1
Γνωριμία
χωρίς μάτια
χωρίς χέρια
στόμα δικό σου δεν έχεις
η φωνή σου
αποκαλύπτεται
σαν ξερίζωμα από το χώμα
κι αν τύχαινε
σα παφλασμός
πνιγμού ακαριαίου
στον πάτο
πάντα
θραύσμα
φτιαγμένο από θραύσματα
γεμάτο κινούμενες σκιές
το χρώμα της λάσπης
πάνω απ’ τη λάμψη
των πληγών σου
τρέχει στο νεροχύτη
χωρίς ανάσα
μέσα στο χέρι μου
παγώνεις
ιερογλυφικά
οι πόροι σου
δεν βγάζουν άχνα
το ξημέρωμα
στο χέρι μου
τραχιά
γεμάτη εγκοπές
στο σχήμα των δαχτύλων μου
σχεδόν
στο χρώμα
του δέρματός μου
μας είδε ο ήλιος τόσο όσο
στην τσέπη μου
βαραίνεις
πέτρα του Άρεως
είσαι εσύ άραγε
που αναγκαστικά εκπυρσοκροτείς
τα χέρια μου
σαν περπατώ την Αθήνα;
2
Οικειότητα
είναι το κρύο
που με κρατά
από το να σε σκεφτώ
πώς να σε περιγράψω
όταν μέσα μου
παγώνεις
ποιος είπε άραγε
πως χρειάζομαι τα χέρια μου
για να σε κοιτάξω
εσένα
που δεν στέκεσαι πάνω στο τραπέζι
που δεν ορθώνεσαι κομπάζοντας
εσένα
που γεννήθηκες
για ν’ αγκαλιάζεσαι απ’ τη γη
απ’ το βουνό
κι από το χώμα
μοιάζεις χαρτί τσαλακωμένο
μα αδυνατώ να σε ισιάξω
μια πλαστελίνη που προσμένει
όμως δεν είμαι εγώ ο πλάστης που περίμενες
εγώ μονάχα θεατής
θαυμαστής του σχήματος αναμονής σου
να αναλύω τα σημάδια σου
να τα κάνω δικά μου
για να βουρκώνω
σαν ανακαλύπτω πρώτη εγώ
τις λευκές μελανιές
εκεί που φανερά χτυπήθηκες
ποιος ξέρει τι με τόση φόρα
κάτω απ’ το χώμα να κλωτσάει
σε κοιτώ
χάνομαι στους αμέτρητους κυματισμούς
που κάθε φορά με πείθουν
πως κινείσαι
3
Εκμυστήρευση
έχεις πια θερμοκρασία δωματίου
σαν να ‘λιωσε από πάνω σου το κρύο
του κάτω κόσμου
απ’ όπου σε έσυρα
στις σκιές των κοιλωμάτων σου
νιώθω ένα βλέμμα να κοιτά
κι οι εσοχές σου ρουθουνίζουν
σχεδόν καπνισμένα
εξανθρωπίζεσαι πέτρα;
απ’ όπου κι αν σε γυρίσω
βλέπω κρανία ζώων
να με κοιτούν
ποια αρχαία κόκαλα
σχηματίζουν
τους σπονδύλους του άστρου μας
πώς έφτασαν
στο κρεβάτι μου
Η πέτρα συλλέχθηκε από το Πεδίο του Άρεως το πρωινό της 13ης του Γενάρη 2021
