Στον Σαλβαδόρ Νταλί
[Γρανάδα, καλοκαίρι του 1930]
Πολυαγαπημένε μου φίλε Σαλβαδόρ,
από πότε έχουμε να βρεθούμε; Έχω όρεξη να μιλήσω μαζί σου, για την ακρίβεια έχω μια τεράστια ανάγκη να μιλήσω μαζί σου.
Πέρασα έναν υπέροχο χρόνο στη Νέα Υόρκη και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσω το γεγονός πως δεν σε γνωρίζω κι έτσι δεν ξέρω τι πρέπει να σου πω. Σίγουρα όμως ήταν αυτό: Τον Ιανουάριο θα έχω αρκετά χρήματα και σε προσκαλώ από τώρα να έρθεις μαζί μου στην Νέα Υόρκη. Μπορείς να μείνεις εκεί για έξι μήνες κι ύστερα να γυρίσεις στο Παρίσι ή να ταξιδέψεις μαζί μου στη Μόσχα.
Πρόκειται να κάνω μια έκθεση στη Νέα Υόρκη, έχω ήδη μια γκαλερί και μια τεράστια ποσότητα ανόητων φίλων, ομοφυλόφιλων εκκατομυριούχων και κυριών που αγοράζουν καινούργιους πίνακες που θα μας εξασφάλιζαν έναν πολύ ευχάριστο Χειμώνα. Άλλωστε, εσύ ξέρεις καλά πόσο συμπαθητικός είμαι προσωπικά. Πιστεύω πως θα ήταν ωφέλιμο για σένα και ότι το θαυμάσιο πνεύμα σου θα έβλεπε πρωτόγνωρα πράγματα σ’ αυτήν την εντελώς νέα πόλη, αντίθετη σε χαρακτήρα κι όνειρα απ’ τον ξεπερασμένο πια αναβιωμένο ρομαντισμό του Παρισιού.
Φλέγομαι από επιθυμία να μάθω νέα σου. Στείλε μου φωτογραφίες και διηγήσου μου τι έχεις κάνει.
Εγώ έχω δουλέψει πολύ, με μεγάλη προσπάθεια και χαρά.
Θέλω να μάθεις τα καινούργια πράγματα που έχω κάνει, καθώς επίσης και τη μικρή ταινία που έφτιαξα μ’ έναν μαύρο ποιητή της Νέας Υόρκης, η οποία θα προβληθεί θα πρώτη φορά στο κοινό μόλις επιστρέψω, σ’ ένα θαυμάσιο σινεμά στην Όγδοη Οδό, όπου προβάλλονται όλες οι ρώσικες και γερμανικές παραγωγές. Θέλω να μιλήσουμε. Έζησα αρκετό καιρό αποκομμένος απ’ τη φιλία σου.
Πες μου τι σκέφτεσαι. Γράψε κάτι. Αντίο. Δικός σου για πάντα,
Φεδερίκο
Σπασμένα πια τα δεσμά της βλακείας μου, μόλις ξαπλώνω στο κρεβάτι νιώθω πιο δυνατός από ποτέ και πιο ποιητής απ’ όλους.
