Τι κοινό έχει ο Covid-19 & το 1966;
.
Το «Τι κοινό έχει ο Covid-19 & το 1966;» είναι μια συλλογή από φωτογραφίες που βρέθηκαν στον κάδο απορριμμάτων της γειτονιάς μου, ένα βροχερό βράδυ λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η Πανδημία στην Ελλάδα. Αρχικά, δεν υπήρχε κάποιος λόγος ή κάποια ιδέα για την περισυλλογή των φωτογραφιών αυτών. Καθώς περνούσαν τη διαδικασία της σύστασης, του διαχωρισμού και του απλώματος για να στεγνώσουν, ήξερα ότι εκείνο που ήθελα πιο πολύ απ’ όλα είναι να μην καταλήξουν πάλι εκεί όπου βρέθηκαν. Ακόμα κι αν κάποιες φωτογραφίες είχαν ήδη αλλοιωθεί αρκετά, οι περισσότερες κατάφεραν και επιβίωσαν. Για κάποιον αδιευκρίνιστο σε μένα μέχρι τότε λόγο, δέθηκα με τις φωτογραφίες πολύ γρήγορα. Υπέθετα πως κάποιος δεν ήθελε πια αυτές τις μνήμες και έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω να τις ανακατασκευάσω. Να τους δώσω μια νέα χροιά. Να τις κάνω δικές μου, αλλά και όσων ακόμα μπορούσα. Και γιατί όχι, να έχουν και εκείνες έναν επιπρόσθετο λόγο να υπάρχουν. Μέρες αργότερα άρχισα να δοκιμάζω τι μέσα δεχόταν καλύτερα το χαρτί. Κατέληξα πως τα μελάνια έδειχναν πολύ ζωντανά πάνω τους κι έτσι ξεκίνησα με την πρώτη φωτογραφία. Έκανα τον πρώτο μου σχολιασμό, την πρώτη δική μου «αλλοίωση» και με μαύρο ανεξίτηλο μαρκαδοράκι την πρώτη μου δήλωση. Τα περιοριστικά μέτρα γίνονταν πιο αυστηρά, ανέβασα κάποιες από τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα σχόλια των φίλων ήταν ενθαρρυντικά. Τόσο ενθαρρυντικά που εγώ απ’ τη μεριά μου ζήτησα αν κάποιος την περίοδο του εγκλεισμού αποφάσιζε να πετάξει τις φωτογραφίες του, να μην το κάνει και να προτιμήσει να μου τις δώσει. Το αίτημά μου εισακούστηκε. Πλέον διαθέτω πολλές φωτογραφίες γνωστών και αγνώστων να «πειράξω». Οι μήνες περνούσαν, συνέβαιναν όλο και πιο πολλά, τα πράγματα μάς προλάβαιναν κι έτσι διάλεγα μια φωτογραφία και την έκανα μέρος της δικής μου ιστορίας, οπτικής και φωνής. Η φωνή αυτή πότε είναι πιο αυστηρή, πότε πιο κοινωνική, πότε πιο παιχνιδιάρικη. Σίγουρα κάποτε πιο συναισθηματική και κουρασμένη. Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα, δεν είναι τυχαία. Είχαν την τύχη να τύχουν. Τα πρόσωπα σε κάθε φωτογραφία είναι καλυμμένα. Σκοπός του project είναι να σεβαστεί την προσωπικότητα των εικονιζόμενων και για αυτό σε καμία των περιπτώσεων τα σχόλια δεν αναφέρονται σε εκείνα. Η αποτύπωση των στιγμών τους όμως αποτελεί το μέσο για μια νέα αναπαράσταση. Στη συλλογή είναι πιθανό να προστεθούν μελλοντικά και άλλες φωτογραφίες. Η παρούσα της μορφή είναι αφιερωμένη στη μνήμη. Χωρίς επιπλέον προσδιορισμούς. Γιατί η μνήμη πολλές φορές μπορεί να μας ξεγελά, άλλες να μας απογοητεύει κι άλλες απλά υπάρχει, χωρίς εμάς.
Στοιχεία Επικοινωνίας : saliouantzela@gmail.com
.
.
.
.
.
.
.
.
,.
.
.
. 
.
