Κρασί με δάκρυα, κρασί με γνώση, κρασί μ’ αιωνιότητα∙
Κρασί, όλο κρασί…
Οι καλοί κι’ αισθηματοπαρμένοι απ’ το κρασί πεθαίνουν.
Όνειρο το κρασί, κ’ ύπνος του άγρυπνου κορμιού.
Κρασί, φέρε κρασί, πουλητή καλοσύνης∙
Φέρε ό,τι διάλεξε ο μεγάλος πόνος, που μάς μαθαίνει ν’ αρνιόμαστε κάθε εφήμερη χαρά.
Να, δάκρυα αληθινά κι’ αληθινό ψέμα. Είναι η πληρωμή σου.
Κι άλλο κρασί.
Δεν είναι ντροπή το μεθύσι∙ Ντροπή είναι να μην ξαίρεις γιατί μεθάς.
Κρασί για να γράψω με τα δάκρυά μου τί λογής χαρά ζητώ να δώσω στην αιώνια ζωή του ανθρώπου.
Πόνε μου δε σ’ αρνιέμαι γιατί εσένα λέω χαρά.
Φέρε κρασί.
Έρωτα δε θα σ’ αρνηθώ κ’ ευτυχία αν μού γίνεις, γιατί σαν δυστυχία αγαπώ, και την ευτυχία. Όλα μ’ εσένα τα βρήκα∙ Όσα ξαίρω, από σένα τάμαθα.
Κρασί, έρωτας και πόνος, και κρασί, και δάκρυα, πού τυφλώνουν τα μάτια, κι’ ανοίγουν παιδικά τα μάτια της ψυχής, με μαγεύετε όλα εσείς.
Κρασί εύγλωττή μου σοφία, χυμέ του ποικιλόχρωμου φρούτου, χρώμα των χρωμάτων, κρασί.
Νίκος Βέλμος, Δυό Αγάπες, επανέκδοση 2012, Αθήνα, εκδ. Εκάτη
Ένα ποίημα του Νίκου Βέλμου, που απαγγέλθηκε στον τάφο του αντί επιμνημόσυνης ακολουθίας, 90 χρόνια από τον θάνατό του. Εκεί, με όχημα επικοινωνίας το ΑΣΣΟΔΥΟ, παρευρέθηκε μια αραιή ομάδα ανθρώπων που πολύ σύντομα έγινε συντροφιά και κατευθύνθηκε στην παρακείμενη παιδική χαρά του Α’ Νεκροταφείου (πάρκο Λογγίνου). Ακολούθησε υπαίθρια ανάγνωση γνωστών και άγνωστων κειμένων του. Ειπώθηκαν αρκετά λόγια για την ζωή του, το έργο του, τη λήθη του. Συζητήσαμε. Αναρωτηθήκαμε. Ήπιαμε κι εμείς ένα ποτήρι κρασί ή και δύο. Πάνω στη δύση του ηλίου (μιας ημέρας με καύσωνα που έφτασε τους 40 βαθμούς), ανανεώσαμε το ραντεβού μας σε δέκα χρόνια, στις 5 Ιουλίου 2030, για τα εκατοντάχρονα του ευλογημένου αλήτη.
Ό,τι κόσμος κι αν έχει ξημερώσει.
Με την ευκαιρία αυτή θυμηθήκαμε τα φιλολογικά μνημόσυνα που έκαναν για τον Βέλμο, στο σπίτι του στην οδό Νικοδήμου 21, οι αδελφές του. Όσο ζούσαν, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970, δεν τον ξέχασαν ποτέ.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
