Κλείνοντας Μάης, το τρίτο, ετήσιο Tourlou Fest ξέσκασε ξανά στην καρδιά του κέντρου της Αθήνας, στο ευρύχωρο και ανανεωμένο πλέον έκτασμα του Πεδίου Άρεως. Συνορεύοντας Κυψέλη και Εξάρχεια, σ’ απόσταση πνοής απ’ την περιφορά της Ομονοίας, το φεστιβάλ συγκέντρωσε για πρώτη φορά εκατοντάδες πάγκους και καλλιτεχνά από κάθε ακρούλα της πολύχρου εδώ χώρας, με χιλιάδες κόσμου να συρρέει στον χώρο της ανοιχτής σ’ όλους εκδήλωσης το διήμερο 21 – 22 Μάη.

Δίχως καμία απολύτως θεσμική υπόκρουση, συγκεντρώνοντας γνωστά, αγαπημένα κι άγνωστα ακόμη μεταξύ τους άτομα με κοινό παλμό και ντάνες περιέργειας, η εξολοκλήρου αυτοοργανωμένη αυτή γιορτή κάθε είδους αυτοέκδοσης συμπεριέλαβε στους πάγκους της τα αμέτρητα πραγματικά γούστα και προτάσεις του χειροπιαστού οίστρου καθεμιάς αχρονολόγητης νεότητας.

Πάγκος της Ίριδας Δεπάστα (instagram: @iris_depasta)

Εκατοντάδες αυτοτελή ζινάκια, χιλιάδες τυπώματα και κολάζ, αναρίθμητα κάδρα, χαρακτικά, λινογραφίες, σκίτσα και επιζωγραφίσεις, ιδιόχειρα μουσικά όργανα, κοσμήματα και κάθε είδος μεταπλασμένου και ορίτζιναλ ρουχισμού, τσάντες, αυτοκόλλητα, χαλάκια, στοίβες απρόσμενων καρτ ποστάλ και παρδαλότατα μίνι κάτοπτρα – θα ‘ταν αδύνατο να καταλογογραφηθούν όλα μ’ ακρίβεια δίχως ένα γεμάτο τιμ ανέμελων και μαγεμένων μπανιστιρτζήδων. 

Πράγματι, η πλέον κοινή φράση μες στην υπέροχη βουή του συνεχούς περιπάτου κι  αχανούς αράγματος ήταν πως υπήρχε τέτοια ποσότητα ενδιαφέροντος υλικού που ‘ταν απίθανο να εμμείνεις σ’ όλα. Η προσέλευση του κόσμου που παρουσίαζε κι αντλούσε από τη φαντασμαγορία ήταν τόσο μεγάλη που ένα απλό πέραδωθε μετατρεπόταν εντελώς ανεπαίσθητα σ’ ένα ντούρο τρίωρο χάζι και κορφολόγημα εκλεκτών ηδονών.

Πάγκος της Άντζελας Σαλίου (instagram: @antzela_saliou)

Η πολιτική όψη του φεστιβάλ είναι πασιφανής σ’ αυτή του την εκδοχή όπως και σε κάθε προηγούμενη, με τη διοργάνωση να ‘ναι πεπεφρασμένα ανοιχτή και πλήρως περιληπτική κάθε μορφής έκφρασης, ταυτότητας και προσωπικής ανάγκης, κάθε είδους ξεδιπλώματος των ατομικών ικανοποιήσεων και ορίων – χαρούμενη και ευγενής, είναι ίσως ένας λιτός και λιγότερο φιλολογικός τρόπος να την προσδιορίσουμε.

Προγραμματικοί πόθοι και δηλώσεις ευσέβαστες, θα έλεγε κανείς, σίγουρα όχι σπάνιες στα σχέδια ανάλογων εγχειρημάτων, μα, όπως και σε κείνα, το αληθινό ζήτημα είναι αν όλα αυτά τυγχάνουν του ανθρώπινου μπολιάσματος, με σάρκα και οστά και τσαγανό και βούληση, της πραγματοποίησής τους μες στη μνήμη και τη δράση των αεικίνητων πλασμάτων που εισρέουν.

Πάγκος του RAUM (instagram: @rraumm)

Αν δηλαδή η φουντωμένη έμπνευση τέτοιων πρωτοβουλιών κι εμπνεύσεων καταλήγει να γίνει τμήμα των αδημονούντων όντων που εν τέλει θα την κάνουν πράγμα, πτυχή του κόσμου και των ανάγλυφων δρομίσκων των ψυχών του.

Η αίσθηση που αυτή την εποχή αποκομίζω, ή αποπειρώμαι να σταθώ κοντά της όσο ψύχραιμα γίνεται, είναι πως η συνεχιζόμενη αναπάλη με κρίσεις κάθε είδους κι επιθέσεις της πολιτικής και πλουταίας εξουσίας προς τόσα πράγματα – πράγματα που κι εγώ κι τ’ αναγνωστά θα φχαριστηθούν αυτή τη στιγμή να μην πολυαναλύσω – δημιουργεί η ίδια σιγά σιγά κάποιους τόπους έκφρασης και, κυρίως, μια ιδιαίτερη, πρωτοφανή μάλλον ετοιμότητα που δεν θα ‘ταν τουλάχιστον το ίδιο ευδιάκριτη υπό άλλες συνθήκες και γύρω από άλλα ζωντανά σημεία συμμετοχής.

Η επιβολή κι η αδιαφορία κουκουλώνουν πάντοτε με τον εκφοβισμό κάποιες σκέψεις και υπόνοιες της αχνιστής ζύμης του καθενός νου, αντιθέσεις και θέλω και χρειάζομαι που δεν γίνεται να εξαλειφθούν προτού δικαιωθούν την ευκαιρία τους να βγούνε έξω από περιφράξεις.

Η φεμινιστική εξεγερτικότητα του πολύ πολύ προσφάτου πριν και τώρα (σημείο νομίζω αδύνατον να παραβλεφθεί), με μια αγωνιστική ιστορία του γυναικείου, τρανς και κουήρ ακτιβισμού να τη συντροφεύει ήδη εδώ και πολλά χρόνια, έχει κάνει όλους αυτούς του χώρους και τα φωτοβόλα μέρη όχι μονάχα ασφαλέστερα και πιο ειλικρινή των πραγματικών, αξιαγάπητων ανθρώπων που τα στηρίζουν κι εκτινάσσουνε, αλλά εν τέλει και πιο βιώσιμα, πιο διαρκή, πιο παραγωγικά και ανθοφόρα του τι θέλει, δύναται και χρειάζεται το καθένα. 

Πέραν λοιπόν του μοναδικού σημαδιού στον χρόνο και τον χώρο που το Τουρλού Φεστ αυτή την άνοιξη αναντίρρητα κατάφερε, παρέδωσε κι ένα πολύ απλό, προσιτό, κι ως εκ τούτου χειμαρρώδες, ιδεατό απόφθεγμα· μπρος στου πάγκου την καψούρα, δεν φτουρά καμιά χασούρα. 

.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Ο Σάββας Κοκκινίδης γεννήθηκε το 1991 στην Κοζάνη και είναι απόφοιτος του Τμήματος Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Μελέτες, ποιήματα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.