Δύο άνθρωποι ντυμένοι βαριά σαν μόλις να έχουν φτάσει στην κορυφή του βράχου. Σταματημένοι ακριβώς στο μεταβατικό σημείο, αυτό όπου η ανηφόρα γίνεται πλάτωμα και μετά από λίγα βήματα έχεις φτάσει στο μνημείο. Αυτοί όμως δεν είναι ακόμα στο πλάτωμα, είναι ακριβώς στο ανώτατο σημείο της ανηφόρας. Ο ένας, ο μπροστινός, από μακριά μοιάζει να ξαποσταίνει πάνω στο ορειβατικό του μπαστούνι άλλα από κοντά βλέπεις ότι είναι γερμένος πάνω από τον κινηματογραφικό εξοπλισμό του. Ο δεύτερος, λίγο πιο πίσω, πιο στητός, στραμμένος προς το μνημείο. Έχουν σταθμεύσει ακριβώς στο σημείο εκείνο του βράχου όπου έχεις φτάσει, αλλά όχι ακόμα.

Μπροστά, ο Παρθενώνας. Τόσο κοντά μα τόσο μακριά. Φωτισμένο από ένα αχνό υποκίτρινο φως, που κάνει και τη σκαλωσιά ακόμα να φαντάζει αραχνούφαντη, ακόμα πιο μυστηριώδες στην αχλύ ενός παγωμένου χαράματος, το μνημείο αναδύεται ανάμεσα στο γκρίζο ουρανό και το χιονισμένο, λευκό, ανέγγιχτο, ονειρικό τοπίο. Ως φάσμα. Ως όραμα. Ως ιδανικό. “There is a light that never goes out” λέει η λεζάντα. Μετά το φώς-χορηγία, που μετέτρεψε το βράχο από τόπο σε θέαμα, η αυτοαναφορική φωτογραφία (το ίδρυμα απεικονίζει τον εαυτό του να ετοιμάζεται να απεικονίσει το μνημείο, υπενθυμίζοντάς σου μια σχέση αποκλειστικότητας με αυτό που εσύ δε θάχεις ποτέ, θεατή), επιτυγχάνει, επιτέλους, να αποτυπώσει το ευρωπαϊκό ιδανικό που παρά τους τόνους μελάνης επέμενε να διαφεύγει: την απόλυτη λεύκανση του συμβόλου του δυτικού πολιτισμού. Μόνο, αγέρωχο, αιώνιο, εκτός τόπου και χρόνου, αναλλοίωτο, προϊόν ούτε πόλης, ούτε ιστορίας, ούτε ανθρώπων αλλά σχεδόν θεόσταλτο. Όπως το ονειρεύτηκαν φιλόσοφοι και φιλέλληνες: καθαρό από τη βαλκανική βρωμιά, ήσυχο από την μεσανατολική φασαρία, προστατευμένο από το ξεδιάντροπο μεσογειακό φως. Επιτέλους, ένα μνημείο χωρίς πόλη. Μια ομορφιά της οποίας δεν είναι άξιος κανείς. Η τέλεια εικόνα. Το ιδανικό λευκό ∴

 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Η Ακτίνα Σταθάκη είναι ερευνήτρια, επιμελήτρια και θεατρική δημιουργός, ιδρύτρια και υπεύθυνη καλλιτεχνικού προγραμματισμού του χώρου τέχνης 1927 στην Κυψέλη. Ειναι απόφοιτος του Εθνικού θεάτρου και διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Τορόντο στο θέατρο και τις μεταποικιακές σπουδές.