Ο Πέδρο Σαλίνας (Pedro Salinas) γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1891, αλλά έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αυτοεξόριστος σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Διακρίθηκε ως φιλόλογος και εργάστηκε σε πολλά επιφανή πανεπιστημιακά ιδρύματα. Μετέφρασε Προυστ και έγραψε εκτός από ποίηση, θεατρικά έργα και κριτικά δοκίμια. Πάνω απ’ όλα όμως είναι γνωστός ως ο «Ποιητής της Αγάπης» της ποιητικής γενιάς του 1927 στην οποία άνηκε μαζί με τον Λόρκα μεταξύ άλλων. Πέθανε στη Βοστώνη το 1951. Θάφτηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο Πουέρτο Ρίκο.

 

 

Ψεύτικη σύντροφος

του Pedro Salinas

 

Μτφρ: Νάνσυ Αγγελή

 

 

Κάποιος που δεν είναι σίγουρος αν ζει,
ένα απόγευμα όταν νιώθει μόνος απ’ όλα,
μακριά απ’ τα πάντα…

 

Εγώ προσπαθούσα να ξεχάσω
τις μεγάλες μου μοναξιές
ένα γλυκό απόγευμα
που έμοιαζε τόσο απαλό
σχεδόν όσο ένα στήθος.
Πάνω από μένα, τι τρυφερότητα
χύνονταν, τυλίγοντας τα πάντα,
απ’ τις πράες σκιές,
τις λάμψεις του νερού
τα τιτιβίσματα ψηλά!
Και ξαφνικά το απόγευμα
θυμήθηκε τον εαυτό του
και πήρε τις φτερούγες του από μένα!
Τι στροφή προς εκείνο έκανε!
Πόσο εκστατικό, καθρεφτιζόμενο
στην ίδια του την ομορφιά,
αποδεσμεύτηκε από κείνη
τη φτωχή ανθρώπινη επαφή
που ήμουν εγώ και μ’ άφησε,
κι εκείνο ακόμα, μόνο!
Ο ουρανός χαρούμενος τράπηκε
σε φυγή, μ’ ελαφριά πηδήματα
– γαλάζια, γκρίζα, ροδαλά –
προς κάποια μυστική
συνάντηση με άλλο ουρανό
στην οποία τον περίμενε
κάτι παραπάνω από τη θλίψη
αυτών των ματιών ανθρώπου
που τον κοιτούσαν.
Ξεγλίστρησε τόσο βιαστικά
που μια στιγμή μετά
δεν μπόρεσα καν
να τον αγγίξω με το χέρι.
Τα δέντρα φώναξαν τη χαρά τους προς τα μέσα·
Δεν μπόρεσα να πάρω
τα κλαδιά τους για μπράτσα
που στον πόνο μου ανοίγαν.
Όλη η ζωή τους πήγε
να βυθιστεί στις ρίζες:
Εγωισμός δέντρου.
Η μεταλλική επιφάνεια της λίμνης,
αρνούμενη το είδωλό μου,
μ’ άφησε εγκαταλελειμμένο
σ’ αυτό το υποθετικό κορμί,
δίχως τη μεγάλη πίστη στη ζωή
που δίνει το ήρεμο νερό
σ’ αυτόν που δεν είναι σίγουρος
αν ζει και το κοιτάζει.
Όλα φύγαν. Τα κελαηδίσματα
τα πιο ευκρινή των πουλιών
δεν τα κατανοούσα πια.
Ακατανόητα ήταν
γι’ άλλα πτηνά· όχι πια
σύμβολο για τη ψυχή.
Ήμουν μόνος, μόνος.
Μόνος με τη σιωπή μου·
μόνος, αν την έσπαζα,
και με τις λέξεις μου.
Όλα ήταν ξένα, όλα
έφευγαν για ασχολίες
άγνωστες και απομακρυσμένες,
στη βαθιά γη,
στους μακρινούς ουρανούς.
Αδυσώπητο, το απόγευμα
μου επέστρεφε
αυτό που υποκρίθηκε ότι μου πήρε
πριν: τη μοναξιά.
Κι ανάμεσα σε αντικατοπτρισμούς, ανέμους,
ύμνους και σύννεφα πορφυρά,
έφυγε για τις επουράνιες,
θαυμαστές γιορτές του,
ασφαλές πια από εκείνο
τον στιγμιαίο πειρασμό
του να μοιραστεί τον πόνο
που ένας θνητός του έτεινε.
Κι ωστόσο γύρισε το κεφάλι
και μου είπε φεύγοντας
πως ήμουν μονάχα ένας άνθρωπος
που έψαχνε τους όμοιούς του.
Και πήρα, ανηφορίζοντας,
αργά, την επιστροφή
σ
τη θλιβερή σκοτεινή στέγη
του εαυτού μου: τη ψυχή μου.
Ο αέρας έμοιαζε
μια απέραντη εγκατάλειψη.

O Pedro Salinas σε νεαρή ηλικία

.

 

εξώφυλλο: Edvard Munch


 

 

.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
H Νάνσυ Αγγελή συχνάζει στο διαδίκτυο. Διαβάζει, γράφει και μεταφράζει από τα αγγλικά, τα ελληνικά και τα ισπανικά. Έχει εκδόσει δυο συλλογές διηγημάτων και έχει συμμετάσχει σε ανθολογίες για το μικρό διήγημα. Στον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, γράφει και μεταφράζει. Contact info: nancyangeli1@hotmail.com