.
Ανάμεσα
.
Τις τελευταίες μέρες του Ιούλη σ’ ονειρεύομαι πιο συχνά.
Στους δρόμους γύρω από την πλατεία Μαβίλη.
Ανάμεσα στον καλοντυμένο κόσμο που ξοδεύει μία νύχτα ακόμη.
Ανάμεσα στους πολισμάνους που χαμογελούν αυτάρεσκα κάνοντας πως βλέπουν αυτό που πράγματι δεν βλέπουν.
Ανάμεσα στις καλοσυντηρημένες κυρίες που μπαινοβγαίνουν στο ζαχαροπλαστείο της γωνίας
για μία επίσκεψη που βάφτηκαν αρκετά για να μην φαίνονται.
Τις τελευταίες μέρες του Ιούλη η Αθήνα πιο όμορφη.
Δεν κρύβει την θλίψη της ούτε κρατά αυτούς που δεν την αγαπούν.
Κάνει λιγότερο θόρυβο με το τραγούδι των τζιτζικιών.
Από παιδί αναρωτιόμουν πώς δεν σταματούν τα τιτιβίσματά τους ολημερίς.
Τώρα ξέρω.
Πόσο πιο όμορφα όταν αναρωτιέσαι.
Με κάποια πράγματα ακόμη προσπαθώ να μην μάθω.
Πώς ερωτεύεται ένας ψυχαναλυτής.
Αφού ξέρει
Πώς γράφει ένας ποιητής.
Κάνει πως δεν ξέρει.
Πώς κοιμάμαι το βράδυ ενώ ξέρω;
Τις τελευταίες μέρες του Ιούλη
Η Αθήνα είναι πιο αληθινή
Και βρίσκω ένα παγκάκι άδειο
Ανάμεσα σε όλα τα άλλα
Στην μέση της πλατείας
Και λίγο πιο εκεί ο Καρούζος να μου χαμογελά από το υπερώο.
Ανάμεσα σε όλο αυτό το όνειρο
Ήσουν εσύ η πραγματικότητα.
Να μού μαθαίνεις τον έρωτα χωρίς να κάνουμε έρωτα.
Να με κάνεις να επιθυμώ
Χωρίς να έχω επιθυμίες.
Ανάμεσα στον χρόνο
Εγώ να περιμένω να πάει και είκοσι, όπως άλλοτε.
Και να ανεβαίνω τα σκαλιά κάνοντας δήθεν πως άργησα.
Ενώ απλά περίμενα τα δευτερόλεπτα στο κουδούνι κοιτώντας το όνομά σου.
.
.
