Όνειρο θανάτου στην ακρίβεια της στιγμής, μού μοιάζεις, σαλή μου χρυσαλλίδα
Θα περάσεις ή όχι στο βράχο του κορεσμού;
Θα γίνεις πεταλίδα του κενού;
Οι άνθρωποι θα τρέμουν τον οίκτο της φωνής σου;
Ή μήπως προτιμάς την ανάσα της εντροπίας;
Διάφανη περιφέρεσαι στους τρόπους του τέλους, εκκρίνεις τον ιδρώτα της ανακούφισης και ρουφάς την αυταπάτη του περάσματος, το βλέμμα σου απαλά κοιμάται στον ορίζοντα της προσευχής, μόνη μόνη στην παύση των πολλών, ανοίγεσαι στην χειρονομία των μονοσήμαντων κούκων, τρελαίνεσαι να χαράζεις τις μνήμες, αυτές να κακοφορμίζουν και μετά να δακρύζουν. Κι όταν τα μαβιά σου θα χορεύεις, θα σκορπάς και θα σκορπάς, την ομίχλη θα ερωτεύεσαι. Κι ο πρίγκηπας του τελικού θα αναρωτιέται, για τη φυγή σου
Χαμένη καθώς θα είσαι στα λιβάδια του αρνητικού
το κυκλάμινο θα ενδύεται την απουσία
θα προσφέρει το μεγαλείο της απορίας της αβύσσου,
θα μπλέκεται στα κλωνιά της απορίας της αράχνης
το χρώμα θα γίνεται ύλη κι η μουσική πάλλευκη πανοπλία
μόνο η πίστη θα γλείφει την ακμή της λογικής
απολαμβάνοντας το αλάτι από το αίμα του πάθους
Κι εσείς κυρίες και κύριοι;
Εσείς κ. Άμλετ, θα δώσετε οριστική απάντηση στης θάλασσας την αλμύρα,
στης ύπαρξης τη σπείρα;
Εσείς κ. Καμύ, θα μάς χαρίσετε το χάδι της αγωνίας,
θα μάς νανουρίσετε με τον Σίσυφο στο ρυθμό της αυτοκτονίας;
Εσείς κ. Κurt Cobain, θα μάς ταξιδέψετε ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος,
θα μάς ψελλίσετε έστω τον ύστατο βάλσαμο στίχο;
Κι εσείς, εσείς, τζιακομεττική μου κ. Simon Weil, επιτέλους,
θα μάς αποκαλύψετε την ασιτία του ιερού,
θα μάς ταΐσετε μερίδα μερίδα την ουτοπία;
κείμενο – φωτογραφίες: Γιάννης Παπαδόπουλος
.
