Κουράστηκα να αγανακτώ μόνο όταν έχουμε νεκρούς, μόνο όταν θρηνούμε. Κουράστηκα να οργίζομαι μόνο όταν κυλάει ζεστό αίμα 16χρονου στους δρόμους. Πότε θα πάψουμε να χρειαζόμαστε κάποιο αιματηρό γεγονός για να ξεσηκωθούμε, πότε επιτέλους θα πιστέψουμε πως η φρίκη είναι συνεχώς δίπλα μας, ακόμα και τη μέρα που δεν υπάρχουν νεκροί, ακόμα και τη μέρα, κυρίως τη μέρα, που δεν θα δούμε ειδήσεις; Η φρίκη μονίμως καιροφυλακτεί, είναι θεμελιακή συνέπεια των κοινωνιών της κερδοφορίας και της ανισότητας που ζούμε και συντηρούμε καθημερινά με τον τρόπο μας. Ο όλεθρος πάντα θα έρχεται και θα ξανάρχεται όσο απουσιάζει η μεγάλη συνειδητοποιηση πως η διάκριση μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνώμενων πρέπει να πάψει να υφίσταται. Χωρίς την κατεύθυνση προς τα εκεί, θα αναλωνόμαστε αιωνίως στην οργισμένη αναζήτηση των νέων ενόχων που ευθύνονται για τις νέες τραγωδίες που έρχονται. Γιατί δε λέω, ειλικρινέστατα τα άσαρκα και τηλεοπτικά δάκρυα που χύνουμε αλλά «το ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη» δεν πρόκειται να αποχωρήσει από τις ζωές μας αν δεν παραδεχτούμε πως ο καλύτερος κόσμος που ονειρευόμαστε απαιτεί την αλλαγή πολιτεύματος προς τα μπρος, που δεν θα στηρίζεται σε διαρκώς εναλλασσόμενες κι αρπακτικές πλειοψηφίες και μειοψηφίες, αλλά σε υπάρξεις μοναδικές και αυτόφωτες, που θα έχουν σπάσει τις τηλεοράσεις τους, που θα έχουν εξέλθει της κοινής γνώμης, που θα έχουν θωρακιστεί αισθητικά απέναντι στην κουλτούρα του viral, μακριά από την θεαματοπληξία των καιρών, που δεν θα καταναλώνουν σα νεκροζώντανοι όλη τη μέρα στα σκρουτζ και στα άμαζον, γιατί θα διεκδικήσουν μιαν ευτυχία αυθύπαρκτη και νεορομαντική, γεμάτη ρίσκα και θέληση για απεγκλωβισμό από την αστική ρουτίνα της δύσης που οδηγεί στον ψυχικό μαρασμό, μιαν ευτυχία που δεν θα έχει καμία συμπάθεια, ούτε θα τρέφει φιλοδοξίες για την ανθρωποκεντρική πρόοδο του καπιταλισμού και τη μανία της τεχνολογικής επιτάχυνσης και του ρομποτισμού.
Λυπάμαι πολύ αλλά θέλω να πιστεύω σε εκείνη την εποχή που το μοναδικό μας μέλημά θα είναι η αδιατάρακτη σπουδή μας πάνω στο ανεξήγητο και μεγαλειώδες σύμπαν που μας κάνει ακόμα την ποιητική τιμή να μας εμπεριέχει ∴
εικόνα: Ο Αδάμ θρηνεί γονατιστός τον Άβελ, ενόσω ο Κάιν διαφεύγει πίσω του (πηγή)
