Είναι γεγονός ότι κάποιες χρονιές τις περνάμε, άλλες τις βγάζουμε (τη βγάλαμε κι αυτή τη χρονιά), άλλες τις απολαμβάνουμε κι άλλες τις αφοδεύουμε. Και φυσικά δεν αφοδεύουμε, παρά μόνο ό,τι φάγαμε, φυσικός νόμος αυτό.
Ο χρόνος και η αφόδευση τελικά συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Η δε δυσκοιλιότητα σημαίνει συχνά την προσκόλληση σε χρόνους προηγούμενους που δε θέλουμε να αποχωριστούμε κι η ευκοίλια πάλι σε μια έντονη, ορμητική θα έλεγα, επιθυμία για αποπομπή των αποβλήτων και μερικών ακόμη ίσως ουσιών όσο γίνεται πιο άμεσα. Ως κι ο Προυστ καθαγίασε αυτή τη διαδικασία της απαλλαγής από τα περιττά για τον οργανισμό μας στοιχεία, και μίλησε για τα προϊόντα της αφόδευσης με λόγια κολακευτικά, όχι τυχαία, στο έργο του Αναζητώντας το χαμένο χρόνο.
Κι επειδή ό,τι μας απαλλάσσει από τα περιττά θεωρείται ασυζητητί υγιεινό και ωφέλιμο, Αφοδεύοντας το βλαμμένο χρόνο, κάτι θυμήθηκα από τα παλιά:
Σκατοπαξιμάδι
…αν ήταν από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής του; Μα ήταν για να τον ρωτάει; Βέβαια και ήταν, πόσο καιρό την περίμενε αυτή την απάντηση, να δώσει επιτέλους τη συγκατάθεσή του ο πατέρας της και να μπορέσει να την κάνει δική του, ολόδικη του, να το βροντοφωνάξει σ’ όλο τον κόσμο ότι είναι η γυναίκα του.
…αν γι’ αυτήν τα έκανε όλα; Γι’ αυτήν είχε ανοίξει εκείνο το μικρό πειραματικό σκατοποιείο και είχε αρχίσει δειλά- δειλά να το διαφημίζει στη γειτονιά και να μιλάει γι’ αυτό στους κολλητούς του. Τους χρωστούσε πολλά που τον πίστεψαν από την αρχή, γι’ αυτό και τους έβαλε συνεταίρους του αργότερα που άνοιξε το εργοστάσιο παραγωγής σκατών. Βέβαια κράτησε τις περισσότερες μετοχές για να ελέγχει την κατάσταση και να είναι σίγουρος ότι θα παρθούν οι σωστές αποφάσεις και δε θα αποτύχει επιχειρηματικά η όλη ιστορία. Αυτήν είχε στο μυαλό του συνεχώς και την απάνθρωπη άρνηση του πατέρα της, που τον θεωρούσε παρακατιανό, όταν του την είχε ζητήσει. Δεν ήθελε να δώσει την κόρη του σε έναν άνεργο, που κάνει το σκατό του παξιμάδι για να ζήσει. Αυτή η τελευταία φράση ήταν μοιραία.
…αν το σκατό γίνεται παξιμάδι; Μα όλα εμπεριέχουν την ενέργεια που καταναλώθηκε για να παραχθούν. Τίποτα δεν πάει χαμένο, ποτέ και πουθενά, ούτε στο χρόνο ούτε στο χώρο. Τα υποτιμημένα του σκατά μπορεί να μην έγιναν παξιμάδια, έγιναν όμως μιας πρώτης τάξεως πηγή αναπαραγόμενης ενέργειας και κατέληξαν σήμερα πέντε μόλις χρόνια μετά τις πρώτες πειραματικές του μικροπαραγωγές, να προμηθεύουν με σκατοενέργεια το τριάντα τοις εκατό της εγχώριας βιομηχανίας.
…αν δεν είχε αυτό το καταπληκτικό χάρισμα από το Θεό δοσμένο; Δεν ήξερε πώς θα ήταν η ζωή του. Όμως έτσι ήταν μαθημένος, να χέζει ανά πάσα στιγμή και ώρα της μέρας αρκεί να το σκεπτόταν. Του το είχαν εξηγήσει από τότε που είχε καταλάβει τον εαυτό του, ότι τα έντερά του είχαν μια ιδιορρυθμία παραγωγής σκατών με την παραμικρή πνευματική αναφορά στη σχετική διαδικασία. Με απλά λόγια αρκούσε να σκεφτεί κάτι σχετικό με τα σκατά και παρήγαγε αμέσως μικρές ή μεγάλες ποσότητες από αυτά, ανάλογα πόσο διαρκούσε η πνευματική του διεργασία και φυσικά ανάλογα με την πρώτη ύλη που διέθετε. Αυτή του η ιδιαιτερότητα φαινόταν εκ πρώτης όψεως δυσλειτουργική και τον είχε οδηγήσει σε κάποια κοινωνική απομόνωση.
…αν δεν είχε γνωρίσει εκείνη; Όλα θα ήταν αλλιώς τότε, τίποτα στη ζωή του δε θα ήταν ίδιο. Δε θα είχε ποτέ πεισμώσει τόσο πολύ, δε θα είχε ποτέ αφιερώσει τη ζωή του στην σκατοπαραγωγή.
…αν συνέχιζε να τη βλέπει; Είχε πια γίνει ο ιδιοκτήτης μιας τεράστιας σκατοπαραγωγικής μονάδας. Εκείνη του ήταν πάντα πιστή κι αυτός άλλο δεν είχε στο νου του από τα σκατά και την καλή του. Κι όμως άργησε πολύ να κάνει το τελικό βήμα. Χρειάστηκαν λίγα χρόνια μέχρι να κατοχυρώσει την πρωτοποριακή του εφαρμογή και να καταφέρει την πλήρη εκμετάλλευση των δικών του σκατών. Αλλά τώρα πια έχει επεκταθεί και σε ξένα και μάλιστα έχει ένα ολόκληρο δίκτυο παραγωγής, βασισμένο στην παραγωγή χιλιάδων μεταναστών από ολόκληρο τον κόσμο. Βέβαια αυτό το σύστημα προϋποθέτει ότι έχει αναλάβει με δικά του έξοδα τη διατροφή και την υγιεινή όλων αυτών των ανθρώπων που μέχρι χτες δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Ευτυχώς με την ίδρυση της ΠΑΔΙΕΣ, παραγωγικής διευρωπαϊκής ένωσης σκατών, έχει την υποστήριξη και πολλών Ευρωπαϊκών βιομηχανιών στις οποίες προμηθεύει την απαραίτητη για τη λειτουργία τους ενέργεια.
…αν ήθελε να ονομάσει ποιο ήταν το πιο σοβαρό του πρόβλημα όλα αυτά τα χρόνια; Σίγουρα θα το εντόπιζε στην αδικαιολόγητη προκατάληψη, πολλοί θεωρούσαν την περιουσία του βρώμικο χρήμα και ισχυρίζονταν ότι η υπόθεση βρωμούσε. Τα υπερνικούσε όμως όλα, γιατί είχε όραμα. Εκείνη ήταν το κυριότερο κίνητρό του αλλά σιγά-σιγά και η ίδια του η ιδιοσυγκρασία τον βοηθούσε να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Ήταν στη φύση του η σκατοεπιτυχία.
…αν ήθελε τώρα να θεραπευτεί; Βέβαια και θα έκανε τα πάντα. Τη μέρα που το πρωτοπαρατήρησε έπαθε πανικό. Δεν ήθελε να το πιστέψει. Τις πρώτες δύο μέρες, απλά περίμενε, δεν απογοητευόταν. Μετά την τρίτη μέρα όμως έπρεπε να το αποδεχτεί, είχε δυσκοιλιότητα. Φοβήθηκε πολύ και δεν το είπε σε κανέναν, ντράπηκε. Και σε κείνη τίποτα δεν αποκάλυψε, ούτε στους συνεταίρους του. Θα κινδύνευε όλη του η επιχείρηση, περισσότερο λόγω γοήτρου, αφού όλη του η διαφημιστική καμπάνια, η δυνατότητα του να πείθει τους επενδυτές του, το πρόσωπό του στον επιχειρηματικό κόσμο, βασιζόταν στην ιδιαιτερότητα του αυτήν. Στον γιατρό του, μόνο σε κείνον το αποκάλυψε.
…αν του είχε συμβεί κάτι το ιδιαίτερο εκείνη τη μέρα; Μα ναι του το είπε από την αρχή ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του. Επιτέλους θα την παντρευόταν και θα γινόταν ο γαμπρός του πατέρα της που τόσα χρόνια δεν έδινε τη συγκατάθεσή του, το στριμμένο άντερο… Τώρα όμως όλη του η χαρά, πάει χάθηκε. Έχει εναποθέσει όλες του τις ελπίδες σ’ αυτόν που του τον σύστησαν σαν τον καλύτερο εντερολόγο της χώρας.
– Λοιπόν γιατρέ μου, τι ελπίδες έχω;
.
