωτερική αποικιοποίηση της Ευρώπης, νότιας και ανατολικής, συμβαδίζει αρμονικά με την στήριξη του τελευταίου ανοικτά αποικιοκρατικού καθεστώτος στον πλανήτη.

Τους πελασγικούς τίτλους τιμής ίσως ήρθε η ώρα να τους αφήσουμε στους επίβουλους Σλάβους.

Γίνεται βεβαίως λόγος πολύς για τις απειλούμενες από τους σκουρόχρωμους Παλαιστινίους αξίες και αρχές μας. Αλλά, ως γνωστόν, οι αρχές είναι για όσους δεν έχουν κάνει την αρχή – ενώ οι αξίες μας ταυτίζονται, όπως μας πληροφόρησε πρόσφατα ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, με αυτές του σαουδαραβικού προμαχώνα του Διαφωτισμού.

Και αν οι πολλοί δεν συγκινούνται με τα δίκαια του κράτους-απαρτχάιντ, υπάρχουν πάντα οι προαιώνιοι εχθροί του έθνους για να μας υπενθυμίσουν τη σημασία του υποτιθέμενου γεωπολιτικού ρεαλισμού. Δεν είναι άραγε οι Παλαιστίνιοι το μακρύ χέρι του Ερντογάν στην περιοχή; Το βεβαιώνουν αυτό πολυάριθμες εμβριθείς αναλύσεις – που με μικρές παραχωρήσεις στον μη αναλυτικό λόγο μπορούμε να τις περιγράψουμε ως παπαριές καμαρωτές.

Ο ποιητής από πλευράς του πικρόχολα θα ανακαλούσε:

όσα μαστίγια
προς θρίαμβον επισείονται
των καφενείων.

Πράγματι, βρίσκεται η Ελλάς στην πρώτη γραμμή άμυνας του Ελεύθερου Κόσμου. Βδελύττεται την τρομοκρατία των ανίσχυρων. Πολεμά στο Μαλί, όπως άλλοτε στην Κορέα “για ιδανικά”. Μαντρώνει τους “λαθραίους”. Καλωσορίζει τους επενδυτές. Τσιμεντώνει την Ακρόπολη. Παρουσιάζει όπλα στην Καμίλλα της Κορνουάλης. Ξεδιπλώνει το γεωπολιτικό και αναπτυξιακό όραμα που συνοψίζεται στην ιαχή “Κορίτσια, ο Στόλος!”. Και προπάντων “στηρίζει το Ισραήλ”. Πώς αλλιώς;

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Ο Διονύσιος Καλιντέρης γεννήθηκε, ζει και ατυχώς εργάζεται στην Αθήνα. Οι σπουδές του ήταν φιλολογικές. Αρέσκεται να φωτογραφίζει στους δρόμους, να σχολιάζει λοξά την επικαιρότητα και ενίοτε να στιχουργεί, παραδιδόμενος στους πειρασμούς της φόρμας.