Στο Χεζολίθαρο του Μεγάρου Μαξίμου

Συνηθίζουμε να αποκαλούμε την τουαλέτα ως το μέρος όπου “ακόμη και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος του”. Δεν είναι ακριβές. Εστεμμένοι που σέβονταν τον εαυτό τους ουδέποτε θα τον υπέβαλαν στην ταπεινωτική διαδικασία να αναλάβουν αυτοπροσώπως τις συνέπειες των απεκκρίσεών τους. 

Εξ ού και σε παλαιότερους καιρούς υπήρχε στην βρετανική αυλή o Groom of the King’s Close Stool , ο οποίος, λόγω της λεπτής φύσης της αποστολής του και της ιδιωτικότητας των στιγμών που μοιραζόταν με τον μονάρχη, είχε καταστεί μία από τις ισχυρότερες φιγούρες του παλατιού.

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Αν, ας πούμε, ο Λούθηρος  εμπνεύστηκε τις σημαντικότερες θεολογικές του συλλήψεις στο αποχωρητήριο, όπως ο ίδιος αισθάνθηκε την ανάγκη να μας ενημερώσει,  το ίδιο μέρος θα ήταν έτι καταλληλότερο για πιο πεζές ανακτορικές μηχανορραφίες.

Φρονώ πάντως ότι ο θεσμός του Groom of the Stool επιβιώνει τρόπον τινά μέχρι τις μέρες μας, με το βασιλικό κωλοσφούγγισμα να το έχουν πλέον αναλάβει τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης.

Άλλοι ισχυροί του κόσμου τούτου απέμειναν όμως εντελώς αβοήθητοι σε αυτό το ζήτημα και μάλιστα στις στερνές τους στιγμές.

Στην “Αποκολοκύνθωση” που έγραψε ο παλιάνθρωπος ο Σενέκας για να κολακεύσει τον Νέρωνα με χοντρά αστεία εις βάρος του προκατόχου και θετού πατέρα του τελευταίου, αναφέρεται ότι ο θεϊκός Κλαύδιος αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο μέσα στα σκατά: Ultima vox eius haec inter homines audita est, cum maiorem sonitum emisisset illa parte, qua facilius loquebatur: “vae me, puto, concacavi me.” Quod an fecerit, nescio: omnia certe concacavit. (Η εξής φράση ήταν η τελευταία του που ακούστηκε ανάμεσα στους ανθρώπους, αφού πρώτα εντονότερο θόρυβο έβγαλε από όπου ευχερέστερα εκφραζόταν: “Αλλοίμονό μου, νομίζω, καταχέστηκα”. Δεν ξέρω αν έτσι συνέβη, αλλά ούτως ή άλλως τα είχε κάνει όλα σκατά). Πράγματι ο δυστυχής Κλαύδιος, παιδιόθεν τραυλός, το είχε ευκολότερο να κλάνει παρά να μιλά.

Έτσι και αλλιώς, ο πρωκτός αποτελεί μιαν εξελικτική κατάκτηση  των πλέον ανεπτυγμένων ειδών, που προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα σε σύγκριση με την αμάρα των πτηνών και των ερπετών, όπου καταλήγουν το γεννητικό, το ουροποιητικό και το πεπτικό σύστημα. Σε περισσότερο πρωτόγονες μορφές ζωής, δε, αυτό που επέπρωτο να εξελιχθεί στον επιμήκη πεπτικό σωλήνα με την διακριτή είσοδο και έξοδο, δεν ήταν παρά μία κοιλότητα, που δεν μπορούσε να ξαναγεμίσει από την μοναδική οπή της, προτού προηγουμένως αδειάσει από τα υπολείμματα.

Αλλά έχουμε ξεφύγει από το θέμα μας – αν υποθέσουμε τουλάχιστον ότι κάτι τέτοιο υπάρχει.

Η παραδοχή του κ. Λασκαρίδη ότι οι Έλληνες εφοπλιστές χέζουν όποτε θέλουν τον πρωθυπουργό σόκαρε τους ανίδεους και τους υποκριτές. Οπωσδήποτε, η ωμότητά της καταδεικνύει πως, καίτοι εδρεύον εν Λονδίνω, το ελληνικό εφοπλιστικό λόμπι έχει μείνει ανεπηρέαστο από τον γλωσσικό πλούτο και τον οίστρο μεταφορικότητας του βρετανικού περιβάλλοντος το οποίο, ειδικά για την πράξη της αφοδεύσεως, έχει εμπνευστεί σειρά κομψών συνωνύμων (choke a darkie, do one’s easement, drop a bomb, drop a deuce, drop anchor, drop the kids off at the pool, move one’s bowels, pinch a loaf, take a dump, κ.ο.κ.).

Να πρόκειται για επεισόδιο κοπρολαλίας, θα πρέπει να το αποκλείσουμε. Η κοπρολαλία, όπως λ.χ. την συναντάμε στο σύνδρομο Gilles de la Tourette , συνίσταται στην εκφώνηση λέξεων-ταμπού εκτός συμφραζομένων και ανεξάρτητα από τη θέληση του υποκειμένου, πράγμα που εμφανώς δεν ισχύει στην περίπτωσή μας. Είναι όλα απολύτως ηθελημένα και απολύτως συναφή προς τα συζητούμενα.

Ψυχαναλυτικά, πάντως, η υποδηλούμενη αδυναμία ελέγχου των σφιγκτήρων υποδηλώνει καθήλωση σε στάδιο προγενέστερο του πρωκτικού. Αλλά δεν περιμέναμε τους ψυχαναλυτές να μας πούν για την αδηφάγο στοματικότητα του ελληνικού εφοπλισμού.

Για την αποφυγή κάθε παρεξηγήσεως, αξίζει να συμπληρωθεί ότι η τοποθεσία που οι παλαιοί Αθηναίοι αποκαλούσαν “Χεζολίθαρο” ταυτίζεται με το σημερινό Μεταξουργείο και όχι με το Μέγαρο Μαξίμου.

Σε κάθε περίπτωση, καθιστάμεθα μάρτυρες μιας ιδιόμορφης αντιστροφής των ρόλων ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και τους θεράποντές της. Αλλά ακόμη και αν οι Έλληνες εφοπλιστές αισθάνονται πράγματι ότι δεν έχουν ανάγκη από πατρίδα και κρατική αναφορά, δεν καταφέρνουν παρά να εξαπατούν μαζί με το πόπολο και τους εαυτούς τους. Το Άρθρο 107  του Συντάγματος είναι σαφές: Δεν χέζουμε εκεί που τρώμε.

.