Εις το Φως της Ημέρας

Η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι ανάξια οποιασδήποτε εμπιστοσύνης. Και αυτό πρέπει να το λέμε ειδικά τις ώρες που αυτή τυχαίνει να εμφανίζεται συντονισμένη με το κοινό αίσθημα. Είναι ο χώρος που κουμπώνει (με τις πράξεις και κυρίως τις παραλείψεις του) τη συνάντηση άνομων συμφερόντων, παραδοσιακών προνομίων, νεότευκτων μαφιών και ξένων επιτηρητών που συγκροτούν το πλέγμα εξουσίας στη χώρα. Αν αυτό δεν αποτελούσε διάχυτη πεποίθηση, θα ήταν παντελώς ακατανόητη η “ανακούφιση” που όλοι ομολογούμε ότι αισθανθήκαμε σήμερα.

Ο μακαρίτης Ηλίας Πετρόπουλος, κάπως παλιακός ως προς την ανάλυση (αφού, μεταξύ άλλων, και το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει αλωθεί) αλλά οπωσδήποτε γλαφυρός στο ύφος, παραμένει πάντα επίκαιρος:  “Ο Άρειος Πάγος είναι μια μακάβρια σκοτεινή σπηλιά”.

Φυσικά ακόμη και ένας τόσο θωρακισμένος θεσμός διαπερνάται από τις πιέσεις και τους αγώνες των υποτελών. Αλλά ας μην είμαστε τόσο αμετροεπείς, ώστε να κάνουμε λόγο για “νέα μεταπολίτευση” μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής.

Οι Δικαστές και Εισαγγελείς εφαρμόζουν, κατά κόρον, την τακτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Όταν εμφανίζεται στο δικαστήριο κάνας κακομοίρης, τον αποπαίρνουν. Όταν ένας Κατηγορούμενος μακρηγορεί, του λένε: αυτό είναι εκτός θέματος. Όταν βλέπουν έναν υψηλά ιστάμενο, του γλείφουν τον κώλο. Όταν ένας νεαρός Δικηγόρος αγορεύει, τον διακόπτουν με το περίφημο συντομεύετε. Όταν καταθέτει ένας Αστυνομικός, τον ακούνε ευλαβώς. Όταν δικάζεται ένας Αστυνομικός, τον αθωώνουν ή τον απαλάσσουν. Όταν προσέρχεται στη έδρα του Δικαστηρίου μια γόησσα, οι Δικαστές σαλιαρίζουν. Όταν κάθεται στο εδώλιο κάνας αναρχικός, του γαμούν την Παναγία.

Ηλίας Πετρόπουλος

Στην πραγματικότητα, το παιχνίδι είχε για το κράτος, αφότου μεταφέρθηκε στους κόλπους του, χαρακτήρα win-win: ξετσίπωτη απαλλαγή των τραμπούκων ως μήνυμα τρομοκράτησης του λαϊκού παράγοντα ή αυτοδικαίωση των χειριστών τους μέσα από μια “νίκη της Δημοκρατίας” με υλικά από τη θεωρία των δύο άκρων; Η απάντηση δεν ήταν δύσκολη. Οι μαχαιροβγάλτες είναι πάντοτε αναλώσιμοι και αναμφίβολα αχρείαστοι όταν έχουν εμπεδωθεί λαϊκές ήττες σαν αυτή που κρίθηκε την τελευταία δεκαετία. Σίγουρα δε, οφείλουν να σωφρονίζονται όταν υπερτιμούν τον ρόλο τους και αυτονομούνται.

Η Χρυσή Αυγή με τα ανοιχτά ναζιστικά χαρακτηριστικά αποτελούσε πανευρωπαϊκή ανορθογραφία – μετά και την αναμόρφωση του ουγγρικού Jobbik. Και πάντως τα τοξικά ιδεολογήματα που συνάρμοσε (δεν λάνσαρε!) η Χρυσή Αυγή παραμένουν εν κυκλοφορία στην ελληνική κοινωνία, ίσως ακμαιότερα από ποτέ, έτοιμα να εκφραστούν πολιτικά μέσα από πολύ πιο ευπρόσωπες εκδοχές. Για την ακρίβεια, χρωματίζουν ήδη τις επιλογές του  “συνταγματικού τόξου” και της “ευρωπαϊκής κανονικότητας”.

Είναι μέγα μάθημα, ωστόσο, ότι οι μαχαιροβγάλτες είναι το βρώμικο μυστικό κάθε κρατικής εξουσίας. Παραμένουν, έστω και απωθημένοι στο σκότος, πάντοτε παρόντες και απαραίτητοι για την “πολιτειακή ευστάθεια”. Η κατ’ εξαίρεσιν εμφάνισή τους “εις το φως της ημέρας”, η προαγωγή τους από τις δουλίτσες του περιθωρίου στη μαζική πολιτική αποτελεί μια σπάνια στιγμή κρίσης, εκδήλωση ενός ακήρυχτου εμφυλίου. Αυτού που οι κρατούντες ήξεραν ότι διεξάγουν περισσότερο απ’ ό,τι συνειδητοποίησαν και έπραξαν οι αντίπαλοί τους.