Αθήνα. Φεβρουάριος του 2021
Κοιτώ απ’ το παράθυρο και αναρωτιέμαι τι να απέγινε η αττική νύχτα που αγαπήσαμε. Τα συναισθήματα που μας δημιουργούσε θα τα ξαναβρούμε ή χάθηκαν οριστικά; Γιατί την κοιτώ και μοιάζει να αγριέψε πολύ. Ίσως να μην είναι ποτέ η ίδια πια. Φαίνεται ήδη απόμακρη. Τραυματισμένη. Χωρίς μουσική. Με τρομάζει.
.
Αθήνα. Φεβρουάριος του 1921
Περαστικοί πάνε κι έρχονται ανέμελοι στους δρόμους έχοντας στα χείλια τους μια μελωδία αφού εδώ και δυο μήνες όλοι τραγουδούν με «στεναγμώδες» πάθος τους στίχους: και μεσ’ τα ξημερώματα / μου έκαμες καμώματα. Είναι το τραγουδάκι του δρόμου που μεταφέρεται από χείλη σε χείλη και γλυκαίνει την καθημερινότητα των πολιτών.
Αθήνα. Φεβρουάριος του 2021
Το ψάχνω να το ακούσω. Δυσκολεύομαι να το βρω. Στο παρόν μου δεν υπάρχουν τραγουδάκια του δρόμου. Ούτε καν δρόμος πια. Παλεύω με αλγόριθμους. Μέχρι που το εντοπίζω. Μουσική: Ερμής Πόγγης. Στίχοι: Αιμίλιος Δραγάσης. Τίτλος: Οι ξενύχτηδες. Το βάζω να το ακούσω στον υπολογιστή σε εκτέλεση Νίκου Γούναρη. Ακούω το viral ενός αιώνα πριν. Τώρα έχει 4.990 προβολές:
Αθήνα. Φεβρουάριος του 1921
Οι άνθρωποι σε μια Αθήνα 300 χιλιάδων κατοίκων συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται κάτω από τον χειμωνιάτικο ουρανό. Δεν έχουν ιδέα πως ζουν τις παραμονές της μεγάλης προσφυγιάς. Δεν έχουν ιδέα πως η Μεγάλη Ιδέα που τους φορτώσαν στα μυαλά πρόκειται να χρεοκοπήσει, προκαλώντας σε εκατομμύρια ανθρώπους αβάσταχτο πόνο, αλλάζοντας εκβιαστικά την ανθρωπογεωγραφία πολλών αιώνων. Εκείνοι, βρισκόμενοι μέσα σε ένα παρόν ατμοκίνητο, συνεχίζουν να τραγουδούν τους «Ξενύχτηδες» σε διάφορες παραλλαγές καθώς περπατούνε μέσα στις ανοιχτωσιές της πόλης:
Αθήνα. Φεβρουάριος του 2021
Ακούω και την δεύτερη εκτέλεση από την Παπαγκίκα. Με διαλύει η αύρα του τραγουδιού. Γίνεται να νοσταλγήσεις κάτι που δεν έζησες; Αρχίζω και το σιγοψυθιρίζω στο παράθυρο, χορεύω τρυφερά με τη μοναξιά μου, προσπαθώντας να λυτρωθώ από το κακοψύχι που μας βρήκε. Απ’ έξω, στο τεχνολογικό παρόν μου, ακούγονται μόνο ουρλιαχτά γάτας. Τις παραμονές ποιανού ολέθρου ζω; Δεν έχω ιδέα για την επικείμενη καταστροφή. Ή μήπως έχει ήδη φτάσει; Μπήκαμε στα ανήμερα;
Αθήνα. Φεβρουάριος του 2121
Στοίβες συντρίμμια όπου και να κοιτάξεις. Ξηλωμένες άσφαλτοι. Άνθρωποι και ζώα πουθενά. Οι μέρες της μεγάλης ερήμωσης. Στον αέρα ασφυξία και παγωμάρα. Μόνο κατά την Ακρόπολη σαν κάτι να ακούγεται. Ένας υπερηχητικός θόρυβος. Σκαρφαλώνω σε κάτι ερείπια και κοιτώ με τα νεκρά μου μάτια κάτι τεράστια ελικόπτερα να αιωρούνται. Κοιτώ κάτι όντα με αστραφτερές στολές που αντανακλάται πάνω τους ένας σάπιος ήλιος. Τι κάνουν; Παρακολουθώ κάτι γιγαντιαία σφυροδρέπανα να τρυπούν. Να ξεκολλούν τον Παρθενώνα από τα θεμέλια. Ακούγονται τα κρατς κρατς των μαρμάρων που αποκόβονται από τον βράχο. Μέχρι που σηκώνουν στον αέρα το ναό. Κι έπειτα αποχωρούν συντεταγμένα απ’ τη γη, καθώς χύνεται πίσω τους μια μαρμαρόσκονη, σαν να ρέει η τέφρα της αιωνιότητας.
Οι πληροφορίες για τους ΞΕΝΥΧΤΗΔΕΣ που τραγουδιόντουσαν για πολλούς μήνες στους δρόμους της Αθήνας πριν από έναν αιώνα προήλθαν από άρθρο της εφημερίδας «Πρωτεύουσα» 22 Φεβρουαρίου 1921
.
