19.03.24

.

Δεκάδες άνθρωποι του ανήσυχου πολιτισμού
συγκροτούν με τα ποικιλόμορφα έργα τους

 

«ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣ»

 

στη μνήμη όσων έκαναν πράξη τον ίδιο τους το θάνατο,
μην αντέχοντας την κακοποίηση ή την ντροπή σε τούτο δω τον τόπο

 

 

 

.

 Κάθε Σάββατο και Κυριακή


(16:00 – 20:00)

 

.

Αναλυτικό πρόγραμμα εδώ

 

 

 

ΡΠΑ Safe space
«S o z o p o l i s»

(Σωζοπόλεως 15)

 

 

 


 


Το ΑΣΣΟΔΥΟ συμπράττει με τον χώρο SOZOPOLIS

και καθ’ όλη τη διάρκεια του 2022
θα προσφέρει στους αναγνώστες του
αποκλειστικές παρουσιάσεις έργων, άρθρων και συμβάντων

 


 

 

 

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

 

Το παρόν στις μητροπόλεις έχει γίνει αμείλικτο. Κατάθλιψη. Επιτήρηση. Άγχος επιβίωσης. Άγχος κατανάλωσης. Άγχος επιτυχίας. Κι έπειτα το άγχος της ενημέρωσης. Το άγχος του κοινωνικού σου ρόλου. Το άγχος της γνώμης. Το άγχος της ομορφιάς.

Κ ά π ο ι α   σ τ ι γ μ ή   γ ο ν α τ ί ζ ε ι ς.

Η μοναξιά της τηλεόρασης. Η προπαγάνδα των reality. Ευπώλητα βιβλία και διασημολαγνεία. Ανέμελες πόζες και βεβιασμένα χαμόγελα στα σόσιαλ μίντια. Κανονικοποίηση της κούφιας ευτυχίας. Πλήθη διψασμένα για ψηφιακό αίμα. Αυτολογοκρισία. Στίγμα. Δημοσιοσχετισμός. Έλλειψη της δυνατότητας συγχώρεσης.  Η αχρηστεία της ειδησεογραφίας. Επισφάλεια διαρκείας. Αποκτήνωση.

Κ ά π ο ι α   σ τ ι γ μ ή   γ ο ν α τ ί ζ ε ι ς.

Γιατί δεν γίνεται να μη γονατίσεις. Στον κόσμο της αδυσώπητης προόδου είμαστε όλοι ευάλωτοι. Μέσα στον εφιάλτη της ιστορίας είμαστε όλοι μόνοι. Μα ό,τι γονατίζει ορθώνεται ακόμη πιο ψηλά. Κι αυτό υπερασπιζόμαστε, σπάζοντας την ένοχη σιωπή, φέρνοντας στο προσκήνιο τους «Αυτοκράτορες του Εαυτού», τους αυτόχειρες της νεοελληνικής ιστορίας, επιχειρώντας μια σπάνια κατάθεση συλλογικού πένθους. Δεν πρόκειται για κάτι μακάβριο. Η αυτοκτονία γίνεται μια μοριακή αφορμή για να μπορέσουν να τεθούν τα υπαρξιακά ερωτήματα που αντιπαλεύουν το παρόν μας. Γι’ αυτό και τους προσεγγίζουμε με ταπεινότητα, τους νιώθουμε να στέκονται σαν φάροι στην ερημιά, ανώνυμοι κι ανώνυμες του χωροχρόνου  που φωτίζουν τις κακοτοπιές, τους σκόπελους, τα αδιέξοδα τούτης της κοινωνίας.  Είναι οι Ακρίτες της ύπαρξης. Οι πιο αδιάψευστοι μάρτυρες για το τι πηγαίνει λάθος στο εδώ και τώρα. Tα πληγωμένα σώματά τους μοιάζουν με ξαπλωμένα μανιφέστα που επιτίθενται στις κοινωνίες του στίγματος, της πλειοψηφίας, της τρέχουσας ηθικής, καταδεικνύοντας το κακοφόρμισμα της νεοτερικότητας.

Έχουμε ανάγκη τη γνώση τους. Πρέπει να συναισθανθούμε την εκδίωξη που τους συνέβη χωρίς υπεκφυγές. Δεν πρόκειται για κάτι μακρινό: είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια ύλη, αντιμετωπίζοντας όμοια αδιέξοδα, τα οποία στον καιρό της πανδημίας όλο και γιγαντώνονται.

Αυτό υπερασπίζεται το «Μουσείο Νεοελληνικής Αυτοχειρίας»: η έννοια του πολιτισμού δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αυτούς που τον αρνήθηκαν. Έχουμε χρέος να επιθυμήσουμε μια κοινωνία λιγοστής παγίδευσης των ανθρώπων. Κανείς και σε κανέναν δεν είναι υποχρεωμένος να απολογηθεί για την ευαισθησία του. Η δουλειά των μαζών είναι να θανατώνουν τη μονάδα. Μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία δίχως αποκλεισμούς; Αυτό είναι ένα από τα κρίσιμα ερωτήματα που θέτει ο αυτόχειρας προς εμάς και μας ενθαρρύνει να παραμείνουμε ζωντανοί, να μην χάσουμε την ελπίδα μας, και επιτέλους να αναζητήσουμε με παρρησία την ελληνική ιστορία από την πλευρά της απελπισίας.

 

 

 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ