στον φίλο του και συγγραφέα Ραφαέλ Μαρτίνεθ Ναδάλ
(Απόσπασμα)
Γρανάδα, Ιούλιος του 1930
Πολυαγαπημένε Ραφαέλ της καρδιάς μου, παντοτινέ μου φίλε και μαέστρο των μαέστρων της Μαδρίτης, καθώς δεν μου απάντησες στη Νέα Υόρκη, δεν σου ξαναέγραψα, αν και μπορείς να είσαι σίγουρος ότι σε σκεφτόμουν κάθε μέρα κατά τη διάρκεια του μακρινού και υπέροχου ταξιδιού μου. Αχ, αχ, αχ, αχ, λιώνω!!! Το κορμί μου έχει ραγίσει απ’ την αμερικάνικη ομορφιά και πάνω απ’ όλα απ’ την ομορφιά της Αβάνας. Ααααχ, μάνα μου! Μανούλα της ψυχής μου! Δεν μπορώ να μιλήσω. Ένα γράμμα δεν είναι αρκετό, ένα γράμμα είναι απλώς ένα δελτίο ειδήσεων και ένα μαρτύριο για κάποιον όπως εγώ, που έρχεται γεμάτος καινούριες εντυπώσεις και που ξεχειλίζει από ζεστές λέξεις αυθεντικής ποίησης. Εγώ αυτό που θέλω είναι να σε δω από κοντά, κι αν δεν έρθεις εσύ εδώ αμέσως, θα πρέπει να έρθω εγώ. Κανένας και τίποτα δεν με ενδιαφέρει στη Μαδρίτη περισσότερο από σένα. Νιώθω τη φιλία σου σαν αυτές τις μαρμάρινες κολώνες που γίνονται όλο και πιο ωραίες με το πέρασμα του χρόνου.
Δεν μπορώ να γράψω. Είμαι νευρικός, καθισμένος κάτω από μια υπέροχη συκιά, στο μέσο της γραναδίνικης εξοχής και παλεύοντας μ’ αυτό το μολύβι.
Κι ο Μιγκέλ [Miguel Benítez Inglott]; Ο πολυαγαπημένος μας Μιγκελίτο; Τι έχει; Γιατί βρίσκεται στη Βαρκελώνη; Πες τα μου όλα. Εγώ είμαι πολύ ικανοποιημένος απ’ το ταξίδι μου. Δούλεψα πολύ. Έχω πολλούς τρομερούς στίχους και θεατρικά εξίσου τρομερά. Ξαναφεύγω τον Ιανουάριο. Αυτό τα λέει όλα. Και δεν είναι δύσκολο να ανεβάσω έργο στη Νέα Υόρκη. Έχω γράψει ένα έργο που θα έδινα τα πάντα για να μπορώ να στο διάβασω μαζί με τον Μιγκέλ. Θέματος ειλικρινά ομοφυλικού. Νομίζω ότι είναι το καλύτερο μου ποίημα. Εδώ στη Γρανάδα δεν τα περνάω κι άσχημα αυτές τις μέρες με εξίσου απολαυστικά πράγματα. Είναι ένας νεαρός ταυρομάχος […].
